Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[Ταρούλα]

Μπεττούλα μου

[konstantinos s.]

Μπεττούλα

[Αντρίκος]

διαπιστωσα ποσο με ποναω όταν θυμωνω με το παιδακι μεσα μου κ δεν σεβομαι τις αντοχες του κ δεν το αγκαλιαζω με περισσοτερη κατανοηση, κ γλυκυτητα κ τρυφεροτητα κ αγαπη.. διαπιστωνω ποσο με ποναω όταν δεν με εμπιστευομαι.. όταν δεν εμπιστευομαι αυτό που εχει αρχισει και μιλαει μεσα μου κ μου ζηταει να προχωρησω κ να φυγω από αυτό που εγινα.. όταν δεν εμπιστευομαι διαρκως εγω η ιδια τις αλλαγες που βλεπω μεσα μου.. όταν ενώ ζηταω εσωτερικη καθοδηγηση κ μου ερχονται σκεψεις κ επιχειρηματα κ βοηθεια κ όχι μονο στην σιωπη, δεν τα αποδεχομαι πληρως παντα γιατι ερχονται απλα σαν εμπνευση κ όχι με τυμπανοκρουσιες κ σφαιρες κ αρχαγγελους κ δεν ξερω εγω τι..

μου δειχνει διαρκως προς τα που πρεπει να κινηθω κ πως χρειαζεται να εμπιστευθω αυτα που νιωθω σαν αληθεια γιατι οταν τα αμφισβητω παλι με ποναει η καρδια μου.. οτι ο πονος κ ο φοβος προκυπτει μονο απο το εγωιστικο κομματι που αντιστεκεται κ θελει να μεινει προσκολλημενο σε οτι γνωριζει..ομως δεν νιωθω οτι αυτο το κομματι ειναι πια το ιδιο ακλονητο μεσα μου οπως ηταν ισως γιατι εχω αρχισει και νιωθω το αντιβαρο..δεν νιωθω αβοηθητη εσωτερικα κ εξωτερικα σε ολο αυτο που συμβαινει..

Μπεττυ!

[Μπεττουλα]

παιδακια

ενιωσα σαν να με εκαψα τις προηγουμενες μερες.. αφου εδω ειμαι γιατι ετρεχα?? η κατευθυνση μου ειναι ξεκαθαρη πια, ο δρομος το ιδιο, η Θεληση να δουλεψω με τα δικα μου τα κομματια υπαρχει, η επαφη με το μεσα μου εχει ανοιξει, γιατι με πιεσα ετσι? δεν σεβαστηκα το μεσα μου κ μπηκα χωρις να το καταλαβω σε μια διαδικασια συγκρισης.. να φτασω κ εγω στο ιδιο σημειο γρηγορα.. κ αυτο απο μονο του πονουσε..

και καταλαβα οτι οταν νιωθω οτι με κατακλυζουν πραγματα που εκεινη την στιγμη δεν μπορω να τα διαχειριστω αποσυρομαι.. σαν να ζηταω ενα διαλειμμα απο την ζωη να μπω για λιγο στο καβουκι μου μεχρι να συνηδητοποιησω τι γινεται κ πως θα το διαχειριστω, να το ισορροπησω κ σε αυτη τη φαση ειναι κ ευκολο να παγωσεις πραγματα..

κ αρχισα να εχω υπονοιες οτι ολοι οι φοβοι που βιωσα δεν ειναι καθαροι φοβοι.. οτι υπαρχει ντροπη απο πισω που μεταφραζεται σε φοβο.. κ στην προσπαθεια μου να μπω να βιωσω το συναισθημα του παιδιου διαπιστωσα οτι η προσεγγιση του συναισθηματος γινεται νοητικα.. βιωνω τον πονο σωματικα στιγμαια αλλα δεν μπορω ακομα να μπω στο συναισθημα του.. υποθετω οτι και αυτο εχει σταδια για να το προσεγγισεις παρολο που θυμωνα στην αρχη που δεν μπορουσα..

[ALEXOULA]

Μπετούλα

[Αντρίκος]

[Βικούλα]

Μπεττούλι

[sourra sofia]

Mπεττουλα

[Μάνος]

Μπετούλα μου

[Giotoula]

Μπεττουλα

[nondas]

Μπεττούλα

[Ιωαννάκι]

Μπεττούλα

[Μπεττουλα]

τα γραφω εδω αν κ δεν θελω μονο να το μοιραστω αλλα να συζητησουμε γιατι δεν ηξερα σε ποιο αλλο θεμα να το βαλω..

ολο αυτο το διαστημα απο τοτε που ειμαι εδω δεν με θυμαμαι ποτε να ειχα εμπιστοσυνη σε μενα.. καμμια αισθηση του ποτε με βλαπτω κ πως, καμμια επαφη με το τι νιωθω ακομα κ αν εκεινη τη στιγμη δεν ξερω τι ειναι ακριβως κ γιατι.. ηθελα παρα πολυ ομως και το ζητουσα να μπορω να νιωσω ασφαλεια κ εμπιστοσυνη, να μπορω να αντιλαμβανομαι τι μου συμβαινει, να νιωσω αυτο το θεικο κομματι μεσα μου να με καθοδηγει.. να νιωθω την αληθεια μου.. κ φυσικα θυμωνα που δεν μπορουσα..

κι ομως ολα αυτα εχουν αρχισει κ αλλαζουν.. κ εκει που πιστευα οτι εγω δεν μπορουσα να τα κανω ολα αυτα σημερα νιωθω στεναχωρια γιατι αρχισα να συνειδητοποιω απο χτες οτι ενα κομματι μου δεν θελει.. δεν ειναι οτι δεν μπορει πια γιατι ολα αυτα τα εχω σαν βιωμενη αληθεια μεσα μου το τελευταιο διαστημα, αλλα ακομα κ ετσι εβλεπα τις αντιστασεις μου να τα παραδεχτω εξολοκληρου..

εψαχνα την επιβεβαιωση απο εξω μου για πραγματα που τα εχω βιωμενη αληθεια κ επιασα κ την ταραχη κ μνησικακια μου για οσους δεν μου την εδιναν.. μα πιο μεσα απο αυτα ειδα οτι πρωτη εγω δεν την εχω δωσει στον εαυτο μου κ οχι γιατι δεν το εχω νιωσει.. στην αρχη θεωρησα οτι εχει να κανει με το οτι την χρειαζομουν γιατι δεν εχω μαθει να με εμπιστευομαι κ καλα μεχρι εκει.. μετα καταλαβα οτι ειχε να κανει κ με την αποδοχη κ επιβεβαιωση της μανας.. πηρα αποφασεις μονη μου κ ενιωσα ασχημα για αυτο κ ισως αυτο εξηγει γιατι μου βγηκαν κ τοσοι φοβοι κ ανασφαλειες, μαλλον γιατι ηταν κοντρα στον δικο μου προγραμματισμο.. ενιωσα ενοχες απεναντι σε συγκεκριμενα προσωπα κ ενιωθα σαν να χρειαζεται να δικαιολογησω τις πραξεις μου.. να δωσω αναφορα.. κ οτι αυτη η αυτονομηση-ωριμανση ειναι κακο πραγμα γιατι πληγωνει τους ανθρωπους που εχουν παρει μεσα μου τον ρολο της μανας..

κ χτες στη σιωπη ειδα ξαφνικα κατι που μου εκανε εντυπωση αρχικα κ μετα αρχισα να βιωνω το κομματι εκεινο που δεν θελει να αφησει τον ελεγχο.. οτι αν αφεθω στο Θελημα του, αν γειωσω τον Εαυτο μου στο εδω κ το τωρα, αν τον ακολουθησω χωρις επιφυλαξεις του παραδιδω τα ηνια κ γω χανομαι κ ειναι σαν αυτος να ειναι τελικα ο λογος που δεν αφηνω να με Εμπιστευτω..τοσο καιρο πιστευα οτι δεν μπορουσα κ τωρα βλεπω οτι το εγω απειλειται κ κανει οτι μπορει για να μπει στη μεση.. κ στεναχωριεμαι κ θυμωνω ταυτοχρονα κ δεν ξερω τι αλλα λογικα επιχειρηματα να δωσω σε αυτο..

[Vasoula]

Μπεττούλα σου λείπει η βαθύτερη εργασία ως προς τον Εαυτό σου, και είναι λογικό να νιώθεις ανασφάλεια για κάτι που στην αντίληψή σου είναι εντελώς μεταφυσικό.

Στην ψυχολογική εργασία καλά τα πήγες...Και τώρα εμφανίζεται η ανάγκη να πας βαθύτερα, γιατί η ψυχολογία δεν έχει κάτι ακόμα να σου προσφέρει. Ξέρεις ήδη...
Πως γεφυρώνουμε τώρα την ψυχολογία με την πνευματικότητα, αυτό σου λείπει...Ίσως τελικά να μην σου λείπει, απλά δεν έχεις ενδιαφερθεί να το βρεις μέσα σου. Τον τρόπο εννοώ...

γιατί το ξέρεις πια από πρώτο χέρι

Χωρίς την πνευματικότητα, η ψυχολογία δεν μπορεί να μας ελευθερώσει και να μας οδηγήσει στην βαθύτερη αλήθεια για τον Εαυτό μας, ενώ χωρίς την ψυχολογία, η πνευματικότητα θα μας οδηγήσει στην αυταπάτη και ίσως στον πνευματικό εγωισμό, με αυξημένη την τάση να δραπετεύουμε από την Ζωή στον Φυσικό Κόσμο.

Χρειάζεται να σκύψουμε με σεβασμό και στα δύο επίπεδα και να τα συμφιλιώσουμε. Ψυχή και Πνεύμα να γίνουν Ένα

[Ταρούλα]

Μπεττούλα