ολα αυτα εχουν ενα βαθμο δυσκολιας αλλα υπαρχουν κ ομορφα πραγματα μεσα απο ολη αυτη την επαφη.. βλεπω, νιωθω κ αντιλαμβανομαι πραγματα για μενα με εναν τροπο που δεν τον εχω συνηθισει σε πολυ γρηγορους ρυθμους..
τις τελευταιες 2 μερες περιπου μου ερχεται συνεχως οτι ο Εαυτος μου με οδηγει μονο στην Αγαπη κ πως αυτο χρειαζεται να το πιστεψω για να αφεθω ολοκληρωτικα..μου δειχνει διαρκως προς τα που πρεπει να κινηθω κ πως χρειαζεται να εμπιστευθω αυτα που νιωθω σαν αληθεια γιατι οταν τα αμφισβητω παλι με ποναει η καρδια μου.. οτι ο πονος κ ο φοβος προκυπτει μονο απο το εγωιστικο κομματι που αντιστεκεται κ θελει να μεινει προσκολλημενο σε οτι γνωριζει..ομως δεν νιωθω οτι αυτο το κομματι ειναι πια το ιδιο ακλονητο μεσα μου οπως ηταν ισως γιατι εχω αρχισει και νιωθω το αντιβαρο..δεν νιωθω αβοηθητη εσωτερικα κ εξωτερικα σε ολο αυτο που συμβαινει.. ειναι περισσοτερο ο πανικος που βιωνω πραγματα με ρυθμους κ αντιληπτικοτητα που δεν εχω συνηθισει κ παιρνω τον χρονο μου για να δω, να νιωσω, να δρασω παρα πανικος σηκωνω τα χερια ψιλα δεν ξερω τι να κανω κ υποχωρω..κ αυτο ειναι επισης πρωτογνωρο!
κ απο την αλλη νιωθω ποσο προσοχη χρειαζεται να μην εστιαζω μονο στους φοβους κ στο ασυνειδητο γιατι κ εκει χρειαζεται ενα οριο, αλλα και στα ομορφα πραγματα που βλεπω κ βιωνω, στις αλλαγες, στα απλα καθημερινα πραγματα γιατι ειναι πολυ ευκολο να σε παρει η μπαλα κ να αρχισεις να χανεις την χαρα σου για ολα τα καλα..
