Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μανούλη

[Giotoula]

Μανούλη

[Έφη]

Mανούλη

[Ellaki]

τι όμορφο μοίρασμα Μανούλη μου

[nondas]

Μανούλη

[Ιωαννάκι]

Μανούλη μου γλυκιέ

[Μάνος]

Αχ παιδάκια μου

[ALEXOULA]

Μανούλη μας γλυκιέ

[Annoula]

Μανούλη

[konstantinos s.]

[Ελενίτσα]

Μανούλη...

[Βικούλα]

Μανούλη

[Fotinoula]

Μανούλη μας

[margaritarenia]

[Μπεττουλα]

Σημερα ενιωσα την αναγκη να μοιραστω μαζι σας οσα συμβαινουν μεσα μου το τελευταιο διαστημα κ ακομα προσπαθω να τα ισορροπησω..

βιωνω μια πολύ πρωτογνωρη κατασταση για μενα μιας κ είναι λες κ εχει ανοιξει η επαφη με το μεσα μου κ δεν ξερω τι να πρωτοδιαχειριστω κ πως.. γενικοτερα το τελευταιο διαστημα ειναι γεματο από υπερβασεις κ προκλησεις για μενα κ πολλους φοβους εχω αρχισει κ αντιλαμβανομαι συναισθηματα φοβου σε πολύ μεγαλη συχνοτητα κατι που από μονο του μου προκαλει ταραχη γιατι δεν ηξερα τι να το κανω..τωρα πειραματιζομαι..

εχει παιξει πολύ μεγαλη σημασια για μενα το τελευταιο διαστημα το θεμα της Εμπιστοσυνης στον εαυτο μου σαν κατι που στοιχειωδως χρειαζεται να αποκατασταθει για να μπορεσω να παω παρακατω.. χρειαστηκε να κανω επιλογες μονη μου, να αναλαβω την ευθυνη τους κ να τις υπερασπιστω μεσα μου χωρις να επηρεαστω από κανεναν άλλο παρα μονο από μενα, αντιμετωπιζοντας ταυτοχρονα φοβους πολλους.. ειδα ότι με καποιους φοβους χρειαζεται ένα αρχικο σταδιο επεξεργασιας κ μετα χρειαζεται να δρασεις επι τους φοβου κατι που αποδυναμωνει την ενταση του.. ειδα κ αλλους που δεν αντιμετωπιζοντουσαν ετσι απλα γιατι ειχαν πιο βαθιες ριζες.. ειδα ότι καποιες φορες ακομα και η διακριση του ποτε σταματας να υπεραναλυεις τους φοβους σου είναι δυσκολη γιατι βουλιαζεις ακομα περισσοτερο σε νεες σκεψεις φοβου κ γιγαντωνεται ακομα περισσοτερο..

αρχισα να αντιλαμβανομαι το πώς γινομαι εγω βλαβερη σε μενα όταν βουλιαζω στους φοβους μου κ με ποναει η καρδια μου για αυτό που μου κανω εκεινη τη στιγμη, ενώ τον ιδιο πονο βιωνα κ όταν δεν σεβομουν τα ορια μου, τους ρυθμους μου και την ετοιμοτητα μου κ θυμωνα με το παιδακι μεσα μου.. βγαιναν θεματα κ εγω προσπαθουσα να τα διαχειριστω όλα από λιγο μεμιας χωρις να σεβομαι εκεινη την ωρα ότι το ιδιο το παιδακι μου εχει δειξει πιο είναι προτεραιοτητα κ χρειαζεται να μεινω περισσοτερο με σεβασμο σε αυτό πριν παω να πιασω κατι άλλο για να αντιμετωπισω..

το γεγονος φυσικα ότι δεν εμεινα σε αυτό το ένα με σεβασμο αλλα επιανα κ λιγο το επομενο κ λιγο το επομενο μου δημιουργησε ακομα περισσοτερη ταραχη και αισθηση αναξιοτητας κ απογοητευσης.. κ εκει αρχισα να με οριοθετω κ εγω στο τι μπορω να διαχειριστω κάθε φορα.. εχω αρχισει να νιωθω συμπεριφορες προς τον εαυτο μου που με βλαπτουν..

γενικα ολο αυτό το διαστημα εχω κανει την καρδια μου πυξιδα κ σημειο αναφορας για να αντιλαμβανομαι τι μου συμβαινει.. την μια σφιγγεται κ ποναει κ την άλλη φωτιζει κ καιγεται αναλογα με τις σκεψεις κ τις συμπεριφορες μου.. διαπιστωσα ποσο με ποναω όταν βουταω στον φοβο μου κ αρνουμαι να βγω από κει πιστευοντας εκεινη την στιγμη ότι δεν μπορω να κανω κατι για να αλλαξω το συναισθημα που με βαραινει.. κι όμως αλλαζει..

διαπιστωσα ποσο με ποναω όταν θυμωνω με το παιδακι μεσα μου κ δεν σεβομαι τις αντοχες του κ δεν το αγκαλιαζω με περισσοτερη κατανοηση, κ γλυκυτητα κ τρυφεροτητα κ αγαπη.. διαπιστωνω ποσο με ποναω όταν δεν με εμπιστευομαι.. όταν δεν εμπιστευομαι αυτό που εχει αρχισει και μιλαει μεσα μου κ μου ζηταει να προχωρησω κ να φυγω από αυτό που εγινα.. όταν δεν εμπιστευομαι διαρκως εγω η ιδια τις αλλαγες που βλεπω μεσα μου.. όταν ενώ ζηταω εσωτερικη καθοδηγηση κ μου ερχονται σκεψεις κ επιχειρηματα κ βοηθεια κ όχι μονο στην σιωπη, δεν τα αποδεχομαι πληρως παντα γιατι ερχονται απλα σαν εμπνευση κ όχι με τυμπανοκρουσιες κ σφαιρες κ αρχαγγελους κ δεν ξερω εγω τι..

ενιωσα τον πονο που μου προκαλεσα με τις βλαβερες συνεπειες για μενα όταν εδωσα τον ρολο του δασκαλου εξω από μενα στον συντροφο μου.. ενιωσα τον πονο μου όταν διαιωνιζα μεσα μου κ μετεφερα κ εξω μου σκεψεις αναξιοτητας για τον εαυτο μου ότι εγω ειμαι η βλαβερη.. όταν μου βγαινει ο εγωισμος μου κ οποιες αμφιβολιες βρισκουν χωρο να ξεπηδησουν από κει νιωθω σαν ένα κενο, σαν να εχω φυγει από ότι αντιλαμβανομαι μεχρι τωρα μεσα μου σαν Εαυτο και σαν αγαπη.

Βιωνω το πώς το μαζι εχει μια αλλη δυναμικη κ προσεγγιση όταν εισαι ετοιμος να ανοιξεις, να ακουσεις κ να νιωσεις τον Εαυτο σου γιατι φαινεται σαν το ιδιο να συμβαινει μετα κ με τον ανθρωπο που εχεις επιλεξει να είναι διπλα σου. Βιωσα το πώς ο φοβος κ ο εγωισμος είναι ικανος να σε κανει να τραβηξεις κ να παγωσεις μεσα σου ομορφα συναισθηματα, ακομα και να τα αλλοιωσεις μεχρι να εδραιωθουν μεσα σου.

Ειδα το ποσο ευκολο μου ηταν να αφησω σε αλλους ανθρωπους που αγαπαω κ εμπιστευομαι να αποφασισουν για μενα τι είναι αυτό που αισθανομαι, ριχνοντας παλι την οποια ευθυνη σε οποιονδηποτε άλλο εξω κ εκτος από μενα. Όμως εγινε ξεκαθαρο ότι εγω επρεπε να παρω την αποφαση μονη μου, να κανω την επιλογη μου, να αναλαβω την ευθυνη μου γιατι αυτος είναι ο μονος τροπος για να μπορεσω να αυξησω την Εμπιστοσυνη στον Εαυτο μου ακομα και αν κανω λαθη. Να μπορεσω να νιωσω Ασφαλης με μενα.

Βιωσα επισης ότι αν δεν μπορεσω ένα θεμα να το διαχειριστω με έναν τροπο που θα με κανει να νιωσω ασφαλης μεσα μου ότι και να κανει ο άλλος η ασφαλεια δεν αποκαθισταται. Ειναι σαν να κυλαει κ να μην ακουμπαει μεσα μου. Βιωνω όμως κ το ποσο σημαντικο είναι να επεξεργαζεσαι τα θεματα σου μονος σου κ ταυτοχρονα να τα επικοινωνεις με πολύ σεβασμο κ αληθεια γιατι κ αυτό με την σειρα του φερνει μια ισορροπια.

γενικα νιωθω σαν το μεσα μου αυτη τη στιγμη να ειναι ενα κουβαρι-νημα που ομως δεν ειναι μπερδεμενο.. ειναι σαν να θελει απλως ξετυλιγμα αργα και σταθερα με πολυ σεβασμο..