...Και να 'μαι πάλι εδώ στο γνώριμο τόπικ έτοιμος για να μοιραστώ μαζί σας κάποια πραγματα που συνέβησαν την περίοδο που δεν είχα ίντερνετ και κάποια άλλα που μέχρι τώρα συμβαίνουν...
Όπως όλοι ξέρετε η επιστροφή μου από την Ελλάδα ήταν πολύ δύσκολη και κλήθηκα να διαχειριστώ συναισθήματα που δεν ακόμα δεν ήξερα πως... Με το που έφτασα έσκασε η βόμβα της μετακόμισης. Ηταν μια περίοδο που είχα μεγάλο άγχος γιατί υπήρχε μια συγκεκριμένη ημερομηνία που έπρεπε να φύγω από το παλιό το σπίτι με τους συγκάτοικους. Συνεχίζοντας να δουλεύω σε δύο δουλειές με εξήντα ώρες εργασίας την εβδομάδα, έψαχνα πυρετωδώς για σπίτι. Οι μέρες περνούσαν και σπίτι τίποτα! Εκεί πιέστηκα αρκετά.
Πιέστηκα τόσο που πέρασε από το μυαλό μου να μην συμμετάσχω στο σεμινάριο(!) Ήμουν φοβισμένος και η συμμετοχή μου στο σεμιναρίο μου φαινότανε βουνό! (Μη με ρωτήσετε τι σχέση είχε το ένα με το άλλο! Προφανώς ο καλομάθημένος μου εαυτός, μόλις τα βρήκε μπαστούνια αντέδρασε) Μίλησα στο τηλέφωνο με την Ιωάννα μας... Όταν της είπα πως αισθανόμουνα δεν είπε τίποτα. Με άκουγε... Όταν τελείωσα, δεν με έκρινε. Μου είπε μόνο "Τι να σου πω Μανούλη μου, κάνε όπως νιώθεις. Αυτά δε γίνονται με το ζόρι" Η κουβέντα συνεχίστηκε και κατέληξα στο συμπέρασμα πως όχι, δεν θα αφήσω το φόβο να με νικήσει. Θα κάνω αυτό που λαχταράει η ψυχή μου εδώ και τόσο καιρό! Το σεμινάριο θα γίνει και εγώ θα συμμετέχω, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή είναι ανάγκη μου! Εν τέλει μεγαλύτερη από τον φόβο μου! Βρέθηκε ένας άνθρωπος να μου απλώσει το χέρι ακούγωντας με την ώρα που ήμουνα έτοιμος να παραστρατήσω... Την ώρα που ήμουνα ολομόναχος σε μια μεγάλη στιγμή αδυναμίας! Ευχαριστώ πολύ Ιωαννάκι μου γλυκό.
Συνεχίζοντας να ψάχνω για σπίτι, και μετά από αυτά που έβλεπα, το σύμπαν με οδήγησε στην επιλογή του να μείνω μόνος μου. Ήταν μια καλή ιδέα και κάτι που το ήθελα χρόνια τώρα!!! Βρήκα επιτέλους ένα σπίτι και το νοίκιασα. Ήταν μια χαρά για τα θέλω μου. Ώσπου μπήκα στην διαδικασία να αγοράζω πράγματα για το σπίτι αυτό... Πολλές δυσκολίες αντιμετώπισα σε σχέση με αυτό. Πολλές αναποδιές. Σχεδόν τίποτα δεν λειτουργούσε καλά. Το πλυντήριο πχ, ήταν μεγάλο και δε χωρούσε, το ψυγείο δε δούλευε κανονικά, από το φούρνο μικροκυμάτων έλειπαν τα τρία ποδαράκια από τα τέσσερα, είχα πρόβλημα με τα ηλεκτρολογικά και αργησε να έρθει επιτέλους ο ηλεκτρολόγος, όταν τελικά ήρθε ψάχναμε για μέρες να βρούμε τον τύπο που είναι υπεύθυνος για το κτήριο και έχει το κλειδί για την κεντρική μονάδα της πολυκατοικίας, είχα καθυστέρηση μεγάλη με τη σύνδεση για το ίντερνετ, κ.α... Αναρωτιόμουν γιατί συνεβαιναν όλα αυτά. Οπως σας είπα και σε προήγουμενο μοίρασμα, εκείνη την περίοδο διάβασα το βιβλίο της Βασούλας μας. Και εκεί πήρα μιαν απάντηση που τη μετέφρασα ότι έπρεπε να τα περάσω όλα αυτά ώσε η ανωριμότητα μου να εξαληφθεί κατά ένα "κλικ". Όμως όχι... Δεν ήταν μόνο αυτό! Το σύμπαν με προειδοποιούσε και για κάτι άλλο...
Μόλις χθες με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης που έκλεισα το σπίτι και μου είπε ότι ο ιδιοκτήτης θέλει να το πουλήσει. Αυτό ήταν κάτι το οποίο το γνώριζε πριν το νοικιάσω αλλά δεν είπε λέξη όταν ήρθα να το δω. Μου έκανε εντύπωση που μου είπε να υπογράψουμε συμβόλαιο για 6 μήνες. Του είπα όχι, θέλω για χρόνο και τότε μου απάντησε πως κάτσε να δούμε αν θα βολευτείς, αν θα σου αρέσει, αν θα μπορείς να ανταπεξέλθεις στα έξοδα (τον πήρε ο πόνος) και με τά θα το ανανεώσουμε. Που να φανταστώ εγώ...(!) Την ερχόμενη Πέμπτη μάλιστα θα έρθει κάποιος υποψήφιος για να το δει! Προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας μου πως δεν το θέλει για να μείνει μέσα, αλλά το θέλει για επένδυση. Μετά τον Φλεβάρη δηλαδη, θα μπορώ να συνεχίσω να μένω. ...Αλλά ποιος τον εμπιστεύεται. Του έστειλα λοιπόν ένα ωραιότατο ξεχεστήριο e-mail λέγοντας του πως είχα το δικαίωμα να γνωρίζω απ την αρχή ότι είχε σκοπό να το πουλήσει ο ιδιοκτήτης και να αποφασίσω μετά εγώ αν θα το νοίκιαζα ή όχι. Με το που μπήκα αγόρασα τόσα πράγματα που ενδεχομένως να μην το έκανα παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Για να μην σας τα πολυλέω, πανικοβλήθηκα και θύμωσα. Το μυαλό άρχισε να κάνει σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Που να βρίσκω πάλι σπίτι, να μπω στη διαδικασία μετακόμισης με τόσα πράγματα, που το ένα, που το άλλο... ...Ώσπου μπήκα στη διαδικασία να δω τα πράγματα ως παρατηρητής. Δε λέω, το να μετακομίζει κάποιος κάθε έξι μήνες δεν είναι και ότι καλύτερο, όμως συμβαίνει. Και προς τι ο πανικός; Ακόμα έχουμε Οκτώβρη! Μέχρι τον Φλεβάρη δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Επίσης το ότι βρέθηκε υποψήφιος αγοραστής δεν σημαίνει πως θα το αγοράσει κι όλας! Άσε που μπορεί ο ατζέντης να λέει αλήθεια σχετικά με την επένδυση... Άσε να έρθει εκείνη η ώρα και τότε το αντιμετωπίζεις, είπα στον εαυτό μου. Για την ώρα απόλαυσε ένα σπίτι ολόδικο σου, και νιώσε ευγνωμοσύνη που κατάφερες να πετύχεις κάτι που το ήθελες τόσον καιρό τώρα: να μείνεις μόνος σου!!!
Και να σας πω κάτι παιδάκια; Παρά τις αναποδιές, αισθάνομαι τόσο όμορφα μέσα στο σπιτάκι αυτό κάθε φορά που μπαίνω! Νιώθω πολύ όμορφα που όλα αυτά τα έχω καταφέρει μόνος μου χωρίς τα λεφτά και τις πλάτες κανενός!!!! Το πολύ πολύ τον Φλεβάρη να χρειαστεί να κάνω μια μετακόμιση. Και; Ο πρώτος θα είμαι ή ο τελευταίος; Άσε που αν συμβεί αυτό, είμαι βέβαιος πως μόνο για καλό θα είναι!!!
Και για να έρθω πάλι στ θέμα του σεμιναρίου, το οποίο ξαναβγήκε στην επιφάνεια πάλι με την πρόσφατη αναποδιά περί σπιτιού, πέρασε από το μυαλό μου από τη στιγμή που έμαθα για το σπίτι πως οικονομικά δεν θα μπορώ να ανταπεξέλθω στο ταξίδι και παπαριές τέτοιες! Τώρα όμως δε χρειάστηκα κάποιο χέρι να με κρατήσει. Το έκανα από μόνος μου! Βρε ουστ!!! Δουλεύεις σαν τον είλωτα, βγάζεις τόσα λεφτά, πήγες Ελλάδα, γύρισες, μετακόμισες, επίπλωσες ένα σπίτι (δε λέω, με το σταγονόμετρο - αλλά το έχεις σχεδον τελειώσει) και κλαίγεσαι;;; Μα πόσο αχάριστος πια!!!!!! ΌΟΟοοοοοχι Καργιολάκι!!!! Δε θα αφήσεις τον φόβο να σε επηρεάσει για δεύτερη φορά.
Κατά τη διάρκει που δεν είχα ίντερνετ γνώρισα και ένα παιδί... "Συμπαθέστατο και με προοπτικές" σκέφτηκα! Το μυαλό και πάλι μπήκε στη διαδικασία των σεναρίων όμως όχι για πολύ. Είδα σαν τρίτος όλη αυτή τη γνωριμία και εντόπισα πως τα θέλω του ήταν διαφορετικά από τα δικά μου. Ε, και εκεί δε χαρίστηκα (όπως άλλωτε) και είναι κάτι που το χαίρομαι! Παλιότερα θα έκανα υποχώρηση, συμβιβασμό πιστεύοντας ότι μπορεί να τον αλλάξω και μετά θα έτρεχα και δεν θα έφτανα! Τώρα σεβάστηκα τα θέλω του, αλλά κυρίως σεβάστηκα τα δικά μου τα θέλω οπότε "...γεια σου χαρά σου Βενετιά"!!!!
Όλες αυτές τις μέρες, η αυτοθεραπεία, αυτοθεραπεία! Δεν έχει βγεί από την ατζέντα και δε σας κρύβω πως ξυπνάω κάθε πρωί και με χαρά το κάνω! Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα χαίρομαι για αυτό ακόμα και ας μην είμαι ακόμα σε θέση να αντιληφθώ πράγματα!
Από την περίοδο μου έμεινα μόνος μου πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Η κυριότερη ήταν πως εμείς κάθε μέρα φιτάχνουμε την ημέρα μας όπως την θέλουμε. Εμείς και κανένας άλλος απλά επιλέγοντας κάθε φορά το συναίσθημα που θέλουμε να νιώσουμε. Ότι και αν συμβαίνει γύρω μας! Βέβαια τα λέω τώρα αυτά, γιατί όταν έμαθα για το σπίτι έγινα έξαλλος. Ναι, έχασα για λίγο την ισσοροπία μου αλλά την βρήκα και πάλι και μάλιστα από μόνος μου. Δεν λέω ότι δεν θα έχω σκαμπανεβάσματα, αλλά βλέπω στον ευατό μου βηματάκια προς το φως. Πολύ σιγά, αλλά είναι βηματάκια προς τα εκεί! Παλιότερα δεν θα διαχειριζόμουν με τον ίδιο τρόπο κάποιες καταστάσεις... Και ευχαριστώ όλα τα παιδάκια για αυτό μα κυρίως τη Βασούλα μας!!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ...
