Βάσω έγραψε:Οι γονείς δεν είναι ιδοτελείς και κακοί, απλά είναι φοβισμένοι και συναισθηματικά ανώριμοι και το κυριότερο είναι ότι δεν το γνωρίζουν.
Έχουν μπει από την νεαρή τους ηλικία σε μια δεδομένη τροχιά της ζωής και πορεύονται δυστυχισμένοι, οπότε είναι λογικό να μην σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, όμως δεν ξέρουν ότι υπάρχει και η άλλη όψη της Ζωής.
Θα μου πεις τώρα, δεν ξέρουν, ας φροντίσουν να μάθουν, προτού κληρονομήσουν την δυστυχία τους στα παιδιά τους και εκείνα στα δικά τους παιδιά.
Εδώ είναι το πρόβλημα...Ότι δεν υποψιάζονται καν πόσο δυστυχισμένα κάνουν τα παιδιά τους με αυτήν την άτυπη κληρονομιά...
...Και από εκεί ξεκινάνε όλα!!! Το μόνιμο μου παράπονο:Ποτέ δε ρωτήθηκα "Παιδί μου, είσαι ευτιχισμένος;" Ποτέ όμως! ...Αρκεί να έκανα αυτό που έπρεπε βάσει των οικογενειακών προτύπων. Όταν έπαψα να το κάνω ως ένα βαθμό και ξεκίνησα στη δραματική , αυτό ήταν! Ο Μάνος "έμπλεξε" με κακές παρέες, με νταβατζίδες, ιερόδουλες, αδερφές, ναρκωτικά, πρεζόνια... Πάει, αυτό ήτανε!!! :romance-heart:
Βάσω έγραψε:Και όταν έρχονται κάποιες δύσκολες στιγμές που ο μαθητής του αποθαρρύνεται και πέφτει, όταν κάνει τα λάθη του και έχει σύγχυση στην καρδιά, εκείνος δεν μετράει τίποτα σαν σωστό ή σαν λάθος, παρά μόνο τον κοιτάει βαθιά στην Ψυχή και ψιθυρίζει «Συνέχισε, Αγαπημένη μου Ψυχή… μην σταματάς, συνέχισε»…
Όχι Βασούλα μου... Στην δική μου οικογένεια δεν ίσχυε αυτό! Ισχυε το κούνημα του δείκτη με την ατάκα "στα ΄λεγα εγώ! Τώρα καλά να πάθεις" ...Και πορευόμουνα όπως όπως... Και τις περισσότερες φορές επινοούσα μέχρι και ψέμματα για να μην δείξω πως έκανα λάθος μόνο και μόνο για να μην ακούσω αυτή την ατάκα και νιώσω αυτή τη μνησικακία του πα-τέρας μου... :romance-heart:
Με έκανες και δάκρσα με αυτό το κείμενο Βασούλα... Μεγάλωσα σε μια οικογένεια πο η Αγάπη δινόταν με όρους. Κάνε αυτό και εγώ θα σε αγαπάω, κάνε το άλλο και θα σε αγαπάω πιο πολύ...
Βασούλα μου
Παιδάκια όλα
