Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[konstantinos s.]

Μανούλη
Βασούλα

[Fotinoula]

Μάνούλη

[Ellaki]

Μανούλη μου

[panos]

Μανουλη μου
Βασουλα μου
Μωρακι μου

[Αντρίκος]

Μανο μου

δεν έμαθαν να διαχειρίζονται με υγεία τα συναισθήματά τους και γίνονται έρμαια τους, στην προσπάθειά τους να εστιάσουν στο γεγονός και όχι στον Εαυτό τους.

Πάλι δηλαδή ο άλλος ήταν η ευκαιρία σου να χαρείς και αυτό δημιουργεί τις συνθήκες βουλιάγματος και αβάστακτου πόνου...

η ελπίδα θα σε έκανε να κοιτάς σε λανθασμένη κατεύθυνση μεν, αλλά θα σε στήριζε κιόλας, άσχετα αν αυτό το στήριγμα ήταν σάπιο...
Η απογοήτευση και η ελπίδα είναι οι δύο πόλοι μιας ίδιας ψευδαίσθησης, δυστυχώς

Βασω

Μπεττυ

[Ellaki]

έτσι Αντρέα μου, εστιαζόμαστε στον εαυτό μας και τον μαθαίνουμε

[Ινατος]

Δεν ήξερα σε ποιο θέμα να το βάλω το βίντεο αυτό.Μοιράζομαστε συναισθήματα.Σωστά;
Αν και διαφήμιση,πολύ γλυκό βίντεο.Κάποιοι έμαθαν ότι θα γίνουν μπαμπάδες
https://www.facebook.com/dovemencaregr/ ... 333892634/" onclick="window.open(this.href);return false;

[Μάνος]

...Σας έχει τύχει ποτέ να νιώσετε εκείνο το συναίσθημα της τελευταίας φοράς;

Περπατάς έναν δρόμο και ξέρεις πως είναι η τελευταία φορά που τον διασχίζεις...
Βλέπεις έναν άνθρωπο και ξέρεις πως είναι η τελευταία φορά που τον κοιτάς στα μάτια...
Αγγίζεις ένα αντικείμενο και ξέρεις πως είναι η τελευταία φορά που νιώθεις την υφή του...
Κάνεις κάτι και ξέρεις πως είναι η τελευταία φορά που σου συμβαίνει...
Και τα μάτια βουρκώνουν γιατί ξέρεις πως αυτή την οικειότητα που έχεις αποκτήσει στο κάθε τι δεν θα την ξαναβρείς μέχρι να ξανάρθεις... Τι συναίσθημα είναι αυτό; Από που πηγάζει και για ποιό λόγο διατηρείται;

...Και μετά εσύ φεύγεις και πας μακρυά. Και όλες εκείνες οι τελευταίες φορές σε πονάνε μέσα σου, και σου λείπουνε... Ενώ παράλληλα όλοι οι γνωστοί και φίλοι συνεχίζουν τις ζωές τους κανονικότατα... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έχεις ανάγκη κάτι (μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα, την ενσυναίσθηση ρε φίλε) κανένας δεν το ξέρει... Δεν μπορεί να το ξέρει παρά μόνο ετεροχρονισμένα για πολλούς λόγους (διαφορά ώρας, επαγγελματικών και μη υποχρεώσεων κλπ) Και έτσι η ζωή συνεχίζεται και για τους μεν και για τον δε. Από τη μία σου εύχονται καλό ταξίδι και ότι θα κρατάμε επαφή στο fb και από την άλλη το ξεχνάνε την ίδια στιγμή. Όλοι σα να αποφεύγουν λίγο τις κακοτοπιές: σα να αποφεύγουν να σε ρωτήσουν "πες μου τι πραγματικά νιώθεις" ή "αν θες να κλάψεις, να το κάνεις". Ίσως γιατί και αυτοί φοβούνται όπως φοβάσασαι κι εσύ... Ίσως γιατί και ατυτοί έχουν μπλοκαριστεί όπως έχει μπλοκαριστεί κι εσύ... Ίσως το ένα... ίσως το άλλο... Και εσύ τότε γίνεσαι δήθεν χαλαρός και έλα μωρέ, ok δεν τρέχει και τίποτα. Όμως όχι ρε φίλε!!! Τρέχει και παρατρέχει κάτι γιατί πάλι φεύγεις και καλείσαι να αντιμετωπίσεις την παγωμάρα όχι μόνο του καιρού αλλά και των ανθρώπων και αυτό πονάει περισσότερο. Καλείσαι να αντιμετωπίσεις το ξεβόλεμα σου όσο και αν αναγνωρίζεις πόσο τελικά σε έχει ωφελήσει μέχρι τώρα! Καλείσαι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου με ότι συνεπάγεται αυτό! Καλείσαι να γίνεις κι εσύ ένα ρομποτάκι για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε μια ρομποτική κοινωνία που για θεό τους έχουν το χρήμα. Καλείσαι να διαχειριστείς τη μοναξία σου. Καλείσαι να συνηθίσεις και πάλι σε όλα αυτά, γιατί ένας μήνας ήταν αρκετός να ξεσυνηθίσεις... Και ναι ρε φίλε αυτή τη στιγμή έχω ανάγκη να κλάψω με λυγμούς και δεν θα το κρύψω πίσω από καμία άνεση γιατί πολύ απλά δεν την έχω!!! Όμως όχι μπροστά σου και αυτό όχι γιατί ντρέπομαι, αλλά γιατί δεν αφουγκράστηκες την ανάγκη μου για ένα χάδι, ένα χτύπημα στον ώμο ότι όλα θα πάνε καλά... Ότι το έχουμε! (...όπως λέει και η Βασούλα) Και κάπου εδω΄έρχονται και εκείνα τα ίσως που έλεγα πριν...

Θεωρητικά ναι, τελικά τα ζόρια μας τα μεγάλα μόνοι μας τα περνάμε, αλλά ρε παιδάκια δεν είναι αλλιώς όταν την ώρα που περνάς αυτό το ζόρι να έχεις την πολυτέλεια της επιλογής να σηκώσεις το γαμοτηλέφωνο και να μιλήσεις σε κάποιον;;; Εκείνη τν ώρα επι τόπου! Τι κι αν κλαίς και ο άλλος δεν καταλαβαίνει τι λες από τα αναφηλιτά! Ξεσπάς όμως!!! Ε λοιπόν εγώ αυτή την πολυτέλεια δεν θα την έχω και αυτό επίσης είναι κάτι που με πονάει...

...Και τώρα μόλις αναρωτιέμαι αυτή η ανάγκη ενσυναίσθησης από που προκύπτει; Ανασφάλεια; Φόβος; Κλασσικός οικογενειακός ευνουχισμός; Μοναξιά; Ανάγκη για ντάντεμα; Κακομαθημενιά; Όλα αυτά μαζί;;;

Πολλά τα συναισθήματα τώρα που φεύγω πάλι... Μέχρι τώρα προσπαθούσα να απολαύσω στο 100% τις διακοπές μου, όμως τώρα που η ώρα της απογείωσης ολοένα και πλησιάζει νιώθω πως δεν μπορώ να το ελέγξω... Σήμερα χαιρέτησα την αδερφή μου, και για πρώτη φορά στη ζωή της με αγκάλιασε σφιχτά και έκλαιγε που θα φύγω. Τότε συνειδητοποίησα πως ήθελα να κλάψω κι εγώ. Συγκινήθηκα. Ταυτόχρονα συνειδητοποίσηα πως δεν το έκανα γιατί ήταν μπροστά οι γονείς μου και δεν ήθελα να τους δείξω πως ένιωθα ευάλωτος την δεδομένη στιγμή. Και πετάγεται ο μακάκας ο βασιλοπάτερ τη στιγμή που η αδερφή μου έκλαιγε και λέει ο παπάρας: "Μαρία, ηρέμησε κορίτσι μου, δεν πάει και στην εξορία" Σύρε και μπιπ μωρέ παπαρούπα!!!!!!!!!!!!!!! Ακόμα και μέχρι τώρα στην ηλικία που είσαι το μόνο που ξέρεις είναι να ανοίγεις το στόμα σου με σκοπό να μπλοκάρεις κάθε συναίσθημα! Δεν βαρέθηκες πια τόσα χρόνια;;;;

Δεν ξέρω... Πολλά τα συναισθήματα λίγο πριν την απογείωση... Πολλά και τολμώ να πως εξίσου έντονα με εκείνα της πρώτης φοράς, ακόμα και αν εκεί έχει μπεί η "ζωή" μου σε μια σειρά... Το καλό ήταν πως ένιωσα να επαναφορτίζονται οι μπαταρίες μου όλο αυτό το διάστημα! Αυτός ήταν και ο λόγος που πίστευα πως θα φύγω κυριλέ, αλλά θα χρειαστώ να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια. ...Αύριο λοιπόν το πρωί θα σηκωθώ και θα είμαι πολύ κουλ, άνετος και γαμάτος που θα πακετάρω για να πάω πίσω!

Τώρα όμως ξέρετε τι σκέφτομαι σε σχέση με το συναίσθημα της τελευταίας φοράς που έλεγα στην αρχή; ότι μεγάλε ΔΕΝ είναι η τελευταία φορά της ζωής σου! ...Γι' αυτό χαλάρωσε τα μπουτάκια σου, πάρε βαθιές αναπνοές και πάμε πάλι... Παρεούλα με τον ανώτερο εαυτό!!!!

Και τελειώνοντας αυτό το παραλήρημα, θέλω να σας πω πως η δύναμη που μου δώθηκε με τη γνωριμία μας και τις αγκαλιές μας ήταν μεγάλη! Παρ' όλα αυτά το συναίσθημα αλωνίζει... Όπως και να έχει όμως εγώ σας ευχαριστώ!!!

Νιώθω πραγματικά μεγάλη ευγνωμωσύνη!!! Παιδάκια μου όλα
Την επόμενη φορά θα γνωρίσω και τα εναπομείνανατα

Σας ευχαριστώ

[Vasoula]

Μανούλη μου πόσο σε νιώθω...
Κάθε αποχωρισμός είναι και ένας μικρός θάνατος...
Όμως δεν είναι οι άνθρωποι που αφήνεις, που σου δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα, αλλά οι καταστάσεις που πέρασες μαζί τους.

Το πήρα είδηση αυτό πριν χρόνια όταν είχα πάει εκδρομή ένα τριήμερο με 4-5 αγαπημένους ανθρώπους, τους οποίους θα ξανάβλεπα σίγουρα, ίσως και την αμέσως επόμενη ημέρα.
Κι όμως την στιγμή που αποχαιρετιστήκαμε γιατί φτάσαμε ο καθένας σπίτι του, ένιωσα μέσα μου αυτήν την θλίψη, αυτό το κενό...ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που χάθηκε όλη η μαγεία των προηγούμενων ημερών...και κάθισα και το σκέφτηκα...Άνοιξα τον νου μου και είδα όλη την "εικόνα"...
Και επειδή είχα πάντα άμεση επαφή με τα συναισθήματά μου, τα άκουσα...
"α τώρα θα τρώγαμε πρωινό"..."α, τώρα θα πηγαίναμε βόλτα στο βουνό"..."α, τώρα θα θα κάναμε αυτό, τώρα θα κάναμε εκείνο"...
Διαπίστωσα ότι αυτά που κάναμε μαζί, ήταν που μου έλειπαν και όχι οι άνθρωποι. Και επειδή αυτό το θεώρησα ανώριμο και εγωιστικό για την δική μου συνείδηση, το διαχειρίστηκα και το θεράπευσα, αφήνοντας την Ζωή να απλώσει το πέπλο της σε κάθε στιγμή και να μην την απομονώνω σε μερικά μόνο στιγμιότυπα, γιατί έτσι έχανα το ολόκληρό της. Και ξέρεις...η ομορφιά της Ζωής δεν μπορεί να κλειστεί σε λίγα μόνο στιγμιότυπα, γιατί τότε έρχεται ο τραγικός διαχωρισμός του φυσικού κόσμου σε όμορφο και άσχημο, αυτή η αναθεματισμένη πόλωση, που αν μπει μέσα στα συναισθήματά σου σε κάνει αγνώμων για την Ύπαρξή σου την ίδια...
Εγώ και οι άλλοι...Οι συναισθηματικές μεταβολές σου αλλοιώνουν εντελώς την αίσθηση του ποιός είσαι εσύ σε κάθε στιγμή. Και ενώ εσύ είσαι ίδιος, τα στιγμιότυπα της Ζωής σε κάνουν να είσαι λυπημένος ή χαρούμενος, ανάλογα με το που σε τραβάνε τα συναισθήματα, λόγω συνθηκών. Ο Εαυτός σου παραμένει ίδιος και αναλλοίωτος, είτε το βλέμμα σου βλέπει την Ακρόπολη, είτε βλέπει τους καταρράκτες του Νιαγάρα...Και αυτό είναι μια μεγάλη ανακάλυψη, στο πως μπορείς να διαχειρίζεσαι μια βιωμένη εμπειρία, τόσο που να μην σε συνθλίβει

Κλάψε καρδούλα...Όμως παράλληλα αναζήτησε και την αλήθεια!

[konstantinos s.]

Μανούλη
Βασούλα

[Ιωαννάκι]

Μανούλη μου γλυκιέ, πολλές αγκαλίτσες

Βασούλα

.η ομορφιά της Ζωής δεν μπορεί να κλειστεί σε λίγα μόνο στιγμιότυπα, γιατί τότε έρχεται ο τραγικός διαχωρισμός του φυσικού κόσμου σε όμορφο και άσχημο, αυτή η αναθεματισμένη πόλωση, που αν μπει μέσα στα συναισθήματά σου σε κάνει αγνώμων για την Ύπαρξή σου την ίδια...

[Ταρούλα]

Μανούλη μου αγκαλίτσες πολλές

Βασούλα μου

[Annoula]

Μανούλη

Βασούλα

[Fotinoula]

Μανούλη μου γλυκιέ σου κάνω μια μεγάλη αγκαλιά

Εγώ και οι άλλοι...Οι συναισθηματικές μεταβολές σου αλλοιώνουν εντελώς την αίσθηση του ποιός είσαι εσύ σε κάθε στιγμή. Και ενώ εσύ είσαι ίδιος, τα στιγμιότυπα της Ζωής σε κάνουν να είσαι λυπημένος ή χαρούμενος, ανάλογα με το που σε τραβάνε τα συναισθήματα, λόγω συνθηκών. Ο Εαυτός σου παραμένει ίδιος και αναλλοίωτος, είτε το βλέμμα σου βλέπει την Ακρόπολη, είτε βλέπει τους καταρράκτες του Νιαγάρα...Και αυτό είναι μια μεγάλη ανακάλυψη, στο πως μπορείς να διαχειρίζεσαι μια βιωμένη εμπειρία, τόσο που να μην σε συνθλίβει

[AMALIA]

Μανουλη

Βασουλα...