Το φορουμοσπιτάκι μας έχει αποκτήσει μια άλλη δυναμική μέσα μου μετά από χθες!!!
Όπως και να το κάνουμε είναι αλλιώς να απευθύνεσαι σε ανθρώπους που φαντάζεσαι πως να είναι, πως να φαίρονται, πως να μιλάνε... και διαφορετικά να απευθύνεσαι σε ανθρώπους που τους έχεις συναντήσει, τους έχεις αγγίξει και τους έχεις νιώσει στην αγκαλιά σου...
Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και δυνατότερα καθώς πλησιάζε η στιγμή της γνωριμίας μας και η ανάγκη μου για να σας πάρω όλους σας μια αγκαλιά ήταν ακαταμάχητη. Δεν σας είχα δει ποτέ μέχρι χθες μα μετά από όλα όσα έχουμε μοιραστεί εδώ μέσα η χαρά μου ξεχύλιζε! Πρώτη φορά πονέσαν τα χέρια μου από τις αγκαλιές! Αγκαλιές αληθινές, ουσιαστικές, ανθρώπινες... Από εκείνες που θα κρατήσω σα φυλαχτό στη μνήμη μου επιστρέφοντας πάλι στη Μελβούρνη... Οι λέξεις είναι φτωχές για να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την θερμή υποδοχή που δέχτηκα και κυρίως για όλα εκείνα τα πράγματα που με κάνατε να νιώσω χθες κοιτώντας σας στα μάτια και αγγίζοντας σας. Πραγματικά δε σας χόρταινα! Ένα όνειρο ήταν που χθες πήρε σάρκα και οστά. Είχα φανταστεί πολλές φορές τη γνωριμία μας, αλλά η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε φαντασία, γιατί πολύ απλά στη φαντασία το συναίσθημα ήταν υποθετικό και σε πολύ προσγειωμένο. Προσπάθησα να το εξηγήσω σε κάποια παιδάκια λέγοντας τους πως άνοιγα τα μάτια μου διάπλατα για να κρατήσω μέσα μου αυτές τις εικόνες που έβλεππα... Αυτές τις φατσούλες...
Σας ευχαριστώ πολύ όλους μέσα από την καρδιά μου!
Αυτό...
