Ευχαριστώ πολύ Βασούλα μου για αυτό σου το κείμενο...
Το πόσο συγχρονικό είναι ούτε που το φαντάζεσαι(!)
...Και αναρωτιόμουνα τι κάνω λάθος;
Καθημερινά έρχομαι σε επαφή με πολλούς μαθητές σαν εμένα και όταν τους ρωτάω αν τους αρέσει η Μελβούρνη και αν περνάνε καλά εδώ, μιλάνε με τα καλύτερα λόγια και με πολύ ενθουσιασμό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δνε έχουν εντοπίσει και εκείνοι κάποια αρνητικά σημεία, όμως η ζυγαριά κλείνει σίγουρα προς τα θεττικά!
Εγώ πάλι από τη μεριά μου, λίγα θεττικά έχω να πω για αυτή την πόλη και για την μέχρι τώρα εμπειρία μου... ...Αναρωτιόμουνα λοιπόν μέχρι και τώρα τι κάνω λάθος. Πήρα κάποιες απαντήσεις από το κειμενο... Δεν ζω τη στιγμή. Το τώρα... Το αφήνω και πάει... Ξέρω, μεγάλο λάθος... Κλαίγομαι, στεναχωριέμαι και λέω δεξιά και αριστερά πόσο κουρασμένος είμαι που δουλεύω σε δύο δουλειές, πόσο αυτό και πόσο εκείνο... Ναι αλλά είναι καθαρά δική μου επιλογή το να δουλεύω σε δυο δουλειές γιατί έχω ένα στόχο. Επίσης αντί να νιώθω ευγνωμωσύνη που μια εκ των δύο είναι δουλειά γραφείου, κάθομαι και ψειρίζω τη μαϊμου!!! Είναι γνωστό πως στην Μελβούρνη όταν έχει φοιτιτική βίζα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση να δουλέψεις σε Αυστραλέζικη εταιρία, παρά μόνο σε εστιατόρια, μπαρ κλπ... Και εγώ που είμαι η εξαίρεση του κανόνα το μόνο που κάνω είναι να μη ζω τη στιγμή, να αφήνω το τώρα απλά να περνάει και να ανυπομονώ για να επιστρέψω Ελλάδα... Ε,πως θα βγει έτσι η ανηφορά! "Αν μεγάλε νιώθεις κουρασμένος, μείωσε τις ώρες εργασίας σου. Δεν σε αναγκάζει κανείς να δουλέψεις σώνει και καλά!" Αυτό πρέπει να λέω στον εαυτό μου και να αρχίσω σιγά σιγά να βρίσκω μια ισσοροπία μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου, γιατί ο άνθρωπος τον έχει και αυτόν ανάγκη... Μέσα από τον ελεύθερο χρόνο προκύπτει η κοινωνικοποίηση και μέσα από αυτή οι γνωριμίες με πιθανούς φίλους, γνωστούς κλπ...
Θέλω πάντως πολύ δουλειά στο να ζω τη στιγμή... Στο Τώρα!!!
Νομίζω πως από μικρός είχα αυτό το πρόβλημα...
Σπάνια θυμάμαι τον εαυτό μου να ζούσε μια στιγμή...
Σκέψεις κάνω...
