Θοδωράκος έγραψε:Δεν είναι ότι πιστεύω μόνο στον φυσικό κόσμο, για μένα δεν είναι θέμα πίστης στον φυσικό κόσμο γιατί ο φυσικός κόσμος απλά υπάρχει, δεν χρειάζεται να πιστεύει κανείς σε αυτό
Κι όμως, τελικά και αυτό θέμα πίστης είναι. Γιατί, αν το σκεφτεί κανείς, δεν μπορείς ποτέ να αποδείξεις ότι υπάρχει ο φυσικός κόσμος. Το αποδέχεσαι ως αξίωμα, ως κοινώς αποδεκτή αλήθεια, ως "αυτονόητο".
Με την ίδια ακριβώς λογική, κι εγώ δεν "πιστεύω" στον θεό και στο πνευματικό κομμάτι του ανθρώπου γενικότερα (το οποίο και αυτό με την σειρά του δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι υπάρχει). Για μένα είναι "αυτονόητο" ότι υπάρχουν. Και έτσι όπως με τον φυσικό κόσμο λες "μα δεν χρειάζεται να το αποδείξω, το βλέπω παντού γύρω μου", έτσι και με τον θεό λέω "μα δεν χρειάζεται να τον αποδείξω, τον βλέπω παντού γύρω μου".
Και, στην τελική, γιατί να αποδείξω κάτι, εάν εγώ νιώθω καλά μέσα σε αυτό; ;)
Πάντως, αναφορικά με την ανοιχτομυαλοσύνη που μπορεί να προσφέρει η επιστήμη στους ανθρώπους, η καθαρά προσωπική μου εμπειρία με ανθρώπους που έχουν την επιστήμη ως εφαλτήριο έρευνας, μου έχει δείξει άτομα με τόσο απίστευτα κλειστά μυαλά και παγιωμένες απόψεις, που πλέον πιο πολύ μου ταιριάζει ο όρος "επιστημονολαγνία", γιατί πια έλεος.
Καλημέρα Θοδωρή!
Όταν λες ότι δε μπορείς να αποδείξεις ότι υπάρχει ο φυσικός κόσμος αναφέρεσαι στο φιλοσοφικό ερώτημα "μήπως ζούμε σε μια προσομοίωση"; (βλέπε και:
http://en.wikipedia.org/wiki/Simulation_hypothesis" onclick="window.open(this.href);return false;)
Εάν εννοείς αυτό, τότε ναι, η επιστήμη δε μπορεί να αποδείξει ακόμη εάν ο φυσικός κόσμος είναι αυτός που είναι ή είμαστε μια εξομοίωση ή ζούμε σε έναν κόσμο τύπου μάτριξ. Οπότε ναι η επιστήμη παίρνει ως δεδομένο (φιλοσοφικός ρεαλισμός) ότι ζούμε σε έναν πραγματικό κόσμο.
Αλλά:
α) Άλλο αξίωμα, άλλο δόγμα. Το μόνο τους κοινό στοιχείο είναι ότι και τα δύο δεν αποδεικνύονται.
β) Βάσει του αξιώματος ότι ο κόσμος όπως τον παρατηρούμε είναι πραγματικός, η επιστήμη έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει τρομερή πρόοδο. Από την άλλη δεν έχει (και δε μπορεί) να προκύψει κάποια γνώση από ένα δόγμα του τύπου "Ο κόσμος φτιάχτηκε από το ιπτάμενο μακαρονοτέρας μέσα σε 666 μέρες". Σταματάει εκεί το όλο πράγμα.
γ) Όλοι οι άνθρωποι (μαζί και τα επιστημονικά όργανα μέτρησης) παρατηρούμε το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο, ενώ ο τρόπος που οι άνθρωποι βιώνουν το θείο/πνευματικό/μεταφυσικό αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο και δεν υπάρχει κάποια συνέπεια. Αλλιώς βλέπει ο χριστιανός το υπερβατικό/μεταφυσικό, αλλιώς ο μουσουλμάνος, αλλιώς ο ινδουιστής, αλλιώς ο άθρησκος κτλ. Και οι τρόποι που το βιώνουν είναι αντικρουόμενοι. Αυτό δεν έχει κάτι να μας πει για την αντικειμενικότητα του πράγματος;
δ) Μπορούμε με επιστημονικά όργανα να παρατηρήσουμε και να μετρήσουμε τις ιδιότητες του φυσικού κόσμου. Από την άλλη δεν έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να φτιάξουμε κάποιο όργανο που μπορεί να εντοπίσει το ιπτάμενο μακαρονοτέρας, τον αόρατο ροζ μονόκερο, την ιπτάμενη τσαγιέρα του Ράσσελλ, τον Γιαχβέ, τον Αλλάχ, την ψυχή κτλ.
Δεν είπα κάπου ότι είναι κανείς υποχρεωμένος να αποδείξει αυτό που πιστεύει, νιώθει και βιώνει. Είτε νιώθεις καλά είτε άσχημα δεν έχεις κάποια γενική υποχρέωση να αποδείξεις κάτι. Είπα απλά ότι στο πλαίσιο της επιστήμης (που διερευνά το πώς λειτουργεί ο κόσμος) κάθε ισχυρισμός οφείλει είτε να έχει αποδείξεις, είτε ενδείξεις, είτε οι προβλέψεις του ισχυρισμού να είναι αποδείξιμοι.
Προφανώς κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την επιστημονική μέθοδο για την διερεύνηση του κόσμου.
Κλειστά μυαλά υπάρχουν και στην επιστήμη και στην φιλοσοφία και στην θρησκεία. Ναι είναι χειρότερο όταν αυτά υπάρχουν στην επιστήμη, συμφωνώ. Από την άλλη το πλαίσιο που λειτουργεί η επιστήμη είναι τέτοιο που όχι οτιδήποτε λέγεται έχει αξία, και οφείλει κανείς (στα πλαίσια της επιστήμης) να λειτουργίσει ορθολογικά και βάσει της επιστημονικής μεθόδου (παρατήρηση, πείραμα επαλήθευση), γιατί έτσι γίνονται λιγότερα λάθη.
