ΘΛΙΨΗ...

[Valia]

αχ, Βασούλα μου

Ιωαννάκι

[Μάνος]

Παρατηρώ την θλίψη στο βλέμμα των ανθρώπων γύρω μου…
Είναι συγκλονιστικό να ανακαλύπτεις την οφθαλμαπάτη της απόστασης που διατήρησες από την αληθινή απειλή, εδώ και χρόνια…

Αλλά νομίζω, ότι οι περισσότεροι ακόμα δεν το έχουν καταλάβει…Ότι, είτε πριν που είχαν τα πάντα, είτε τώρα που τα πάντα γίνονται τίποτα, η θλίψη ήταν ίδια…
Ίδιος και ο ψυχαναγκασμός της ζωής…
Κανείς δεν ήταν πριν περισσότερο ευτυχισμένος….

Και η Θεότητα μας δείχνει τρόπους να είμαστε πλήρεις και ευτυχισμένοι…

Αν δεν το δούμε σαν εξαναγκασμό στην εξομάλυνση της ανοησίας μας, σίγουρα θα αντιληφθούμε που μας καλεί το Σύμπαν να Ζήσουμε…
Αν δεν το αντιληφθούμε ακόμα τώρα, η «ανηφόρα» προς τον Θεό θα στενεύει διαρκώς τα περιθώρια, στο να ζήσουμε αναπολώντας την παλιά μας θλίψη, έναντι της νέας…Η θλίψη είναι παντού και πάντα η ίδια…

Ένας μόνο άνθρωπος κάνει την διαφορά, αν είναι ο καθένας μας…

Βασούλα μου πόσο δίκιο έχεις... Αυτή την πληρότητα αναζητώ κι εγώ και προς τα εκεί κατευθύνομαι... Να φύγει επιτέλους αυτή η θλίψη!!!


Ιωαννάκι μου, από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που περιγράφεις, δυστυχώς απέχω πολύ... Διαβάζοντας σε στεναχωρήθηκα πολύ γιατί συνειδητοποίησα πράγματα που πονάνε... Μοναξία και θλίψη, θλίψη και μοναξιά (σαν εναλλαγή), χωρίς αγκαλίτσες, χωρίς συναντησούλες, χωρίς επί της ουσίας επαφή...