Θα σας πω την δική μου γνώση, καθότι είχα την τύχη να έχω αληθινή επαφή με τον κόσμο μέσα μου και τα συναισθήματά μου, σε όλη την διάρκεια της μέχρι τώρα Ζωής μου, χωρίς να με νοιάζει αν δεν ήταν αποδεκτά από το κοινωνικό μου περιβάλλον...
Το να νιώθεις τα αληθινά σου συναισθήματα, σου δίνει και κίνητρο να είσαι εντελώς (ωμά θα έλεγα) ειλικρινής με τον Εαυτό σου...
Ελπίζω να μην σας σοκάρω...
Όταν είσαι σε κατάσταση κυοφορίας, όλος ο οργανισμός σου αλλάζει...Αλλάζουν τα πάντα μέσα σου και βιολογικά και ψυχολογικά...
Κάτι νιώθεις μέσα σου να "εκτοπίζεται" για να αφήσει χώρο στο βρέφος και αυτό είναι μια μπουνιά στον εγωισμό σου...Παραχωρείς χώρο, που κανείς δεν σε ρώτησε αν είσαι προετοιμασμένη να το κάνεις...
Συνήθως οι περισσότερες γυναίκες συμπεριφέρονται σ' αυτές τις αλλαγές σαν τον ιδεαλιστή, που ελπίζει ότι με τις ιδέες του θα σώσει τον κόσμο, χωρίς να έχει φροντίσει να "σώσει" πρώτα τον Εαυτό του...
Έτσι και η γυναίκα, χωρίς καμία προετοιμασία, απλά μένει έγκυος, σαν μια δεδομένη κατάσταση απόλυτα φυσιολογική και συνέπεια μιας σεξουαλικής επαφής (που τις περισσότερες φορές γίνεται, ασυνείδητα, γι' αυτόν τον λόγο)
Οι καούρες, τα πριξίματα, οι στομαχικές διαταραχές, το γενικό βιολογικό "άνω-κάτω" του οργανισμού, χρειάζεται να θεωρείται φυσιολογικό και αποδεκτό, χρειάζεται να το αντέξεις, χωρίς να διαμαρτύρεσαι, μπροστά στο "καλό" που σε περιμένει μόλις γεννήσεις...
Έτσι η μέλλουσα μητέρα υποθάλπει μέσα της την ελπίδα και αυτό της δίνει ψυχολογικό κουράγιο για αυτό που μέλλεται να έρθει, καταστρατηγώντας τις περισσότερες φορές τις ίδιες της τις ανάγκες, και θάβοντας τα συναισθήματά της και την δυσαρέσκειά της γι' αυτό που συμβαίνει μέσα της...
Στην περίοδο εγκυμοσύνης απολαμβάνει συνήθως την προσοχή από τους άλλους και τον σεβασμό (κάτι που ίσως σε όλη της την ζωή ούτε καν είχε υποψιαστεί ότι μπορεί να έχει), οπότε έρχεται μια σχετική ισορροπία στον ψυχολογικό της τομέα, που όμως δεν έχει άμεση σχέση με αυτό που συμβαίνει μέσα της...Συνδέει δηλαδή την κατάσταση της εγκυμοσύνης με την αποδοχή, αλλά η ίδια δεν συνδέεται ουσαστικά με τον μικρό άνθρωπο που μεγαλώνει μέσα της, γιατί ούτε καν τον ξέρει...Τρέφει κάτι αόρατο...και είναι το ίδιο όπως τρέφει κανείς και τους φόβους του, που ούτε καν τους γνωρίζει...
Έτσι ναι μεν βιολογικά τρέφει το παιδί της, ψυχολογικά όμως τρέφει τις σκεπτομορφές της...
Είναι αυτές οι μοίρες, που λέμε, ότι έρχονται να δώσουν στο παιδί χαρίσματα...Ανάλογα με τις σκεπτομορφές της η μητέρα, διαμορφώνει και τα "χαρίσματα" του παιδιού της...
Έτσι συνδέεται μαζί του ψυχολογικά μέσω των σκεπτομορφών της, βιολογικά μέσω του ομφάλιου λώρου...
Όταν κοπεί ο ένας, δεν κόβεται αυτόματα και ο άλλος...δυστυχώς!
Το παιδί γεννιέται και η μητέρα πρέπει να χαρεί...Ενα μικρό ανθρωπάκι γεννήθηκε και εκείνη αντέχει τα πάντα, γιατί της είπαν πως πρέπει να το αγαπήσει οπωσδήποτε, αλλά δεν το αγαπάει οπωσδήποτε, επειδή της το είπαν...
Όταν το βλέπει για πρώτη φορά, νιώθει ότι είναι κάτι ξένο...Αυτό που την κάνει να χαίρεται και να υπομένει αρκετούς πόνους και υποβάθμιση κάποιων αναγκών της, είναι το τι μπορεί αυτό το πλάσμα να της προσφέρει (όχι να του προσφέρει)...
Έχει ήδη φτιάξει στον συναισθηματικό της κόσμο το πως θα είναι το παιδί...Και οι σκεπτομορφές της το τρέφουν ανάλογα...
Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να μάθει το παιδί της, αφού ξέρει ήδη πως το θέλει...
Αν δεν έχει κανένα ενδιαφέρον στην συντροφική της σχέση, το παιδί θα γίνει το ενδιαφέρον της
Αν δεν έχει καμία χαρά στην ζωή της, το παιδί θα γίνει η χαρά της
Αν δεν έχει Αγάπη στην ζωή της, το παιδί θα γίνει μέσον να αγαπηθεί (όχι απαραίτητα να αγαπήσει)
Αν δεν είχε φροντίδα στην ζωή της, το παιδί θα γίνει μοχλός για να την φροντίζει
Αποτέλεσμα είναι να μην αφήνεται στην σχέση αυτή, να μην μαθαίνει το παιδί της...
Ήδη μέσα στο μυαλό ΄της (και στον συναισθηματικό της κόσμο) το παιδί της είναι πρωτόγνωρα όμορφο, πρωτόγνωρα έξυπνο, πρωτόγνωρα αναπτυγμένο και φυσικά πρωτόγνωρα ένα χαρισματικό παιδί...
Ουαί και αλίμονο αν αυτά που έχει σκεφτεί, δεν ανταποκρίνονται στην προσωπικότητα του παιδιού...
Κανονικά, οι πρώτες μέρες με το μωρό, δεν είναι αυτονόητες. Ούτε γεμάτες αγάπη...
Χρειάζεται να δώσεις προσοχή σ' αυτό ΄το νέο πλάσμα...Η σχέση αυτή χρειάζεται τελετουργία για να γίνει αληθινή, δεν μπορεί να είναι αυτονόητη...
Αυτονόητο είναι ότι θα το ταίσεις, θα το αλλάξεις, θα το κάνεις μπάνιο, θα το βάλεις να κοιμηθεί, θα το προστατέψεις από κάποιους φυσικούς κινδύνους...
Ίσως αυτονόητο είναι ότι θα το αγκαλιάσεις κιόλας...
Όλα αυτά όμως δεν αφορούν την Αγάπη...
Δεν αγαπάς κανέναν μόνο γιατί του καλύπτεις τις βασικές φυσιολογικές του ανάγκες, ούτε γιατί τον αγκαλιάζεις...
Τον αγαπάς μόνο όταν τον γνωρίσεις και όταν τον αποδεχτείς έτσι όπως είναι...
Και από έκεί ξεκινούν όλα...
Δεν χρειάζεται να σας πω την συνέχεια, πιστεύω...
Το παιδί είναι ελπίδα και τροφή των μη συνειδητών συναισθημάτων της γυναίκας...δεν είναι αυτονόητη η ψυχική και πνευματική σύνδεση μαζί του...
Για να γίνει αυτό χρειάζεται να νιώσεις ότι δεν έχεις κανένα δικαίωμα πάνω σ' αυτό το πλάσμα, που φαίνεται τόσο ανεξάρτητο από ΄την μια, και τόσο εξαρτημένο από την άλλη. Να το καθοδηγήσεις έτσι ώστε να μην χάσει την ανεξαρτησία του από την μια, αλλά να αποδεχτεί και την μερική του εξάρτηση, έως ότου την έχει ανάγκη, από την άλλη...
Είναι πολλά αυτά που δένουν την μητέρα με το παιδί της, όταν οι δύο τους γνωρίζονται βαθιά...
Και ξεκινάμε πάντα, από ΄το ότι δεν αυτονόητη η Αγάπη, ούτε όταν καλύπτει τις βασικές ανάγκες...
Το να κάνεις "χώρο" και για έναν ακόμα άνθρωπο μέσα σου, χρειάζεται να έχεις ανοίξει "χώρο" μέσα σου, αλλιώς θα κάνει παρέα με τις ήδη υπάρχουσες σκιές σου...και τότε θα τις τρέφεις μέσω του παιδιού σου, που όφειλες να είχες αγαπήσει...
