Μόνο θα ήθελα να μοιραστώ...

[ARTYADIS]

Η νοστλγία είναι άτιμο πράγμα... Μοιάζει σαν ομίχλη και δεν σε αφήνει τίποτα να δεις καθαρά μπροστά σου

γιατί η πρώτη γενιά ελλήνων, οι οποίοι ήρθαν το 60 από κάθε γωνια της ελληνικής επαρχίας με σκουρισμένα μυαλά,ανέβηκαν απότομα από τον γαίδαρο στην μερσεντές και τους έχει μείνει ένα τεράστιο κενό που πρέπει να καλύψουν ακόμα μέχρι σήμερα. Δεν αναφέρομαι στους Έλληνες της δεύτερης και τρίτης γενιάς γιατί είναι ακόμα χειρότεροι!!!

Α, ρε Μανούλη!

[Ελενίτσα]

Μανούλη μας

Μπεττουλίνι γλυκό

Δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο ένα "θέλω" γιατί ποτέ δεν περιέχει ακεραιότητα και ισορροπία στην σκέψη-στο συναίσθημα και στην πράξη...
ενώ του δίνει μεγαλύτερο κύρος και πείσμα για τις αποφάσεις του, το να ξέρει τι ακριβώς δεν θέλει και να το έχει μέσα του τεκμηριώσει...

3
Βασούλα

[Μπεττουλα]

ο άνθρωπος περνάει σχεδόν παραπάνω από την μισή του (ενήλικη) ζωή, με το να μην ξέρει τι θέλει...

και ολοκληρη μη σου πω.. πολυ μεγαλη δυσκολια ειχα παντα να αποφασιζω τι θελω..

Γιατί του λείπει αυτή η εμβάθυνση στο τι δεν θέλει...Δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο ένα "θέλω" γιατί ποτέ δεν περιέχει ακεραιότητα και ισορροπία στην σκέψη-στο συναίσθημα και στην πράξη...
ενώ του δίνει μεγαλύτερο κύρος και πείσμα για τις αποφάσεις του, το να ξέρει τι ακριβώς δεν θέλει και να το έχει μέσα του τεκμηριώσει...

Βασουλα τελευταια εχω αρχισει να συνειδητοποιω ποσο σημαντικο ειναι αυτο που λες .. να καταλαβαινω την αξια του "δεν θελω" σαν αφετηρια.. ολο αυτο το διαστημα με απασχολουσε "το θελω" και περασε απο πολλες φασεις και σιγουρα υπηρξε πολυ βοηθητικο εστω και νοητικο που ηταν στην αρχη..

απο ενα σημειο και μετα ομως παραλληλα αρχισα να βλεπω και τι ειναι αυτο που δεν θελω πια και ενω το πρωτο ηταν πολυ γενικο και αφηρημενο σαν στοχος το δευτερο ηταν πολυ πρακτικο και βιωσιμο..και ναι τελικα ερχεται να ενισχυσει το Θελω αλλα το πεισμα οντως βγαινει απο αυτο που γνωριζεις και εχεις βιωμενο και μπουχτισμενο οχι απο την ιδεα..



παιδακια ολα

[Μάνος]

απο ενα σημειο και μετα ομως παραλληλα αρχισα να βλεπω και τι ειναι αυτο που δεν θελω πια και ενω το πρωτο ηταν πολυ γενικο και αφηρημενο σαν στοχος το δευτερο ηταν πολυ πρακτικο και βιωσιμο..

Αυτό είναι κάτι που με έχει προβληματίσει πολύ τις τελευταίες μέρες... Και όσο το σκέφτομαι τόσο βλέπω πως είναι πολύ πιο βοηθητικκό σαν αφετηρία... Έλα όμως που φοβάμαι να το θέσω σε εφαρμογή... Δεν είμαι σίγουρος για τα ΔΕΝ θέλω μου... Φοβάμαι μήπως κρύβεται στο ασυνήδειτο, καμιά νοσταλγία, καμιά μανούλα, καμιά εντολή... Και έτσι αποφεύγω να πάρω αποφάσεις όσο με πέρνει, και πάω όπου με πάει από μόνο του το πράγμα... Αφήνομαι... Είναι όμως αυτή η καλύτερη λύση άραγε;;;

[ARTYADIS]

Και έτσι αποφεύγω να πάρω αποφάσεις όσο με πέρνει, και πάω όπου με πάει από μόνο του το πράγμα... Αφήνομαι... Είναι όμως αυτή η καλύτερη λύση άραγε;;;

Το να αφήνεσαι Μανούλη μου, για να σε πάει όπου θέλει η Ζωή, σημαίνει ότι κολυμπάς σε έναν ποταμό και αφήνεσαι να πνιγείς.
Σημαίνει ότι επιλέγεις ασυνείδητα να αποφασίζουν άλλοι για σένα, σημαίνει ότι έχεις επιλέξει να γίνεσαι έρμαιο και φτερό στον άνεμο και αγαπάς τον ρόλο του θύματος.

Γιατί πάντα επιλέγεις! Όσο και ενδόμυχα να ξέρεις ότι αφήνεις τους άλλους (ακόμα και την ίδια την Ζωή) να επιλέγουν για σένα, η αλήθεια είναι ότι εσύ επιλέγεις. Δεν το γλιτώνεις όσο και να νομίζεις!

Αυτό λοιπόν Θέλεις για Σένα?

Δεν είμαι σίγουρος για τα ΔΕΝ θέλω μου...

[Μάνος]

Όχι Δημητρούλα μου, δεν θέλω αυτό φυσικά!
...Αλλά να, αυτό που λες εσύ σε τι διαφέρει από το "αφήνω το σύμπαν να κάνει το καλύτερο για μένα";

Επίσης, ξέρεις πως είναι να πνίγεσαι στις αμφισβητήσεις - αμφιβολίες, να έχεις πάρει για πρώτη φορά στη ζωή σου την ευθύνη του εαυτού σου μέχρι εκεί που αντιλαμβάνεσαι και να τρέμεις για την οποιαδήποτε επόμενη σου απόφαση, να μην έχεις κάποιον να συζητήσεις το οτιδήποτε την ώρα της κρίσης ή απλά να σε ακούσει και να νιώσεις πως σε καταλαβαίνει, να είσαι μόνος σου και μόνη σανίδα σωτηρίας το διάβασμα μέσα στο φόρουμ; Να μη σου τύχει κοριτσάκι μου...

Επίσης ξέρεις πως είναι να φοβάσαι πως πίσω από κάθε σου απόφαση μπορεί να κρύβεται κάτι άλλο, όπως προανέφερα; Και εγώ που να το ξέρω; Πως να το αντιληφθώ το γμνο το ασυνείδητο; Γι' αυτό σου λέω: Αφήνομαι με εμπιστοσύνη στο σύμπαν να κάνει το καλύτερο για μένα... Έχω νιώσει πολλές φορές βοήθεια! Αλλά είναι τεράστιο βάρος να αναρωτιέσαι μονίμως: "τώρα, έπραξα καλά;"

...Δεν ξέρω...
Το ασυνείδητο το έχω πάρει πολύ από φόβο γιατί δεν μπορώ να το εντοπίσω...

[Vasoula]

Μανούλη μου, το ασυνείδητο το εντοπίζεις ευκολότατα, αν οι πράξεις σου είναι σύμφωνες με τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου...
Όταν χρειάζεται να κάνεις επιλογές, το σίγουρο είναι ότι θα έχεις κάποια αρχική θέληση γι' αυτές τις επιλογές. Κάτι θέλεις, επιλέγοντας αυτό ή το άλλο...
Όταν αυτό που έχεις επιλέξει δεν σου φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα σε ψυχική ικανοποίηση, δεν θα ξεκινήσει μια έρευνα, τι έγινε και δεν νιώθεις καλά, με τις επιλογές σου?

Αντί, λοιπόν, να αφορίζεις κάθε φορά τις επιλογές σου που δεν σου έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αρχίζεις να ερευνάς τι μεσολάβησε μεταξύ της αρχικής ιδέας μιας επιλογής και του αποτελέσματος...Θα ανακαλύψεις ενδιαφέροντα πράγματα, αν δώσεις προσοχή σ' αυτό το μεσοδιάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της αρχικής ιδέας και του αποτελέσματος...Θα δεις ότι άλλα ηθελες, τελικά, αλλά επέλεξες με άλλα κριτήρια από αυτά που είχες σαν αρχική σκέψη...

Χωρίς αυτήν την εσωτερική έρευνα, οι συναισθηματικοί λόγοι που σε κάνουν να επιλέγεις κάτι που δεν θέλεις (χωρίς να το συνειδητοποιείς), θα σε φέρνουν πάντα μπροστά από ένα μη ικανοποιητικό αποτέλεσμα και αυτό δεν είναι μοίρα, άσχετα αν οι άνθρωποι θέλουν να το ονομάζουν μοίρα, αποφεύγοντας την ίσως επίπονη διαδικασία της έρευνας του εσωτερικού τους κόσμου και κυρίως των μη συνειδητών συναισθημάτων τους...

Αυτό είναι όλο...

[Μπεττουλα]

Μανουκο μια μεγαλη αγκαλια

μου θυμισες αυτο που ειχε γραψει καποτε η Βασουλα για το πηγαδι.. κανε την επιλογη σου και αν δεις οτι τελικα δεν ειναι αυτο που ηθελες ή δεν σε ωφελισε αλλαξε το.. οταν δεν εισαι σιγουρος επελεξε οπως και να χει και πειραματισου..

το φοβο για το ασυνειδητο τον καταλαβαινω.. οταν αρχισα να νιωθω οτι εφτανε η ωρα που θα εφευγα απο την προηγουμενη δουλεια γιατι αρχισα να αντιλαμβανομαι αλλαγες απεναντι στο πως ενιωθα για την σχεση μου με την εργοδοτρια μου συνειδητοποιησα οτι τον χειμωνα που μας περασε εβγαινα συχνα μαζι της για ποτο μετα την δουλεια ενω σπανια συναντιομουν με φιλους απο το φορουμ (και με την μια μενουμε ακριβως διπλα!) εκτος απο τις ωρες που παιρνουσαμε στην σχολη η στις συναντησεις μας.

καταλαβα τοτε οτι ο λογος που εκανα παρεα μαζι της ηταν οτι δεν ειχε ιδεα απο ασυνειδητο. κανοντας παρεα μαζι της δεν χρειαζοταν να αντιμετωπισω το ασυνειδητο μου (να προσεχω τι θα πω ή τι θα κανω) γιατι πολυ απλα δεν το αντιλαμβανοταν και εγω δεν ηθελα και πολυ επαφη μαζι του! ομως ερχεται καποια στιγμη που σταματας να αποφευγεις να δεις αυτο που ειναι δικο σου..οτι και αν ειναι.. πως αλλιως θα Σε γνωρισεις??

[Μάνος]

Αντί, λοιπόν, να αφορίζεις κάθε φορά τις επιλογές σου που δεν σου έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αρχίζεις να ερευνάς τι μεσολάβησε μεταξύ της αρχικής ιδέας μιας επιλογής και του αποτελέσματος...Θα ανακαλύψεις ενδιαφέροντα πράγματα, αν δώσεις προσοχή σ' αυτό το μεσοδιάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της αρχικής ιδέας και του αποτελέσματος...Θα δεις ότι άλλα ηθελες, τελικά, αλλά επέλεξες με άλλα κριτήρια από αυτά που είχες σαν αρχική σκέψη...

Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να θέσω σε άμεση εφαρμογή! ...όμως υπάρχουν και κάποιες αποφάσεις οι οποίες είναι πολύ κρίσιμες και όταν πάρεις τη λάθος απόφαση είναι πολύ δύσκολο εως ακατόρθωτο να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό είναι που φοβάμαι...

Μπεττούλα μου

[Μάνος]

...και το ανάλογο λαλά:



Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να `μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα `ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει
- Ο. Ελύτης -

[paolo]

Ειμαι λίγο ξεκαρφωτος αλλα διάβασα τα γραφόμενα και έχω κάτι απορίες , ως ενήλικας γιος, μπαμπάς, και βρισκόμενος στο δεύτερο μισό της ζωης μου. Γιατι ειναι λάθος να θέλει κανεις μια ζέστη οικογένεια και την γαλήνη που αυτή προσφέρει και γιατι πρεπει να μην αναζητούμε την μητέρα μας? παλαιά που έζησα στο εξωτερικό αυτο που μου άρεσε ηταν η τάξη και το σύστημα που είχαν , οπως και ο σεβασμός στον άνθρωπο (Γερμανία) αλλα όταν το είδα πιο μεσα, ένιωσα τις μεγάλες διάφορες που έχουμε οι έλληνες ως νοοτροπία και που ηταν έντονες για κάποιον που δεν ειχε σαν στόχο μόνο το επάγγελμα και το χρήμα αλλα και την ζωη και την διασκέδαση και την παρέα και ήθελε και τα οικογενειακά γούτσου, γούτσου. Παρατηρώ τα νεα παιδιά που ξενιτευονται ψάχνοντας τι......και τελικά κάνουν εκει δουλειές που εδώ δεν θα τις εκαναν και που αν τις έκαναν θα ζούσαν μια χαρά. Ο υδραυλικος, που χρειάστηκα πριν λίγες ημέρες πήρε για ενα μερεμετι 60 ευρώ σε μια ώρα, αλλα που να βρεις έλληνες....Όμως έξω κάνουν την Λανζτα και λένε και ευχαριστώ. Δεν έμεινα πανω απο τρία χρονια γιατι κόντεψα να παθω κατάθλιψη και να γίνω και Μπεκρης,αφου αυτοί όλο πίνουν....λες και βλάπτει η νηφαλιότητα. Αυτο που κατάλαβα ως γιος και ως γονιός ειναι οτι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί γονείς και παιδιά αλλα χαρακτήρες που ταιριάζουν και άλλοι που δεν κολλάνε. Η αγάπη όμως ειναι άλλο πράγμα και δεν σταματάει ουτε με τους καυγά δες , ουτε με τις διαφορές. Μπορει να θύμωνα με τον γιο μου αλλα όταν αργούσε τα βραδιά τότε που ηταν έφηβος ξένηχταγα απο την αγωνία μου. Και όταν ζοριστηκε στις πανελλήνιες , απο την μια έλεγα διάβασε και απο την αλλη τα έβαζα με το σύστημα που κουράζε το παιδάκι μου. Δεν βαριέσαι. Σπάνια είμαστε απολύτως βέβαιοι για τα θέλω μας που και ´´αυτα ουσιαστικά διαμορφώνονται ανάλογα των συνθηκών, των αναγκών και των αλλαγών. Δεν είμαστε στατικοί και δεν μπορούμε να προβλέψουμε το συναίσθημα που θα φέρει μια κατάσταση όταν απο φαντασία γινει πραγματικότητα.

[Vasoula]

Σπάνια είμαστε απολύτως βέβαιοι για τα θέλω μας

μα ναι Παύλο! Γιατί ακόμα πιο σπάνια είμαστε σίγουροι γι' αυτά που δεν θέλουμε και αυτά πρέπει πρώτα να ξέρουμε...
Το "θέλω" είναι αβέβαιο...Αυτό που είναι εντελώς βέβαιο είναι το τι δεν θέλεις...ή το τι δεν θέλεις πια...Σίγουρα αλλάζουν και οι καταστάσεις και οι συνθήκες της εμπειρίας μας, αλλά αλλάζουμε και εμείς...Δυστυχώς όχι πάντα προς όφελός μας, παρά μόνο όταν φτάσουμε σε πολύ οριακά σημεία ή και όταν τα ξεπεράσουμε και δεν έχουμε πολλά περιθώρια εθελοτυφλίας πια...

Όσο για την οικογενειακή θαλπωρή, είναι χρήσιμη μέχρι μία ηλικία, όπως και η ασφάλεια...Και δυστυχώς στην ηλικία που είναι χρήσιμη δίνεται με διάφορους όρους και κάτω από συναισθηματικές πιέσεις, έτσι ώστε να σου γίνει απαραίτητη, όταν πια δεν είναι τόσο χρήσιμη και χρειάζεται να πάρεις τον δικό σου δρόμο...Μπορεί να μην σου συνέβη προσωπικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει στο μεγαλύτερο ποσοστό...

Για το θέμα του ξενιτεμού, δεν έχω κάτι να πω...Ίσως και να έχεις δίκιο...
Ο δικός σου υδραυλικός πήρε 60 ευρώ, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν άλλοι 1000 εκεί έξω που δεν βρίσκουν δουλειά ούτε για 30 ευρώ...Και δεν το λέω τυχαία, αλλά από βιωματικές καταστάσεις...
Και εγώ είμαι της άποψης ότι όταν χρειάζεται να δουλέψεις θα κάνεις τα πάντα, το θέμα είναι ότι όσο ζεις κοντά στους γονείς σου, αυτό το "πάντα" περνάει από λογοκρισία και επίκριση συνήθως...Έτσι δεν έχεις και πολλά περιθώρια επιλογών στον τόπο σου, γιατί πολύ νέοι άνθρωποι δεν αντέχουν αυτήν ΄την υποτιμητική ματιά του γονιού "τι γκαρσόνι θα γίνεις?"
Μακριά τουλάχιστον δεν έχουν να αντιμετωπίσουν αυτό το συναισθηματικό θέμα...

Μην αθωώνεις τόσο τους γονείς....Και εγώ γονέας είμαι και επίσης ήμουν κόρη κάποτε...Ευτυχώς και τα δύο "καταργήθηκαν" μέσα μου σαν ρόλοι και έμεινε η ουσία...

[Vasoula]

κανοντας παρεα μαζι της δεν χρειαζοταν να αντιμετωπισω το ασυνειδητο μου (να προσεχω τι θα πω ή τι θα κανω) γιατι πολυ απλα δεν το αντιλαμβανοταν και εγω δεν ηθελα και πολυ επαφη μαζι του!

έτσι, για να ξέρεις και εσύ Μπεττούλα μου, γιατί δεν έχει γίνει ακόμα η πολυπόθητη συνεδρία (και ακόμα νιώθω πως δεν μπορεί ΄να γίνει, όσο και να με πιέζεις)

[paolo]

Το ζήτημα της μετανάστευσης ειναι πολυ μεγάλο. Τυχαίνει να ειναι και τα δυο μου παιδιά έξω και πηγαινοέρχομαι για να τα βλέπω. Μπορει να έχω την ματιά του πενήντα συν, συν,,και γι αυτο να βλέπω περισσότερο τα αρνητικά παρά τα θετικά στοιχεία του πράγματος. Η γνώμη μου ειναι οτι σαν την Ελλάδα μας δεν υπαρχει πουθενά. Μόνο που δεν το ξέρουμε. Δεν ξέρω αν η λέξη αθωώνω παει στο άλλο που συζητάμε για τους γονείς. Γιατι θα πρεπει να αθωωθουμε ως γονείς? κάναμε, πιστεύω κι εσυ ως μητέρα, οτι νομίζαμε καλύτερο για τα παιδιά μας και ακόμη προσφέρουμε οτι μπορούμε για να ειναι ευτυχισμένα. Μπορει μερικά να μην ειχαν το αποτέλεσμα που θέλαμε η που ήθελαν εκείνα αλλα απο την στιγμη που γίνεσαι γονιός θα πρεπει να εχεις κάποιες θέσεις και αρχές όταν τα μεγαλώνεις. Απο την θεση του γιου , παντα έχω παράπονα , ακόμη και τώρα , φαίνεται γελοίο αλλα το παιδί μεσα μας ειναι συχνά παραπονιαρικο. Μεγαλώνοντας είδα οτι οι φιλίες και οι σχέσεις των ανθρώπων αλλάζουν και οτι τελικά αυτο που παραμένει ειναι η οικογένεια. Πιστεύω οτι αν δεν υπήρχαν οι ρόλοι, συνειδητά , πολλές απο τις οικογενειακές σχέσεις δεν θα άντεχαν. Υπαρχει μια αναγκαιότητα στην εννοια ρόλος που υποστηρίζεται απο τα έθιμα και τον τόπο και που όσο είμαστε πολυ νέοι μας μοιάζει άχρηστη αλλα που καταλαβαίνουμε την χρησιμότητα της όταν χάσουμε την αίσθηση της παντοδυναμίας που χαρίζει, η αφέλεια της παιδικότητας.

[Vasoula]

Ξέρεις Παύλο, εγώ πάλι ήμουν της άποψης ότι τα παιδιά δεν πρέπει να είναι επένδυση για τους γονείς, για την στιγμή που θα χάσουν την παντοδυναμία τους...Γιατί οι περισσότεροι γονείς ξέρουν πότε θα χάσουν την παντοδυναμία τους...Γι' αυτό κάνουν παιδιά, γι' αυτήν την στιγμή που θα χάσουν την παντοδυναμία τους...εργάζονται μεθοδικά πάνω σ' αυτήν την αίσθηση...Ας μην γελιόμαστε...Μπορεί να μην αφορά εσένα προσωπικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αφορά ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού...

Οι σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια, όπως και κάθε σχέση, δεν είναι κάτι αυτονόητο...Δομούνται και βαθαίνουν μέσα στις στιγμές...
Δεν είναι αυτονόητο ότι μία μητέρα ή ένας πατέρας θα αγαπήσουν αυτό το νέο πλάσμα, ούτε ότι το παιδί θα αγαπήσει αυτούς τους δύο ανθρώπους. Άλλοι λόγοι συντρέχουν, που τους ονομάσαμε, λανθασμένα ίσως, αγάπη!
Αυτοί οι δεσμοί αίματος είναι, τις περισσότέρες φορές, τόσο καταπιεστικοί στους κανόνες τους, που κανένα μέλος μέσα στην οικογένεια δεν είναι ελεύθερο να αγαπήσει ή να εκφράσει πιο αυθεντικά τον Εαυτό του και έτσι να βιώσει όμορφα την σχέση του και με τους άλλους...

Η ερμηνεία που δίνω εγώ στην λέξη "αθωώνω" είναι μόνο αυτή η αναγκαία κατάσταση που χρειάζεται να περάσει ένας ενήλικας για να αναπτυχθεί πάνω από τα οικογενειακά, θρησκευτικά και κοινωνικά στερεότυπα, βρίσκοντας πιο αυθεντικά κομμάτια μέσα στον Εαυτό του...Για να το κάνει αυτό πρέπει να "δικάσει" πρώτα αυτά τα οικογενειακά, θρησκευτικά και κοινωνικά στερεότυπα, και να επιλέξει ο ίδιος τον Δρόμο του, χωρίς ενοχές, αλλιώς δεν θα είναι αρμονικός με τον Εαυτό του, κάτι που μπορείς να δεις άμεσα μέσα στην κοινωνία, από την αύξηση των ποσοστών των ψυχικών ασθενειών...

Σαφώς οι γονείς κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, μόνο που δεν ξέρουν πολλές φορές τι είναι το καλύτερο και το ορίζουν σαν αυτό που δεν πέτυχαν αυτοί ή ακόμα και αυτό που πέτυχαν αυτοί...Δεν λαμβάνουν υπόψη τους την προσωπικότητα του παιδιού, ούτε τις δεξιότητές του, για να του επιτρέψουν να δομήσει την προσωπικότητά του με έναν υγιή τρόπο...Μέσα από αυτήν την αγάπη, αλλοτριώνουν την πνευματική, νοητική και συναισθηματική του ωριμότητα και δεν βοηθούν (γιατί ίσως οι ίδιοι δεν ξέρουν τι σημαίνει) στο να γίνει ένας συνειδητός άνθρωπος...Άλλωστε για τους γονείς, το παιδί θα παραμείνει πάντα παιδί, και αυτό ενισχύει την συναισθηματική ανωριμότήτα του ενήλικα, όσο για την πνευματική ωριμότητα την αφήνουν (η πλειοψηφία) στην θρησκεία...

Σαφώς αλλάζουμε εμείς οι άνθρωποι...Απλά οι τάσεις μας είναι να αθωώνουμε τους πάντες, όταν βρεθούμε σε ανάλογη θέση...Η μάνα μου έλεγε όταν κάνεις δικά σου παιδιά θα με καταλάβεις...Και αυτό για εμένα λειτούργησε τόσο καταλυτικά, ώστε να μην βρεθώ ποτέ στην θέση της, ούτε να βάλω τα παιδιά μου, στην θέση μου...Τους είχα πει "σας δίνω ότι καλύτερο μπορώ, αλλά σας λέω επίσης όταν ενηλικιωθείτε νοητικά, να ξεχάσετε ότι σας έχω πει και να χαράξετε τον δικό σας δρόμο, σαν ελεύθερα όντα"...Οι ρόλοι κάποτε σταματούν (ή οφείλουν να σταματήσουν) και να αρχίσουν οι σχέσεις να γίνονται πιο ελεύθερες και έτσι πιο βαθιές...Γιατί αν υπάρχει έστω και μία συναισθηματική "υποψία" υποχρέωσης, τότε δεν μπορώ να μιλήσω ούτε για βαθιές σχέσεις, μα ούτε για αγάπη...Να πω εδώ πως αυτό αφορά το πως έχω την ελευθερία μέσα μου και έτσι όπως την έχω βιωσει μέσα στον Εαυτό μου. Σεβαστή η δική σου άποψη, ούτε προσπαθώ να στην μεταβάλλω...Μοιράζομαι απλά, πως το νιώθω εγώ...

Η Ελλάδα είναι ένας θαυμάσιος τόπος, που δίνει, όπως κάθε μέρος της Γης, ευκαιρίες εξέλιξης...Όμως αυτά τα ήθη, δυστυχώς, δεν δίνουν ευκαιρίες εσωτερικής ανάπτυξης, συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά, ώστε ο κάθε άνθρωπος να νιώθει ο Εαυτός του...Η σχέση συνειδητού-ασυνείδητου δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη, λόγω αυτών των ηθών... Ίσως γιατί αυτό που λες είναι πολύ καταλυτικό στην ανάπτυξη του ανθρώπου, εσωτερικά και εξωτερικά...Οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα...Το θέμα είναι ότι όπου και να φτάσει το παιδί-ενήλικας, δεν είναι ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία δεν μπορεί να οριστεί με την κοινωνική ανάπτυξη μόνο, αλλά κυρίως με την εσωτερική πληρότητα περισσότερο, κάτι που περνάει λίγο στα αζήτητα...

Σαφώς υπάρχει η αφελής παιδικότητα, όπως υπάρχει και η αφελής υπευθυνότητα...Όπως υπάρχει και η ώριμη παιδικότητα που μπορεί να εκφράσει ένας ολοκληρωμένος ενήλικας, που δεν έχει μείνει συναισθηματικά και πνευματικά ανώριμος, ενόσω έχει προχωρήσει στην ζωή του με νοητική ανάπτυξη μόνο...Η παιδικότητα είναι μια υγιής κατάσταση του αυθορμητισμού και όχι μια ασθενής έκφραση του παρορμητισμού...

Παιδικότητα σημαίνει για εμένα να βλέπω τον κόσμο και την Ζωή με ανοιχτή ματιά και με εμπιστοσύνη και όχι να προσπαθώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου που είναι κατάσταση των περισσοτέρων ενηλίκων, που γίνονται σοβαροί και υπεύθυνοι χωρίς να είναι εσωτερικά ελεύθεροι...

Σ' ευχαριστώ που καταθέτεις εδώ τις απόψεις σου Παύλο και δίνεις ευκαιρίες στον διάλογο μεταξύ μας!