ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΟΣ ΥΠΝΟΣ

[ALEXOULA]

Γεμίζει ο συναισθηματικός μας κόσμος με παράπονα...Και αυτά τα παράπονα δεν ξεκαθαρίζουν με έναν θάνατο...Μένουν σαν μια τρύπα μέσα μας που δεν γεμίζει ποτέ από αγάπη...

Είναι πολλά πράγματα που μας προγραμμάτισαν την Ζωή μας και έκλεψαν την αθωότητά μας...Και ενώ φαίνεται ότι συνεχίζουμε την Ζωή μας, η Ζωή σταμάτησε για εμάς σε τούτα δω τα παράπονα...Σαν να μην μπορείς να πας παραπέρα από αυτά...Ότι και να κάνεις, όπως και να ζήσεις, ότι επιλογές και να κάνεις, τούτα τα παράπονα θέλεις να καλύψεις... "γιατί δεν με αγάπησες?"

Ετσι γίνεται και αν παραμείνεις εκεί συνέχεια θα ρωτάς " γιατί , γιατί ?? "

Ειρηνάκι μου
Μανούλι μου

[AMALIA]

οντως πολλες φορες σηκωνεσαι ρακος.. και θες πολυ ωρα να παρεις μπροστα..


Μανο..

Παιδακια ολα..

[lazaros]

Δεν κοιμάμαι το μεσημέρι ποτέ,μονο σε ειδικές περιπτώσεις...

Τρομερό πάντως...

[Annoula]

τι λες τώρα!!!

Ειδικά τα καλοκαίρια που είμαι και πιο χαλαρή, κοιμάμαι τα μεσημέρια σχεδόν πάντα, το χειμώνα λόγω προγράμματος δεν προλαβαίνω τις περισσότερες φορές.

[Θοδωράκος]

τι λες τώρα!!!

Ειδικά τα καλοκαίρια που είμαι και πιο χαλαρή, κοιμάμαι τα μεσημέρια σχεδόν πάντα, το χειμώνα λόγω προγράμματος δεν προλαβαίνω τις περισσότερες φορές.

Έτσι, αγάπη μου! Εμείς οι τραγουδιστές θέλουμε ύπνο για να ξεκουράζουμε το όργανό μας!

[Vasoula]

[Annoula]

Πες τα συνάδελφε.
Μα και εγώ για επαγγελματικούς λόγους το κάνω, για να μπορεί να βγαίνει αβίαστα αυτή η παραδείσια φωνή

[Ιωαννάκι]

[Βικούλα]

Βασούλα
Μάνο μου
Ειρηνάκι
παιδάκια όλα

[Fotinoula]

[Ellaki]

κατά την έρευνα πάντα, ναι πειράζει Ελλάκι...

Βάλε μανταλάκια στα μάτια

[eirini]

απ το πουθενά έσκασες Θοδωρή και λύθηκα

[Μάνος]

Γεμίζει ο συναισθηματικός μας κόσμος με παράπονα...Και αυτά τα παράπονα δεν ξεκαθαρίζουν με έναν θάνατο...Μένουν σαν μια τρύπα μέσα μας που δεν γεμίζει ποτέ από αγάπη...

Και τι γίνεται με αυτά Βασούλα μου; Αδιανόητο μου φαίνεται μετά από τόσους ομηρικούς καυγάδες, μετά από τόση κόντρα, μη σου πω και ανταγωνισμό, να κάτσω να συζητήσω μαζί με έναν άνθρωπο σχεδόν 80 χρονών ο οποίος δνε είναι ανοιχτός καν στο να με ακούσει και να τον ρωτήσω κατάμουτρα: "Γιατί ποτέ σου δε με αγάπησες; Κι εγώ παιδί σου ήμουν... Τι λάθος έκανα;"

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνδυάσει σαν αντίθετο της αγάπης, το μίσος! Εντελώς λανθασμένα βέβαια, γιατί το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος...
Το μισος είναι αυτά τα παράπονα που έχουν παρασύρει την αγάπη και έχει μείνει μέσα μας ένα κενό...ένας φόβος...
Που να πας χωρίς αγάπη?

Φόβος το αντίθετο της αγάπης;;;; Δεν το αμφισβητώ, απλά μου κάνει εντύπωση...
Νόμιζα πως το αντίθετο του φόβου είναι το θάρρος. ...Και φυσικά της αγάπης, το μίσος!!!
...Δεν μπορώ όμως να εντοπίσω το αντίθετο των δύο εννοιών...

[Vasoula]

Μανούλη, όπως σου είπα και σε παλαιότερη συζήτηση, καθόλου δεν έχεις ανάγκη τώρα να σε αγαπήσει ο πατέρας σου...
Νοητικά το παραδέχτηκες, αφού πραγματικά δεν είχες λόγο να θέλεις την αποδοχή τους...Έχεις προχωρήσει στην ζωή σου, μπορείς πλέον να φροντίζεις τον Εαυτό σου και την επιβίωσή σου, να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις...Έτσι φαινεται...
Το συναισθηματικό σου πεδίο όμως δεν έχει την ίδια άποψη...

Υπάρχει ένας εσωτερικός διχασμός δηλαδή, αν το παρατηρήσεις λίγο...
Υπάρχει ο ενήλικας που επιβιώνει με τις δικές του δυνάμεις, μα υπάρχει και το παιδί που είναι πικραμένο, θυμωμένο, φοβισμένο...

Όσο και θάρρος να δείχνει ο ενήλικας στην ζωή του, ένα μέρος μέσα του φοβάται και ζητά διακαώς αναγνώριση και αγάπη, για να νιώσει ασφάλεια...
Τα παιδιά δεν αγαπάνε τους γονείς τους, απλά τους συνηθίζουν, συνηθίζουν σ' αυτήν την υποχρεωτική αγάπη, γιατί φοβούνται ότι χωρίς αυτούς δεν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν και είναι λογικό...
Έτσι δέχονται αδιαμαρτύρητα τα πάντα...την καταπίεση, την τιμωρία, την τρομοκρατία, την μείωση της προσωπικότήτάς τους...δέχονται αδιαμαρτύρητα κάθε έλλειψη επιβεβαίωσης, αποδοχής, αγάπης, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, είναι αδύναμα και φοβούνται για την ασφάλειά τους...
Το παιδί δεν ξέρει να αγαπάει, παρά μόνο από φόβο...

Μεγαλώνοντας, αυτός ο φόβος που ένιωθε για την επιβίωσή του και την ασφάλειά του, γίνεται μπλοκαρισμένη αγάπη...Και μέσα στην μπλοκαρισμένη αγάπη, μόνο αρνητικά συναισθήματα μπορούν να "ανθίσουν", που δεν γνωρίζει ο ενήλικας, παρ' όλα αυτά τα κουβαλάει μαζί του σαν συναισθηματική ανωριμότητα...

[Μάνος]

Τα παιδιά δεν αγαπάνε τους γονείς τους, απλά τους συνηθίζουν, συνηθίζουν σ' αυτήν την υποχρεωτική αγάπη, γιατί φοβούνται ότι χωρίς αυτούς δεν θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν και είναι λογικό...
Έτσι δέχονται αδιαμαρτύρητα τα πάντα...την καταπίεση, την τιμωρία, την τρομοκρατία, την μείωση της προσωπικότήτάς τους...δέχονται αδιαμαρτύρητα κάθε έλλειψη επιβεβαίωσης, αποδοχής, αγάπης, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, είναι αδύναμα και φοβούνται για την ασφάλειά τους...
Το παιδί δεν ξέρει να αγαπάει, παρά μόνο από φόβο...

Τώρα κατάλαβα Βασούλα μου τι εννοείς λέγοντας πως το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος... Έχω παρατηρήσει πως έστω λίγη εξουσία αν νιώσει πως έχει κάοιος, τότε συμπεριφέρεται με τον χειρότερο τρόπο προς τον εξουσιαζόμενο. Πόσο μάλλον οι γονείς, που το γεγονός ότι έχουν παιδιά που καλώς ή κακώς έχουν την ανάγκη τους, σκέψου πόση εξουσία λαμβάνουν από αυτό και πόσα εγκλήματα κάνουν στο όνομα της αγάπης!!! Επίσης τώρα συνειδητοποιώ πως τα παιδιά δίνουν μόνα τους αυτή την εξουσιά στους γονείς, ασχέτως αν τους αξίζει ή όχι! Κατ' επέκταση, εμείς είμαστε αυτοί που που δίνουμε την εξουσία στους άλλους και τους επιτρέπουμε να μας φέρονται αναλόγως!!! Πωπω... (σιγά το νέο θα μου πεις!)
Ω ρε ωραιότατο ανωξειδωτάκι μεσημεριάτικα!

Ευχαριστώ πολύ Βασούλα μου