θελω...
να σας πω μια αληθινη ιστορια που θυμηθηκα σημερα και το σκεφτομαι ολη μερα...
Oταν ημουν σε ηλικια 25 χρονων, η γιαγια μου η Γιαννουλα μου ζητησε μια φωτογραφια που να ειμαι μονος μου ωστε να την βαλει στο σπιτι της μαζι με τ αλλα της εγγονια.
Εγω επειδη δεν ειχα και πολλες της το αρνιομουν και της ελεγα θα σου δωσω καποια στιγμη αλλα ολο το ανεβαλα..
Καθε πρωι που εβαζα μπρος το μηχανακι πεταγοταν εξω να μου πει καλημερα και να προσεχω και με ξεπροβοδιζε με την φραση "παω αργα γιατι βιαζομαι..."
Εκεινο το πρωι οταν μου ειπε καλημερα, κατι με εκανε να νιωσω περιεργα.
Αφησα το μηχανακι αναμενο, ανεβηκα στο σπιτι και πηρα την αγαπημενη μου φωτογραφια και της την χαρισα!
Φυσικα καταχαρηκε..
Το μεσημερι που γυρισα η γιαγια ειχε φυγει απο τη ζωη σε ηλικια μολις 67 ετων.
Περα απο την στεναχωρια μου ομως ενιωθα ανακουφιση γι αυτο που ειχε γινει το πρωι...
Μοιρασμα που λεει η καλλιοπη και η Δωρα
