Μάνος έγραψε:Δηλαδή μιλάς για αποπροσανατολισμό κοινής γνώμης Ευα μου; ...Και εκεί που δεν το περιμένει κανείς θα "σκάσει" η βόμβα από το πουθενά;
Ωραία και ποιο μπορεί να είναι αυτό το πουθενά; Ποιός ο πιθανός κίνδυνος;;;

Το "Πουθενά" δεν υπάρχει Μάνο μου. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα φαινόμενο, οφείλεις να γνωρίζεις πως πάντα υπάρχουν γεννεσιουργές αιτίες, να τις παραδεχθείς πρώτον και δεύτερον να τις κατανοήσεις.
Εγώ προσωπικά, δεν στέκομαι σε μια ομάδα "μάτσο" τύπων, που το παίζουν τσαμπουκάδες, αλλά στην κοινωνία που τους ακούει και θέλω να εξηγήσω το "γιατί η κοινωνία τους ακούει και τους ψηφίζει" και στις αιτίες που τους έδωσαν τον χώρο, να δράσουν.
Αυτά είναι τα σημαντικά.
Δεν θα μιλήσω για τα εσωτερικά θέματα, που έχουν συζητηθεί άπειρες φορές και η Βάσω τα εκφράζει πολύ καλύτερα από εμένα αλλά θα μείνω στο κοινωνιολογικό φαινόμενο.
Όταν λοιπόν, έχεις μια περιρρέουσα φασίζουσα νοοτροπία, που σε έχει εμπολιάσει από τα γεννοφάσκια σου, είναι φυσιολογικό, να το έχεις αποδεχθεί, ως μια πραγματικότητα. Βεβαίως, επειδή ο καθένας έχει διαφορετικές επιρροές, ψυχοσύνθεση, ενσυναίσθηση, προσωπικότητα, δεν εκφράζεται με ακραία μέσα αλλά πολλοί βαθειά μέσα τους θα το ήθελαν.
Και το φαινόμενο ξεκινά από πολύ παλιά. Δεν χρειάζεται να είναι νταής κάποιος, για να αποδεχθεί το φασισμό, εξίσου εύκολα τον αποδέχεται και ο κακοποιημένος.
Η φασίζουσα νοοτροπία ξεκινά από την οικογένεια, με τους γονείς, να έχουν αναλάβει το ρόλο του παντογνώστη και του μικρού δικτάτορα, συνεχίζεται στο σχολείο, είτε με τον δάσκαλο, είτε μέσα στην άγρια κοινωνία των παιδιών και αργότερα με την ενηλικίωση όταν μπαίνεις σε ένα άγρια ανταγωνιστικό περιβάλλον σε απορρύθμιση. Όταν δηλαδή, οι θεσμοί καταρρέουν και ανακαλύπτεις πως όπως σαν παιδί, δεν μπορούσες να βρεις το δίκιο σου και να προστατεύσεις τον ευατό σου, εξαιτίας της φυσικής σου αδυναμίας, έτσι και ως ενήλικος πάλι δεν μπορείς να το βρεις, μέσα σε μια κοινωνία, που δεν μπορεί να προστατέψει τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα. Όταν λοιπόν οι θεσμοί καταρρέουν, όπως η δικαιοσύνη και μιλώ για την κοινωνική δικαιοσύνη και ο άνθρωπος νοιώθει αδύναμος, δυο πράγματα θα συμβούν. Είτε θα πάρει τον νόμο στα χέρια του, είτε θα τον αναθέσει σε μπράβους.
Τόσο απλά. Δυστυχώς.
Αυτοί που ψήφισαν Χ.Α. δεν είναι όλοι ναζί. Κάποιοι είναι φιλήσυχοι πολίτες, οικογενειάρχες, αξιοπρεπείς άνθρωποι, με μετανάστες γείτονες ή συνεργάτες. Αν του πεις, πως ο Πακιστανός που έχει το ψιλικατζίδικο απέναντί του, θα συλληφθεί και θα καεί στα κρεματόρια, θα ανατριχιάσει. Κι όμως, αυτός ο ίδιος ψήφισε τους ναζί. Αλλοπρόσαλλο; Περίεργο; Άλογο; Καθόλου!
Ο σπόρος του φασισμού, έχει εκκολαφθεί χρόνια τώρα. Όταν η εξουσία, από δημοκρατία, μεταμορφώνεται σε ολιγαρχία, όταν εξουσιάζει αντί να υπηρετεί, όταν καταλύει τους θεσμούς αντί να τους υπερασπίζει, όταν εξοντώνει τους αδύναμους και γιγαντώνει τους δυνατούς, όταν η δικαιοσύνη μεταβάλλεται είτε σε τιμωρία είτε σε ατιμωρισία, ανάλογα με τον συσχετισμό δύναμης, όταν το Σύνταγμα καταλύεται κατά το δοκούν, αυτό δημιουργεί μια θολή κατάσταση και μολύνει σαν θανατηφόρος ιός όλες τις διαστρωματώσεις μιας κοινωνίας. Όταν ο πολίτης, νοιώθει αδύναμος, αδικημένος, χαμένος, απελπισμένος, θυμώνει, εξοργίζεται. Αν αυτός ο θυμός, δεν γίνει πολιτική πράξη, δεν κατευθυνθεί στις αιτίες και όχι στα φαινόμενα, τότε θα γίνει μανία και πάθος για εκδίκηση.
Και ο εχθρός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Μπορεί να είναι ο μετανάστης που μου κλέβει την δουλειά (που δεν έχω έτσι κι αλλιώς), ο δημόσιος υπάλληλος που τεμπελιάζει, ο πολιτικός που τα παίρνει και μένει ατιμώρητος, ο επιχειρηματίας που διαφθείρει τον πολιτικό, οι αγορές ή οι τράπεζες που εξοντώνουν τον επιχειρηματία.
Αυτό έχει ως επακόλουθο τον διχασμό. Και ο διχασμός, μαζί με τον φόβο και την μανία για εκδίκηση, οδηγεί ΠΑΝΤΑ σε εγκλήματα. Ρίξε μια ματιά στην Ουκρανία.
Η Ουκρανία είχε μια βαθειά διεφθαρμένη κυβέρνηση. Οι πολίτες είχαν απωλέσει την εμπιστοσύνη της σε αυτήν. Όταν ψήφισε κάτι μάλλον σωστό για την χώρα, δεν μπόρεσε να πείσει τον κόσμο, ο οποίος κατέβηκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί. Άρχισε να βρίσκει χώρο και να εκφράζεται ο διχασμός. Φιλοευρωπαίοι και φιλορώσοι. Μετά όλα ήταν εύκολα. Μερικοί ελεύθεροι σκοπευτές, που καταγγελίες δείχνουν πως ήταν από ξένες μυστικές υπηρεσίες, έφταναν για να δημιουργηθεί το χάος. Όποιες υγιείς φωνές προσπάθησαν να εισακουσθούν ήταν αδύνατον. Αποτέλεσμα; Η Ουκρανία έχει μια κυβέρνηση που αποτελείται από ναζί, τάμγατα εφόδου, δολοφονούν εν ψυχρώ, λούζουν με βενζίνη και πυρπολούν, αντιφρονούντες και στην Ουκρανία αυτή την στιγμή τελείται ένα ανθρωπιστικό έγκλημα, ένα μακελειό χωρίς τέλος.
Δεν έφτασε όμως από την μια στιγμή στην άλλη η Ουκρανία εκεί. Όπως και δεν έφτασε η Γερμανία στον Χίτλερ, απλά επειδή κάποιοι γερμανοί διψούσαν για εβραϊκό αίμα.
Είχε προϋπάρξει μια μεγάλη περίοδος, ανέχειας και εξευτελισμού. Ο Χίτλερ μίλησε για πατρίδα, για αξιοπρέπεια, για δουλειές που θα ανοίξουν, για οικονομική ανάκαμψη, δίνοντας ελπίδα σε ένα εξαθλιωμένο πλήθος, που πλήρωνε τον Α' Π. Π και ήταν θυμωμένο γι' αυτό. Ο Χίτλερ, συνομιλούσε με όλους τους ηγέτες του Δυτικού κόσμου, ως ισότιμος συνομιλητής, έκλεινε δουλειές με τους άγγλους και τους γάλλους, η οποίοι έβλεπαν με καλό μάτι τις διώξεις στην αριστερά και στα συνδικάτα. Έγιναν εγκλήματα πριν την άνοδό του στην εξουσία. Πρώτα εξολόθρευσε όλους τους αντιπάλους του και όλες τις φωνές αντίστασης, είτε φυσικά, είτε πνευματικά. Μετά ήρθε η προπαγάνδα. Το Ράιχστανγκ, οι Εβραίοι. Και το καρότο. Εθνική αξιοπρέπεια και δουλειές. Και μετά ήρθε το 38... Και ο Τσώρτσιλ κατάλαβε πως κάτι πάει στραβά...
Οι Γερμανοί όμως έχουν το ελαφρυντικό, πως δεν γνώριζαν. Δεν υπήρχε τίποτε προηγούμενο στην Ιστορία, που να προειδοποιεί. Τώρα όμως υπάρχει. Και βλέπουμε το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται.
Πριν λοιπόν στραφούμε ο ένας στον άλλον... πριν φάμε το καρότο του μίσους και του διχασμού, πριν ενσκύψουμε και εγκλωβιστούμε στα πιο βαθειά μας ένσιτκτα και πάθη, ας αναλογιστούμε μια στιγμή. Ποιός οφελείται από όλο αυτό; Και τί είναι προς το συμφέρον μου και το συμφέρον των παιδιών μου; Να ρίξω μια μπουνιά στον Βενιζέλο, να ξεφτιλίσω μετ' αντιπροσώπων τον Σαμαρά ή να φτιάξω ένα άλλο παρόν και να αποκαταστήσω, ό,τι έχει κατακρημνιστεί;
Να βάζω προφυλακτικά μέσα στα ψηφοδέλτια, δεν δείχνει τίποτε περισσότερο από πνευματική πενία. Αντί να το χρησιμοποιήσω ως όπλο, προς εκείνον που έχει μερίδιο από την ευθύνη για την παρούσα κατάσταση, προτιμώ να κατουρήσω σε ένα νεροπίστολο και να το ρίξω στα μούτρα του πρώτου περαστικού. Και αυτό είναι επίσης, φασίζουσα νοοτροπία που υπηρετεί και καθησυχάζει βραχύβια τα ένστικτά μου, ενώ μια ενεργή και συνειδητή συμμετοχή στα κοινά είναι μια πολιτική πράξη, με συγκεκριμένον στόχο.
Και όταν μιλάω για "κοινά" εννοώ το ο,τιδήποτε. Ακόμα και να μιλήσουμε στους ανθρώπους μας, σαν άνθρωποι και να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν.
Όσο και αν κατηγορούμε την Χ.Α., πρέπει να παραδεχθούμε πως είναι απλά η έκφραση κάτι πολύ σάπιου, που υπάρχει χρόνια στις κοινωνίες μας και τώρα σκάει και η βρώμα μας χτύπησε όλους κατάμουτρα. Δεν βρωμάει η Χ.Α. Το σύστημα που την συντήρησε και την εξέθρεψε βρωμάει.
Η σκύλα δεν είναι σε οίστρο πια. Η σκύλα γέννησε.
Παρόλα αυτά, η ανοχή σε εκφράσεις μίσους αλλά και σε μια αμήχανη παθητική στάση σε πραγματικά προβλήματα, η αποδοχή της ατιμωρισίας, ο φόβος για το επόμενο βήμα, η ανασφάλεια, το αίσθημα ανημπόριας και η φτώχεια, είναι το φαϊ που θα ταϊσει τα κουτάβια. Και θα μεταμορφωθούν γρήγορα σε σκυλιά λυσσασμένα, που δεν θα μπορέσει καμιά αλυσίδα να τα κρατήσει.
Ας σκεφτούμε λοιπόν... Τί βόμβα είναι ο τυφλός θυμός και η απαξία. Δεν είμαστε αδύναμοι. Απλά είμαστε διασκορπισμένοι.
Τώρα όσο έχουμε χρόνο ακόμα...Πριν αναγκαστούμε να ξαναδιαβάσουμε τον Μπρεχτ...
