![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
Ο φυσικός άνθρωπος όμως έμαθε να θεωρεί Αρχή τους γονείς του...ζητά πάντα από αυτούς να τον κάνουν να νιώσει αυτές τις καταστάσεις μέσα στην συνείδησή του, ενόσω κοινωνικοποιείται...Kαι αυτή Αρχή απαιτεί συνεχώς ανταλλάγματα, για ότι δίνει έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος να φοβάται να είναι αληθινά ο Εαυτός του και να γίνεται αυτός που θα μπορεί να αντέξει αυτήν την ανταλλαγή Για να πάρεις, πρέπει να δώσεις, αυτό μαθαίνει από τον καιρό που είναι παιδί Ανταλλάσσει δηλαδή τον φόβο του με ένα είδος αγάπης που για τον καθένα έχει διαφορετικούς όρους, όμως είναι όροι, όπως και να γίνει
Βάσω έγραψε:ο άνθρωπος, έτσι όπως οριοθετείται στον φυσικό κόσμο, αναγκάζεται να αγαπήσει, γιατί δεν θέλει να φοβάται...
είναι πολυ αδύναμος για να αγαπήσει τον κόσμο ετούτον με όλη του την Ψυχή, γιατί από μικρός έμαθε να τον φοβάται, σαν κατι ανήθικο και μιαρό, που χρειαζόταν να παλέψει...Βάσω έγραψε:Το πιο βαθύ επίπεδο μας, μάς ωθεί να νιώθουμε αυθεντικότητα και εμπιστοσύνη στην Αρχή μας...Αγάπη χωρίς όρους, προστασία, ασφάλεια, αποδοχή, εμπιστοσύνη... αυτές είναι αυθεντικές καταστάσεις μέσα στον Θεό...
Ο φυσικός άνθρωπος όμως έμαθε να θεωρεί Αρχή τους γονείς του...ζητά πάντα από αυτούς να τον κάνουν να νιώσει αυτές τις καταστάσεις μέσα στην συνείδησή του, ενόσω κοινωνικοποιείται...Kαι αυτή Αρχή απαιτεί συνεχώς ανταλλάγματα, για ότι δίνει έτσι μαθαίνει ο άνθρωπος να φοβάται να είναι αληθινά ο Εαυτός του και να γίνεται αυτός που θα μπορεί να αντέξει αυτήν την ανταλλαγή. Για να πάρεις, πρέπει να δώσεις, αυτό μαθαίνει από τον καιρό που είναι παιδί. Ανταλλάσσει δηλαδή τον φόβο του με ένα είδος αγάπης που για τον καθένα έχει διαφορετικούς όρους, όμως είναι όροι, όπως και να γίνει .
Στην πορεία που μεγαλώνει, μαθαίνει να απαιτεί την αγάπη με τους ίδιους όρους, απλά για να καλύψει τους φόβους του.
Μαθαίνει επίσης ενόσω αναπτύσσεται διανοητικά, ότι η Αγάπη δεν δίνεται με όρους, όχι γιατί το νιώθει αυθεντικά μέσα του, αλλά γιατί δεν αντέχει όρους διαφορετικούς από αυτούς που είχε μάθει από παιδί. ΄Ετσι οι σχεσεις του με τους άλλους διαρκώς πυροβολείται από την διαφορετικότητα και εκείνος δεν μπορεί να συμβιώσει με κανέναν
Γιατί αλλιώς έλαβε αγάπη ο ένας, αλλιώς ο άλλος.
΄Ολοι όμως οι άνθρωποι έχουν ακριβώς τους ίδιους φόβους.
Φόβοι που αποτελούν κομμάτια της συνείδησής του, που σε άλλον εκδηλώνεται σαν θυμός, σε άλλον σαν απογοήτευση, σε άλλον σαν πόνος εξαρτάται από το πώς λαμβάνει την υποχρεωτική αγάπη .Βάσω έγραψε:Προσπαθεί, δηλαδή, να δουλέψει με το πιο βαθύ του επίπεδο, με κοινωνικούς όρους και εκεί έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα πρότυπα του, που του όρισαν και την κοινωνικοποίησή του, θεωρώντας ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορέσει να ζήσει.
Γίνεται το αντίθετο δηλαδή ΄Αντι να είναι ο Εαυτός του και να κοινωνικοποιηθεί, γίνεται ο κοινωνικός εαυτός πρώτα, ο οποίος προσπαθεί μάταια να εμπιστευθεί την ζωή, με μια αρχή, που δεν είναι Θεός, όπως και να το κάνουμε
Εύη μου πολλά ευχαριστώ για αυτό που μόλισ διάβασα...Εύη έγραψε:Φοβάσαι να κοιτάξεις τον εαυτό σου, φοβάσαι την κριτική, Ανθρωπάκο, όπως φοβάσαι τη δύναμη που σου υπόσχεται κάποιος. Δε θα ήξερες πώς να τη χρησιμοποιήσεις μια τέτοια δύναμη. Δεν τολμάς να σκεφτείς ότι κάποτε μπορεί να αισθανθείς διαφορετικά.
Ελεύθερος και όχι καταπτοημένος.Εύη έγραψε:Διαφέρεις από τον πραγματικα΄σπουδαίο άνθρωπο μόνο σε ένα σημείο: Ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν κάποτε κι αυτός ένας πολύ μικρός Ανθρωπάκος αλλά κατάφερε ν' αναπτύξει ΜΙΑ σημαντική ικανότητα. Έμαθε να βλέπει πού ήταν μικρός στις σκέψεις του και στις πράξεις του. Κάτω από την πίεση κάποιας ανάγκης, που είχε μεγάλη σημασία γι' αυτόν, άρχισε, όλο και πιο καθαρά, να διαισθάνεται την απειλή που προερχόταν απ' τη μικρότητά του και τη μικροπρέπειά του.
Ο μεγάλος άνθρωπος επομένως ξέρει πότε και πού είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει.Συγκαλύπτει τη μικρότητά του και τη στενότητά του με ψευδαισθήσεις δύναμης και μεγαλείου, με τη δύναμη και το μεγαλείο άλλων. Είναι περήφανος για τους μεγάλους στρατηγούς του, μα όχι περήφανος για τον εαυτό του. Θαυμάζει την σκέψη ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ και όχι την σκέψη ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ. Πιστεύει στα πράγματα, τόσο πιο απόλυτα, όσο λιγότερο τα καταλαβαίνει και δεν πιστεύει την ορθότητα αυτών των εννοιών που τις κατανοεί πιό εύκολα..."