ο νους...η διανόηση...είναι μια λειτουργία, όπως η πέψη πχ. στον φυσικό κόσμο...
Το να κάνει κανείς σκέψεις συνεχώς, δεν είναι υγιές, όπως όταν τρώει πχ. συνεχώς δεν είναι υγιές...
Ο νους μπορεί να ψάχνει για σκοπό, αλλά το χειρότερο που επιτρέπουμε να κάνει είναι να μπλοκάρει την αντικειμενική αντίληψη και να βγάζει συμπεράσματα για τον Εαυτό μας και για τους άλλους, για το περιβάλλον μας γενικά και τους τομείς της Ζωής μας, που καμία σχέση δεν έχουν με την αλήθεια...
Από εκεί προκύπτει τούτη η αγωνία για να βρει κανείς τον σκοπό του, η αγωνία να γίνει καλύτερος, η αγωνία να διακριθεί...
Ο σκοπός δεν αφορά τον νου, αλλά την καρδιά...Γιατί καμία Αρετή δεν μπορεί να επιδράσει με θετικό τρόπο στο Είναι μας, αν η συναισθηματική μας νοημοσύνη είναι αιχμάλωτη στην υποκειμενική αντίληψη του νου μας.
Η Περιέργεια λοιπόν, σαν Αρετή, γεμίζει την καρδιά μας με θετικότητα, όταν εμείς συνειδητά δεν θέλουμε απλά να γεμίσουμε τον νου μας με γνώσεις, για να αναχαιτίσουμε τον φόβο μας, αλλά μας επιτρέπει να πάμε πιο βαθιά την παρατήρησή μας...
Και επειδή και εμείς εδώ είμαστε προσανατολισμένοι προς τον Εαυτό, σαν ένα υψηλότερο πεδίο κατανόησης και αντιληπτικότητας, νομίζω ότι οι σκοποί μας είναι κοινοί, Celestial...
