Μερικές φορές, νιώθω την αμφιβολία των ανθρώπων που είναι σε δρόμο αυτογνωσίας, για όλα αυτά που λέω για τους γονείς...
Δεν μπορούν να με πιστέψουν, και έτσι δυσκολεύονται να εγκαταλείψουν άμεσα και ουσιαστικά αυτό το πλοκάμι που λέγεται "οικογένεια"...
Γυρνάνε συνεχώς και συνεχώς εκεί γύρω γύρω, γιατί αδυνατούν να εμπιστευθούν τις γνώσεις μου, όταν δεν στηρίζονται σε επιστημονικά διπλώματα...
Δεν είναι κάτι συνειδητό αυτό, ίσως και να μην το καταλαβαίνουν, ότι η αδυναμία να εγκαταλείψουν τα πρότυπα, οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς εμένα και τον τόσο ανατρεπτικό λόγο μου...
Το ίδιο συμβαίνει και με τα θρησκευτικά πρότυπα...
Έχω πει ότι δεν έχω καμία γνώση ψυχολογίας...Όμως η ανθρώπινη Ζωή μου είναι εντελώς ξεκάθαρη, γιατί το ασυνείδητο είναι για εμένα τόσο εμφανές, όσο είναι για τους ανθρώπους εμφανές ένα αντικείμενο που στέκεται μπροστά τους και το βλέπουν...
Αυτά που λέει το άρθρο, το έχω πει εδώ και χρόνια, αφορά την αθλιότητα της ζωής των ανθρώπων στο ένα μέρος...Το άλλο μέρος είναι οι λανθασμένοι δρόμοι της θρησκείας...Και τα δύο μαζί κάνουν μία μολότοφ ασθένειας, που δεν ξέρεις ποτέ σε ποιόν συνάνθρωπό σου θα σκάσει και θα μολύνει τον Κόσμο μας...
Και μάλλον τον τελευταίο καιρό, τούτη η μολότοφ σκάει συνεχώς και προσβάλλει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους...Τους νιώθω πια εξαντλημένους, και είναι ίσως και η ευκαιρία τους...Ή να φύγουν ή να Ζήσουν...
