Που αρχίζει η θυσία, που τελειώνει η προσωπική χαρά, ανιχνεύεται μόνο από την πληρότητα που νιώθουμε, όταν ανοίγουμε τον ορίζοντά μας πέρα από τα καθιερωμένα...΄Όταν έχουμε το θάρρος να μην ακολουθούμε απλά την ζωή, αλλά να ζούμε.
Αποφάσεις είναι αυτές και καμιά φορά χρειάζεται να ακροβατήσεις πάνω στην λεπίδα των επιλογών σου.
Δεν εννοώ το "άλλο μισό» σαν απόλυτη ταύτιση και γι αυτό είπα "δεν έρχεται με ροδοπέταλα"...
Μια σημαντική σχέση έρχεται για να μας οδηγήσει στην υπέρβαση, ώστε να εργαστούμε με τα όρια μας.
Αν αυτά τα όρια παραμείνουν σταθερά σε κοινωνικές και προσωπικές αξίες, ή αν διευρυνθούν και αγγίξουν τα ψυχικά μας πεδία, είναι κάτι που σηματοδοτεί την υπέρβαση ή την θυσία.
Το να θεωρούμε αλήθεια την αυταπάτη, είναι μόνο η δική μας εθελοτυφλία. Κανείς δεν μπορεί να σου διασφαλίσει την ευνοϊκή έκβαση μιας σχέσης, αν παραμείνεις στην πλάνη του «ευνοϊκού» και το θεωρήσεις υποχώρηση.
Το βάθος μιας σχέσης εξαρτάται πάντα από αυτό που εγκατέλειψες στην επιφάνεια και πόσο ώριμος ήσουν γι αυτό, ώστε να μην το θυσιάσεις, αλλά να το μοιραστείς
Συνήθως σε μια σχέση προεκτείνουμε τα όνειρα των γονιών μας που υιοθετήσαμε, μην έχοντας άλλο τρόπο για να επιτύχουμε την αβάστακτη σκληρότητα της σύγκρισης. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε τα δικά μας όρια, πάντα στις επιλογές μας θα εμφανίζεται η κοινωνική καταξίωση με θυσιαστικές, καταπιεστικές ή εκμεταλλεύσιμες πράξεις
Μια συντροφική σχέση δεν ολοκληρώνει την ζωή κανενός ανθρώπου, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να «συντροφεύσει» τον εαυτό του
Η καλύτερη προοπτική για να ευοδωθεί μια σχέση, θα ήταν να μπορούν οι σύντροφοι να πειραματιστούν με τον εαυτό τους και να μπαίνουν σε βάθος σύμφωνα με τις ανάγκες τους, αν τους επιτρέψει η «αξιοπρέπειά» τους να τις αναγνωρίσουν.
Συνήθως οι άνθρωποι δεν αφήνονται στην αγάπη, αλλά την ορίζουν από πριν μέσα σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο, από τον φόβο μήπως πονέσουν. ΄Ετσι αρχίζουν οι «εκπτώσεις» στις πραγματικές τους ανάγκες, που είναι και εκείνες που οριοθετούν την εξελικτική τους πορεία
Να ξέρεις, ότι κάθε σχέση χρειάζεται εργασία και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Η αγάπη έτσι όπως την ονειρευόμαστε δεν εδραιώνεται με φαντασίωση, αλλά με φαντασία.
Το να εγκαταλείψεις κάποια παλιά μοντέλα του εαυτού σου, που σου δυσκολεύουν την ζωή, δεν σημαίνει ότι τα θυσιάζεις για μια σχέση, αλλά ότι πειραματίζεσαι με τα νέα δεδομένα που σου προκύπτουν, για να τεκμηριώνεις κάθε φορά και περισσότερο το "απεριόριστο" που μπορείς να εκδηλώνεις
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, αν εμείς αυτό το "δεδομένο" δεν το ερευνήσουμε εσωτερικά. Ακόμα και η σχέση με τα παιδιά μας περιέχει εξαρτήσεις που περιορίζουν και αν εμείς δεν διευρύνουμε τα όρια μας, τα παιδιά μας θα μείνουν περιορισμένα στις δικές μας εμπειρίες...
Οι ανατροπές του "κατεστημένου" μπορεί να φαίνονται αρχικά επικίνδυνες, αλλά πάντα οδηγούν στην εξέλιξη των ατόμων, που δεν τις κάνουν με διεκδίκηση, αλλά με όραμα...
μια σχέση σου δίνει τα ερεθίσματα όχι να δεις πως είναι ο άλλος, αλλά πως είσαι εσύ μαζί του...
αν τα συναισθήματα σου ανήκουν στα ευμενή, που διευρύνουν την συνείδηση και την εναρμονίζουν με το θείο, ή αν αυτά που εκδηλώνονται είναι βασανιστικά και συρρικνώνουν τον εαυτό σου σε μια δυσμενή κατάσταση, είναι σημαντικοί "οδοδείκτες" της πορείας σου...
Αν ενόσω βρίσκεσαι σε μια σχέση οι σκέψεις σου εγκλωβίζονται στην επιθυμία, ή αν χρησιμοποιούν την επιθυμία σαν εφαλτήριο ανάπτυξης, έχει σημασία για την πνευματική σου πορεία...
ο Εαυτός μας είναι εκείνος που αφομοιώνει την εμπειρία μας μέσα από μία σχέση, και αναπτύσσεται φυσικά, συναισθηματικά νοητικά και πνευματικά.
Συνήθως οι άνθρωποι προσπαθούν να ολοκληρώσουν μόνο τον κοινωνικό τους ρόλο μέσα στην σχέση και αυτό κάνει αδύνατη την πλήρη εμπειρία σε όλα τα επίπεδα...
Γνωρίζουμε αόριστα τι θέλουμε, και όταν αυτό που θέλουμε το έχουμε τελικά, είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί θέλαμε και κάτι άλλο ακόμα, το οποίο μάλλον δεν το γνωρίζαμε εκ των προτέρων...
΄Οταν τελειώσουν οι αντιστάσεις μέσα στην σχέση, τότε ο καθένας αναπτύσσεται μόνος του μεν, αλλά συμπορευόμενος και αυτό έχει αξία... ΄Οταν δεν χρειάζεται ο ένας τον άλλον για να συμπληρώνει τα κενά του, σαν απαραίτητη προϋπόθεση αρμονίας, αλλά αποδέχεται ο καθένας τα δικά του κενά, σαν εσωτερική διαδρομή και αποδίδει στον άλλον την ευκαιρία να βρει τις δικές του ισορροπίες, τότε η σχέση αναπτύσσεται...
Σημασία έχει να μην γίνονται άνευ όρων υποχωρήσεις, αλλά να διευθετούνται τα θέματα με κατανόηση και αυτό συμβαίνει μόνο όταν οι άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην ζωή τους...
Αλλιώς δεν τους χωράει ο τόπος!
Δεν γινόταν να τα είχα διαβάσει αυτά νωρίτερα??? Πόσο πια ειμαι βυθισμένη στον ύπνο του δικαίου? τι ασυνειδησία είναι αυτή γαμώτο...
Μόνοι μας πληγώνουμε τον εαυτό μας και μετά μας φταίνε οι άλλοι.. Πόσο εύκολα χάνεσαι μέσα στα θεατράκια και τις κοινωνικοποιήσεις...που ειναι η ουσία, που ειναι η Αγαπη γαμώτο? που ειναι το μοιρασμα, η ενσυναισθηση, η βαθεια κατανόηση????
Σκατά στα μούτρα τους!!! Μείναμε στην ύλη και ξεχάσαμε την ουσία...
Επίσης έχω συνειδητοποιήσει ότι δε με αγαπάω ούτε στο ελαχιστο και Πονάω πάρα πολύ γι αυτό....έχω επιτρέψει να χάνω περισσοτερο τον εαυτο μου (μιας κι δεν τον βρήκα ποτέ) για την αποδοχή και την αγάπη... έχω επιτρέψει να μπλοκάρω την εκφρασή,για τη κριτική.... έχω επιτρέψει να γίνομαι θύμα, γιατι βολεύει...... ουφ...
πάω να με κάνω αγκαλίτσα να ηρεμίσω..... θα επανέλθω... έχω άλλες 34 σελίδες....
(Και θα σου πω κ ευχαριστώ 
)