![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![Rose @};-](./images/smilies/53.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
![hug >:d<](./images/smilies/6.gif)
Vaso έγραψε:
Η διαφορά ενός ανθρώπου, με έναν Άνθρωπο, είναι ακριβώς αυτή η μικρή Στιγμή που κάποιος κατανοεί τον ρόλο, σαν μέρος μιας Εμπειρίας...
Και αν η παράσταση τον ήθελε δειλό, ανώριμο και απαιτητικό, αυτό είναι μέρος μιας διαδικασίας της Ζωής και όχι η Ζωή του η ίδια...
Vaso έγραψε: Όταν κλείνουν τα φώτα όμως, ο ηθοποιός είναι μόνος με τον Εαυτό του...
Και τότε χρειάζεται να "απολογηθεί"...
Γιατί κανένας Θεός δεν του ζήτησε να "παίξει θέατρο" για όλη του την Ζωή...
Και ίσως είναι η σκληρότερη αλήθεια αυτή, όταν έρθει η Στιγμή να "απολογηθεί" στον Εαυτό του, μπροστά στον Θεό...
Vaso έγραψε: το θέμα όλο είναι, από ότι έχω αντιληφθεί, να χορτάσεις, να μπουχτίσεις που λένε, από αυτούς τους ρόλους, για να επιλέξεις να είσαι αυθεντικά ο Εαυτός σου, χωρίς να υπολογίζεις ποιός θα κρίνει το Έργο της Ζωής σου...
TAPA έγραψε:Ντάννυ μου![]()
![]()
Βήμα βήμα, με ειλικρίνεια, το έχω αποφασίσει!!!
Ταρα έγραψε:
Το δύσκολο για μένα είναι να αναλάβω την ευθύνη των συνεπειών των ρόλων μου...αυτό με σταναχώρησε πολύ
όταν το παρατήρησα... ακόμη με σταναχωρεί.
Το πρώτο βήμα είναι όταν το παρατηρεις...και είναι πολύ μεγάλο βήμα!!!
Βασούλα πάλι σε είδα στον ύπνο μου...Vaso έγραψε:Πριν αδράξουμε την επόμενη ημέρα, ας σιγουρευτούμε ότι έχουμε κλείσει τις εκκρεμότητες μέσα μας…
Το να μεταφέρουμε την μία μέρα στην άλλη, μας προσθέτει και έτσι το βάρος πολλαπλασιάζεται
Γυρνώντας πίσω, ας είναι μόνο για να αντικρύσουμε το λευκότερο λευκό της αθώωσης για ότι μας δυσαρέστησε, για ότι μας λύπησε, για ότι μας απογοήτευσε…
Το Φως μοιράζεται μεταξύ μας, όταν ανακαλύψουμε ότι δεν «παίζουμε» σαν πιόνια, αλλά σαν Άνθρωποι...Για τους μεν υπάρχει η νίκη του παιχνιδιού, για τους δε, η Χαρά…
Και ο Σοφός λέει
Αυτό που είναι να κάνεις εσύ,
βεβαιώσου ότι το κάνεις
Αυτό που είναι να γίνει για σένα,
βεβαιώσου ότι το αφήνεις.
Ρωρ
ΕΔΩ και ΤΩΡΑΒάσω έγραψε:Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Φως δεν φαίνεται από την πόρτα που αφήσαμε πίσω μας ανοιχτή, για να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο χθες…Ούτε από την κλειστή πόρτα που βλέπουμε μπροστά μας, τρέμοντας το μέλλον…
Αν έχουμε μια μόνο ευκαιρία να δούμε το Φως, αυτή είναι μόνο Σήμερα…
Δηλαδή...;Βάσω έγραψε:Κάποιοι παίζουν σ' αυτήν την σκηνή, ταυτίζοντας τον Εαυτό τους με τον ρόλο τους, τόσο πολύ, που δεν μπορούν να βγουν και τον κουβαλούν ακόμα και όταν τελειώνει η μία θεατρική παράσταση, για να ξεκινήσει μια άλλη...Παίζουν τον έναν ρόλο, ολόιδια με τον άλλον, ανεξάρτητα αν οι απαιτήσεις του νέου έργου, είναι διαφορετικές...
Έτσι αποτυγχάνουν να είναι συνεπείς με τον Εαυτό τους, γιατί γίνονται ο ρόλος τους...
Βάσω έγραψε:Λίγο αν παρατηρήσουμε, θα δούμε ότι οι ρόλοι είναι σχεδόν ίδιοι και αλλάζουν μόνο σκηνικά και κουστούμια...
Τα έργα είναι σχεδόν ίδια και αλλάζουν τα πρόσωπα...
Θυσίες, κατηγορίες, μνησικακίες, εκδικήσεις, θλίψη, χαρά, έρωτες...όλα μέσα στα έργα της ζωής των ανθρώπων, ίδια...τόσο ίδια που σταματά να έχει ενδιαφέρον η Ζωή και η εμπειρία...Βάσω έγραψε:το θέμα όλο είναι, από ότι έχω αντιληφθεί, να χορτάσεις, να μπουχτίσεις που λένε, από αυτούς τους ρόλους, για να επιλέξεις να είσαι αυθεντικά ο Εαυτός σου, χωρίς να υπολογίζεις ποιός θα κρίνει το Έργο της Ζωής σου...
Να γίνεις ο Εαυτός σου, είναι μια επίπονη διαδικασία, όταν φιλοδοξείς να είσαι ο καλύτερος ηθοποιός...
Το Φως μοιράζεται μεταξύ μας, όταν ανακαλύψουμε ότι δεν «παίζουμε» σαν πιόνια, αλλά σαν Άνθρωποι...Για τους μεν υπάρχει η νίκη του παιχνιδιού, για τους δε, η Χαρά…Βάσω έγραψε:Αυτό που είναι να κάνεις εσύ,
βεβαιώσου ότι το κάνεις
Αυτό που είναι να γίνει για σένα,
βεβαιώσου ότι το αφήνεις.
ας πούμε ότι σε μια σχέση παίζεις τον ρόλο του θύματος, Μάνο μου...Είναι ένα θέατρο όλο αυτό, γιατί θύμα δεν είναι κανείς, απλά έχει έντονη αυτοαπόρριψη και έλλειψη εκτίμησης για τον Εαυτό του...Δηλαδή...;Κάποιοι παίζουν σ' αυτήν την σκηνή, ταυτίζοντας τον Εαυτό τους με τον ρόλο τους, τόσο πολύ, που δεν μπορούν να βγουν και τον κουβαλούν ακόμα και όταν τελειώνει η μία θεατρική παράσταση, για να ξεκινήσει μια άλλη...Παίζουν τον έναν ρόλο, ολόιδια με τον άλλον, ανεξάρτητα αν οι απαιτήσεις του νέου έργου, είναι διαφορετικές...
Έτσι αποτυγχάνουν να είναι συνεπείς με τον Εαυτό τους, γιατί γίνονται ο ρόλος τους...
Αυτό δεν μπορώ να το κατανοήσω.
το θέμα όλο είναι, από ότι έχω αντιληφθεί, να χορτάσεις, να μπουχτίσεις που λένε, από αυτούς τους ρόλους, για να επιλέξεις να είσαι αυθεντικά ο Εαυτός σου, χωρίς να υπολογίζεις ποιός θα κρίνει το Έργο της Ζωής σου...
γιατί θύμα δεν είναι κανείς, απλά έχει έντονη αυτοαπόρριψη και έλλειψη εκτίμησης για τον Εαυτό του...
Δεν με βοήθησες απλώς λιγουλάκι, αλλά μου χάρισες και δυο ωραιότατα ανοξείδωτα, ανεκτίμητης αξίας, για να 'χω να πορεύομαι! Έτσι! Πήγαινα γυρεύοντας κι εγώ...Βάσω έγραψε:Θέλω να πω με αυτό, ότι αν δεν καταφέρεις να σε δεις και να νιώσεις τον Εαυτό σου, ο ρόλος θα είναι ίδιος και το έργο, ενώ θα ξεκινά διαφορετικά, τελικά θα καταλήγει στο ίδιο τέλος...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Φως δεν φαίνεται από την πόρτα που αφήσαμε πίσω μας ανοιχτή, για να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο χθες…Ούτε από την κλειστή πόρτα που βλέπουμε μπροστά μας, τρέμοντας το μέλλον…
Αν έχουμε μια μόνο ευκαιρία να δούμε το Φως, αυτή είναι μόνο Σήμερα…
Κάποιοι παίζουν σ' αυτήν την σκηνή, ταυτίζοντας τον Εαυτό τους με τον ρόλο τους, τόσο πολύ, που δεν μπορούν να βγουν και τον κουβαλούν ακόμα και όταν τελειώνει η μία θεατρική παράσταση, για να ξεκινήσει μια άλλη...Παίζουν τον έναν ρόλο, ολόιδια με τον άλλον, ανεξάρτητα αν οι απαιτήσεις του νέου έργου, είναι διαφορετικές...
Έτσι αποτυγχάνουν να είναι συνεπείς με τον Εαυτό τους, γιατί γίνονται ο ρόλος τους...
Μαθαίνοντας, μέσα σ' αυτήν την σκηνή, να παρατηρούν τις λεπτομέρειες, τα αληθινά τους συναισθήματα, τις αληθινές τους ποιότητες, αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που τους κρίνουν, είναι και οι ίδιοι ηθοποιοί σε δικές τους παραστάσεις και κρίνονται επίσης, από άλλους και πάει λέγοντας...
Η διαφορά ενός ανθρώπου, με έναν Άνθρωπο, είναι ακριβώς αυτή η μικρή Στιγμή που κάποιος κατανοεί τον ρόλο, σαν μέρος μιας Εμπειρίας...
Και αν η παράσταση τον ήθελε δειλό, ανώριμο και απαιτητικό, αυτό είναι μέρος μιας διαδικασίας της Ζωής και όχι η Ζωή του η ίδια...
Όταν κλείνουν τα φώτα όμως, ο ηθοποιός είναι μόνος με τον Εαυτό του...
Και τότε χρειάζεται να "απολογηθεί"...
Γιατί κανένας Θεός δεν του ζήτησε να "παίξει θέατρο" για όλη του την Ζωή...
Και ίσως είναι η σκληρότερη αλήθεια αυτή, όταν έρθει η Στιγμή να "απολογηθεί" στον Εαυτό του, μπροστά στον Θεό...
Να γίνεις ο Εαυτός σου, είναι μια επίπονη διαδικασία, όταν φιλοδοξείς να είσαι ο καλύτερος ηθοποιός...
Το Φως μοιράζεται μεταξύ μας, όταν ανακαλύψουμε ότι δεν «παίζουμε» σαν πιόνια, αλλά σαν Άνθρωποι...Για τους μεν υπάρχει η νίκη του παιχνιδιού, για τους δε, η Χαρά…
Και ο Σοφός λέει
Αυτό που είναι να κάνεις εσύ,
βεβαιώσου ότι το κάνεις
Αυτό που είναι να γίνει για σένα,
βεβαιώσου ότι το αφήνεις.
Vaso έγραψε: Μαθαίνοντας, μέσα σ' αυτήν την σκηνή, να παρατηρούν τις λεπτομέρειες, τα αληθινά τους συναισθήματα, τις αληθινές τους ποιότητες, αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που τους κρίνουν, είναι και οι ίδιοι ηθοποιοί σε δικές τους παραστάσεις και κρίνονται επίσης, από άλλους και πάει λέγοντας...
Η διαφορά ενός ανθρώπου, με έναν Άνθρωπο, είναι ακριβώς αυτή η μικρή Στιγμή που κάποιος κατανοεί τον ρόλο, σαν μέρος μιας Εμπειρίας...
Και αν η παράσταση τον ήθελε δειλό, ανώριμο και απαιτητικό, αυτό είναι μέρος μιας διαδικασίας της Ζωής και όχι η Ζωή του η ίδια...
Όταν κλείνουν τα φώτα όμως, ο ηθοποιός είναι μόνος με τον Εαυτό του...
Και τότε χρειάζεται να "απολογηθεί"...
Γιατί κανένας Θεός δεν του ζήτησε να "παίξει θέατρο" για όλη του την Ζωή...
το θέμα όλο είναι, από ότι έχω αντιληφθεί, να χορτάσεις, να μπουχτίσεις που λένε, από αυτούς τους ρόλους, για να επιλέξεις να είσαι αυθεντικά ο Εαυτός σου, χωρίς να υπολογίζεις ποιός θα κρίνει το Έργο της Ζωής σου...
ναι ευχαριστω!!Vaso έγραψε: ας πούμε ότι σε μια σχέση παίζεις τον ρόλο του θύματος, Μάνο μου...Είναι ένα θέατρο όλο αυτό, γιατί θύμα δεν είναι κανείς, απλά έχει έντονη αυτοαπόρριψη και έλλειψη εκτίμησης για τον Εαυτό του...
Τελειώνει η μία σχέση και πας σε μια επόμενη...
Όπου και πάλι παίζεις τον ίδιο ρόλο, ανεξάρτητα αν οι ανάγκες σου μπορεί να είναι διαφορετικές ή ακόμα και αν ο άλλος άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον πρώτο...Στο τέλος καταφέρνεις να τον κάνεις να συμπεριφέρεται ίδια με τον πρώτο...
Θέλω να πω με αυτό, ότι αν δεν καταφέρεις να σε δεις και να νιώσεις τον Εαυτό σου, ο ρόλος θα είναι ίδιος και το έργο, ενώ θα ξεκινά διαφορετικά, τελικά θα καταλήγει στο ίδιο τέλος...
Ελπίζω να σε βοήθησα λιγουλάκι![]()
![]()
![]()
![]()