΄Οσοι οι άνθρωποι, τόσα και τα ψυχικά σχέδια. Η εσωτερική γνώση που αναδυόταν από κάθε άνθρωπο, μπορεί να αποτέλεσε μια σοβαρή θεμελίωση της δομής της ανθρώπινης φύσης, μα δεν έπαυε να εκφράζει την ατομική διερεύνηση και τον ατομικό προβληματισμό και να αντιμετωπίζεται από ένα σύνολο ανθρώπων με σκεπτικισμό και αμφισβήτηση. Δια μέσου των αιώνων ο άνθρωπος προσπαθούσε να βρει ασφαλείς τρόπους να τον οδηγήσουν πίσω στην πηγή του, θέλοντας να αλληλεπιδρά στην ίδια συχνότητα με το σύνολο της ανθρωπότητας.
Η αρχέγονη μνήμη της ενότητας λειτουργεί καταλυτικά στην αιτία της μοναξιάς των ανθρώπων, που αναζητούν ένα σύστημα για να ανήκουν.
Παρατηρώντας κανείς τις θεμελιώδεις αρχές κάθε θρησκείας και κάθε φιλοσοφίας, θα κατανοήσει ότι οι διαφοροποιήσεις τους βασίζονται σε επιφανειακά δόγματα που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προσπάθησαν να θέσουν όρια στο αρχικό ένστικτο της ανθρώπινης ζωής. Ο περιορισμός της σε ένα φυσικό πλαίσιο κάλυψε την αρχική ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν σε μία λογική δομή ενός συνόλου με το οποίο μπορούσε να ταυτιστεί μέσα από ίδιες αρχές!
Η βαθύτερη διερεύνηση αυτών των αρχών-δομών των συστημάτων οδήγησε ορισμένους ανθρώπους στην εξατομικευμένη αναζήτηση της αρχέγονης μνήμης που δρούσε πάνω από την αστρική διάσταση και δραστηριοποιούσε τον μηχανισμό της ψυχής να εκδηλώσει την ουσία της, αποκαλύπτοντας το πνεύμα στο φυσικό της περιβάλλον.
Ο διαχωρισμός της ψυχής σε πνεύμα και ύλη έγινε η αμετάκλητη εμπειρία της στιγμιαίας της δράσης μέσα από την εναρμόνιση των πεδίων της και έτσι ο άνθρωπος άρχισε να «χτίζει» την φυσική του ζωή μέσα από την πνευματική «σκάλα» που μετασχημάτιζε την υλική του δομή σε «δραστήριο» φως!
Αυτό το «δραστήριο» φως λειτουργούσε καταλυτικά στην ψυχή που θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει σαν μοχλό ανύψωσης της στα πεδία του πνεύματος.
Συνηθισμένη η συνείδηση του ανθρώπου σε λέξεις-έννοιες που θα ήταν κατανοητές στον λογικό νου της, έδωσε την ονομασία σ αυτό το «δραστήριο» φως, «συμπαντική ενέργεια ρέικι», «θεία χάρη», «πνευματική ενέργεια». ΄Οποια ονομασία όμως και να του έδινε, η αλήθεια του «δραστήριου» αυτού φωτός άρχισε να δρα στα πεδία της ψυχής και να τα ενεργοποιεί, δημιουργώντας ρωγμές στον συναισθηματικό της νου και στο νοητικό της συναίσθημα, ώστε το πνεύμα να βρει «χώρο» να κατέρθει στο πεδίο της ψυχικής του εμπειρίας και να εκδηλωθεί.
Η συνείδηση μπορούσε πια να ελευθερώσει την ψυχή και να της προσφέρει ολοκληρωμένες «υπηρεσίες», θεραπεύοντας κάθε αδυναμία και επιθυμία, αφήνοντας στο πνεύμα την ενοποιό διεργασία, μέσα από το «δραστήριο» φως.
Η διαδικασία της θεραπείας μέσα από το «δραστήριο» φως κινητοποιούσε τους μηχανισμούς της εσωτερικής δομής του ανθρώπου, που είχε πια την δυνατότητα να βρει την εσωτερική του ισορροπία, εναρμονίζοντας τα πεδία του και επιτρέποντας στην ψυχή του να βγει από την αστρική φυλακή της.
Ζώντας βαθιά μέσα στο ρέικι, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι μια ονομασία δεν μπορεί να περικλείει από μόνη της την σημαντικότητα της ουσιαστικής χρήσης της ενέργειας, αυτού του «δραστήριου» φωτός, στο φυσικό επίπεδο. Υπάρχουν στάδια προσέγγισης της ψυχής, τόσο διαφορετικά στον καθένα μας, που είναι αδύνατον να καταγραφούν σε ένα σύστημα.
΄Ένα σύστημα έχει όρους και παραμέτρους, μα η ενέργεια από μόνη της είναι αληθινή και απαλλαγμένη από τους «μύθους», που ακολουθούν συνήθως το «ανεξήγητο». Αυτή η απόσταση από το φυσικό «πραγματικό», μέχρι το ψυχικό «πραγματικό», διαπίστωσα ότι δεν είναι για όλους ίδια. Για άλλους χρειάζεται να διανθιστεί με παραδόσεις και ιστορίες, για άλλους χρειάζεται να βασιστεί σε επιστημονική έρευνα, για άλλους σε θρησκευτική πίστη και για λίγους μόνο γίνεται η σταθερή εσωτερική πορεία, που οδηγεί στην αποκωδικοποίηση του «ανεξήγητου» μέρους της ζωής, φέρνοντας τους ολοένα και πιο βαθιά στην ουσία της.
Οι σφαίρες από την 9η πνευματική διάσταση επέδρασαν και επιδρούν καταλυτικά στα πεδία της γης μέσω των «γειτόνων» πλανητών, οι οποίοι είχαν ήδη περάσει από την διαδικασία της πνευματικής εξέλιξης και το πνευματικό τους αντίτυπο ήταν πλέον χαραγμένο στην «πνευματική αιωνιότητα». ΄Ετσι, αυτοί οι πλανήτες ήταν σε θέση να μετασχηματίζουν την θεϊκή ουσία των σφαιρών, επιταχύνοντας την διαδικασία της εξέλιξης της γης, μέσα από ένα σύνολο θεϊκών ρευμάτων. Η επιτάχυνση αυτή έφερνε και αναστάτωση στα ενεργειακά σώματα των ανθρώπων, ωθώντας τους να αναζητήσουν ένα «αντίδοτο» στην «ασθένεια» του εγώ, που κυριαρχούσε μέσα από ένα σύνολο συναισθηματικών σκέψεων.
Δημιουργήθηκε η ανάγκη, όσο ποτέ, να αναζητήσει ο άνθρωπος την ουσιαστική του διαδρομή, που περνούσε μέσα από τον εαυτό του και να γνωρίσει ότι είχε συμμετοχή και ευθύνη ατομική στην εξέλιξη της ανθρωπότητας σαν σύνολο.
Το «δραστήριο» φως της ενέργειας ήταν το «εργαλείο» με το οποίο μπορούσε ο άνθρωπος να εισχωρήσει στην ύπαρξή του, μέσα από τις «ρωγμές» που δημιουργούσε η ενέργεια στα πεδία του και να τα θεραπεύσει. Αυτό που χρειαζόταν να κατανοήσει ήταν πως οι ρωγμές αυτές δεν αρκούσαν για την ολική θεραπεία του, κι έπρεπε ο ίδιος να εργαστεί ατομικά, κάνοντας τις απλές ρωγμές, άνοιγμα προς ολόκληρο το είναι του. Η ζωή του ήταν στα χέρια του και η «θεραπεία» του επίσης
Και όπως θα βλέπουμε τα σημερινά πράγματα μετά από χρόνια....
