Επιτρέπω...

[Fotinoula]

Μάνο
τι όμορφο πράγμα το μοίρασμα
σε νοιώθω.. όλοι οι κανόνες, ο κριτής, που έκλεισαν ασφυκτικά την αυθόρμητη αυτοέκφραση μας,
είναι τόσο σημαντικό που τα συζητάς όλα αυτά με τον Εαυτό σου και τους άλλους,


σε ευχαριστώ για το μοίρασμα σου

[Ellaki]

Μάνο μου βρίσκεσαι ήδη στον δρόμο

σ' ευχαριστώ για το μοίρασμά σου

[eirini]

Μάνο σ ευχαριστώ

[Ταρούλα]

Μάνο

[Vasoula]

λοιπόν, σήμερα έλεγα ακριβώς στην ομαδούλα, ότι από μικρή ήξερα ένα πράγμα...μέχρι που μεγάλωσα το ίδιο πράγμα ξέρω...

Την Ζωή μου, δεν την χαλαλίζω για ΚΑΝΕΝΑΝ, όποιος κι αν είναι...

δεν έχει σχέση το "χαλαλίζω", ούτε με το "προσφέρω", ούτε με το "υποστηρίζω", ούτε με το "μοιράζομαι"

Δεν άφησα τα όρνεα να κατασπαράξουν ούτε ένα μόριο της Ζωής μου...
Και ξέρετε γιατί?

Γιατί ήξερα ότι το να Ζήσω είναι αποκλειστικά Απόφαση του Εαυτού μου...κανενός άλλου απόφαση δεν ήταν...

Νομίζω τελικά, είναι τούτο είναι η μεγαλύτερη γνώση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος...Μετά δεν τον αγγίζει η επίκριση, μπορεί να ζήσει και σαν αουτσάιντερ, ή σαν μειονότητα, γιατί δεν ζητάει αποδοχή για αυτό που δεν εγκρίνουν οι άλλοι...

Τούτη η έγκριση, σαν ανάγκη, οφείλεται μόνο στην συναισθηματική ανωριμότητα...Στο θάψιμο των συναισθημάτων, σαν απαγορευμένη ζώνη...
Και το θαμμένο ή παγωμένο συναίσθημα πως να ωριμάσει, αφού δεν του δίνεις κανένα περιθώριο?

Μένει εκεί και σε βάζει να κάνεις ακριβώς ότι δεν θέλεις....

[eirini]

Γιατί ήξερα ότι το να Ζήσω είναι αποκλειστικά Απόφαση του Εαυτού μου...κανενός άλλου απόφαση δεν ήταν..

[lazaros]

Μανο ειναι πολύ ομορφα αυτά που γράφεις...

[quote="Βασούλα']λοιπόν, σήμερα έλεγα ακριβώς στην ομαδούλα, ότι από μικρή ήξερα ένα πράγμα...μέχρι που μεγάλωσα το ίδιο πράγμα ξέρω...

Την Ζωή μου, δεν την χαλαλίζω για ΚΑΝΕΝΑΝ, όποιος κι αν είναι...

δεν έχει σχέση το "χαλαλίζω", ούτε με το "προσφέρω", ούτε με το "υποστηρίζω", ούτε με το "μοιράζομαι"

Δεν άφησα τα όρνεα να κατασπαράξουν ούτε ένα μόριο της Ζωής μου...
Και ξέρετε γιατί?

Γιατί ήξερα ότι το να Ζήσω είναι αποκλειστικά Απόφαση του Εαυτού μου...κανενός άλλου απόφαση δεν ήταν...

Νομίζω τελικά, είναι τούτο είναι η μεγαλύτερη γνώση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος...Μετά δεν τον αγγίζει η επίκριση, μπορεί να ζήσει και σαν αουτσάιντερ, ή σαν μειονότητα, γιατί δεν ζητάει αποδοχή για αυτό που δεν εγκρίνουν οι άλλοι...

Τούτη η έγκριση, σαν ανάγκη, οφείλεται μόνο στην συναισθηματική ανωριμότητα...Στο θάψιμο των συναισθημάτων, σαν απαγορευμένη ζώνη...
Και το θαμμένο ή παγωμένο συναίσθημα πως να ωριμάσει, αφού δεν του δίνεις κανένα περιθώριο?

Μένει εκεί και σε βάζει να κάνεις ακριβώς ότι δεν θέλεις....

[/quote]

Εκει θα μεινω,φτανει ποια....αι-σιχτηρ με τους βρυκόλακες που σκεφτομαι και πως θα τους μιλήσω.....ευγενικα η όχι έξω απο τον οικο μου....

[AMALIA]

Βασουλα..

παιδακια ολα..

[ΙΩΑΝΝΑ]

Βασούλα

Μάνο

[Βικούλα]

Μάνο

Βασούλα

λοιπόν, σήμερα έλεγα ακριβώς στην ομαδούλα, ότι από μικρή ήξερα ένα πράγμα...μέχρι που μεγάλωσα το ίδιο πράγμα ξέρω...

Την Ζωή μου, δεν την χαλαλίζω για ΚΑΝΕΝΑΝ, όποιος κι αν είναι...

δεν έχει σχέση το "χαλαλίζω", ούτε με το "προσφέρω", ούτε με το "υποστηρίζω", ούτε με το "μοιράζομαι"

Δεν άφησα τα όρνεα να κατασπαράξουν ούτε ένα μόριο της Ζωής μου...
Και ξέρετε γιατί?

Γιατί ήξερα ότι το να Ζήσω είναι αποκλειστικά Απόφαση του Εαυτού μου...κανενός άλλου απόφαση δεν ήταν...

Νομίζω τελικά, είναι τούτο είναι η μεγαλύτερη γνώση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος...Μετά δεν τον αγγίζει η επίκριση, μπορεί να ζήσει και σαν αουτσάιντερ, ή σαν μειονότητα, γιατί δεν ζητάει αποδοχή για αυτό που δεν εγκρίνουν οι άλλοι...

Τούτη η έγκριση, σαν ανάγκη, οφείλεται μόνο στην συναισθηματική ανωριμότητα...Στο θάψιμο των συναισθημάτων, σαν απαγορευμένη ζώνη...
Και το θαμμένο ή παγωμένο συναίσθημα πως να ωριμάσει, αφού δεν του δίνεις κανένα περιθώριο?

Μένει εκεί και σε βάζει να κάνεις ακριβώς ότι δεν θέλεις....

[Μάνος]

Γιατί ήξερα ότι το να Ζήσω είναι αποκλειστικά Απόφαση του Εαυτού μου...κανενός άλλου απόφαση δεν ήταν...

Νομίζω τελικά, είναι τούτο είναι η μεγαλύτερη γνώση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος...Μετά δεν τον αγγίζει η επίκριση, μπορεί να ζήσει και σαν αουτσάιντερ, ή σαν μειονότητα, γιατί δεν ζητάει αποδοχή για αυτό που δεν εγκρίνουν οι άλλοι...

Η ειρωνία είναι πως μέχρι τώρα (και ακόμα δηλαδή) νομίζω ότι ζω! Για να ακριβολογώ νόμιζα πως ζούσα και από τότε που ένιωσα πως κάτι δνε πάει καλά, από τότε που ξεκίνησα να ψάχνομαι, καμώνομαι πως ζω!!!
...Για να με αγγίζει όμως η επίκριση των άλλων, σημαίνει προφανώς πως ούτε καν έχω τη γνώση (!)
Τραγικό!!!!!
Ωραία, και τώρα τι; Αρχίζουν τα δύσκολα! Τώρα χάνεται ο έλεγχος... Στενεύει ο δρόμος και αρχίζει ο φόβος... ...διότι φοβάμαι και λιγάκι (να τα λέμε)

Πως τα αλλάζω όλα αυτά;

Έχω απίστευτη δουλειά να κάνω... Θα χρειαστώ ένα γκαζμά, μυστρί, πιλοφόρι, φτυαράκι και δύναμη...

Παιδάκια σας ευχαριστώ πολύ!!!!

Ένιωθα και εξακολουθώ να νιώθω μεγάλη έκθεση μετά από αυτό το μοίρασμα... Δεν ξέρω αν έκανα καλά από τη μία, αλλά από την άλλη δεν το μετανιώνω κι όλας! Είναι περίεργο... Μοιράζεσαι πράγματα σε ένα φόρουμ με ανθρώπους που δεν έχεις συναντήσει ποτέ (πλην δυο εξαιρέσεων) και όχι μόνο αυτό, αλλά είσαι και στην άλλη άκρη του κόσμου!!!

[Vasoula]

Μάνο μου για τους περισσότερους από εμάς (για να μην πω όλους) υπάρχει η εσωτερική γνώση, πως η φυσική απόσταση είναι το λιγότερο που σε χωρίζει από έναν άλλον άνθρωπο...
Υπάρχουν τόσες απόψεις, πεποιθήσεις, θεωρίες, πίστεις και ασυνείδητα συναισθήματα, που παρεμβάλλονται μεταξύ των ανθρώπων για να τους διαχωρίσουν, που η φυσική απόσταση είναι το πιο ανώδυνο...

Αν νιώθουμε Φίλοι μεταξύ μας, θα ανοίξουμε την Ψυχή μας, που αυτή δεν γνωρίζει από αποστάσεις...Δεν θέλει απλές γνωριμίες, ούτε συναναστροφές απλές...Αναζητάει πάντα το ουσιώδες και αυτό βρίσκεται πάντα μέσα μας...

Είμαστε έτσι κι αλλιώς μια μειονότητα...περίεργη, ατίθαση και ανυπότακτη, θα έλεγα...Και ίσως αυτό το "μειονότητα" είναι που ο κοινωνικός εαυτός των ανθρώπων δεν αντέχει και θέλει να χωθεί στο πλήθος, κι ας χαθεί...
Η ασθένεια των ανθρώπων ναι είναι η επίκριση...Όμως σκέψου, επικρίνουν, από την μια, κάποια διαφορετικότητα, από την άλλη όμως θέλουν να συναναστραφούν ακριβώς με αυτούς που επικρίνουν...Δεν είναι ειρωνικό?

Παρατήρησέ το, μέσα σ' αυτήν την υποκριτική διαδικασία της ζωής...

[Stefanos]

Βασούλα
Μάνο πόσο μα πόσο χαίρομαι για το μοίρασμα σου.
Είσαι στο μέρος που θα βρεις όλες τις απαντήσεις για τις απορίες σου

[Ιωαννάκι]

Μανο μου τι ομορφο μοιρασμα γλυκουλι μου

[Agela]

Θυμαμαι τον εαυτο μου Και θυμαμαι ενα ανθρωπο χαρουμενο με εμπιστοσυνη στο αυριο.Καπου στο δρομο αυτο το χασα .Δεν εχει σημασια ποτε και πως Μετα βρηκα εσας και <<κολησα >εδω μεσα,με σας τους <<αλαφροισκιοτους>> .Επετρεψα στον εαυτο μου να νιωθει μελος αυτης της υπεροχης παρεας Ε χετε κανει οι περισσοτεροι απο σας μια απιστευτη διαδρομη Δεν ξερω μεχρι θα φτασω γιατι ειμαι ακομα στην αφετηρια και σεις πολυ μακρια Επιτρεπω ομως στον εαυτο μου το δικαιωμα να αγωνιστει για αυτη τη διαδρομη.Επιτρεπω σε μενα να κλεινω τα αυτια στην κριτικη του καθενος Επιτρεπω στον εαυτο μου το δικαιωμα να νιωθει ευτυχισμενος Και του επιτρεπω να παλεψει για αυτο Για πρωτη φορα.