Επικοινωνία με το "ορατό" αόρατο!

[xamogelo]

Ενα ποίημα μου σας δίνω για όλους εσάς που με σκεφτεστε και με αγαπάτε. δες τι ενιωσε και πως εβαλε το φόρουμ η ψυχούλλα μου μέσα της.......



Τ Ο Λ Υ Χ Ν Α Ρ Ι



Είσαι για μένανε το φως που βρήκα στο σκοτάδι
Μια νύχτα που ήταν σκοτεινή και συ ήσουν το λυχνάρι

Σε πήρα εις τα χέρια μου και συ με οδηγούσες
Το φεγγάρι για να βρει η ψυχή που λαχταρούσε

Σ ακολούθησα και σ ακολουθώ χωρίς σου πια δεν κάνω
Του λυχναριού σου το φως θ ακολουθώ ώσπου να πεθάνω


απο το χαμόγελο με αγαπη

[Επισκέπτης]

Πολύ όμορφο το ποιήμα σου χαμόγελο... , ευχαριστώ.

[Επισκέπτης]

πραγματι πολυ ομορφο Πανιτσα!

σ ευχαριστουμε πολυ!!!

[Επισκέπτης]

Τώρα που ο κόσμος έγινε δάσος, φως μου
θα σε γυρεύω στις σιωπές...
Θα σου μιλάω σαν να'σουνα εντός μου
σαν να'σουν γη μου κι ουρανός.

Τώρα που τ'άστρα κλαίνε σε μια κορνίζα
μες στο σκοτάδι θα σε βρω...
Θα μου γελάσεις ξανά σαν Μόνα Λίζα
κι εγώ σαν ήλιος θα καώ.

Πάρε τα λάφυρα, τέλειωσε ο πόλεμος
κι ίσως να τέλειωσα μαζί κι εγώ...
Μικρή νεράϊδα, είδα κι απόειδα
μέχρι απ'το δάσoς σου σώος να βγω.

Τώρα που φεύγεις, πίσω να μην κοιτάξεις
κράτα το βήμά σου γερό,
κι αν με κοιτάξεις, το δάκρύ σου μη στάξεις
μη με μεθύσεις με νερό...

[Επισκέπτης]

Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι...
Σε γυρνούν απαλά, σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

Για όλα αυτά που ζητάς, για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας...
Και γυρνάς σαν τρελός, του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας...

[Επισκέπτης]

Πλημμυρίζουν το χθες, μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά...
Με κρατούνε, θαρρώ, σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά...

[Επισκέπτης]

Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει...
Λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση...

Για τους κήπους της γης, για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο...
Να χαϊδεύει με αφρούς, τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο...

[Fotinoula]

[Επισκέπτης]

Μια βόλτα στο παραμύθι μου,

ξαποσταίνω σ' ένα ξέφωτο...

Ακούω κάτι,

κοιτάζω πίσω,

μα ναι,

είναι μια νεράιδα,

γνωστή απ' τα παλιά...

[Επισκέπτης]

Συνηθισες του αερα τους ζωηρους ηχους
καθως εσπαγε επανω στα γυαλινα δεντρα
συνηθισες να χορευεις στ' ολολευκο φως
που μεσα απ' τα φυλλα χυνοταν σα ψεμα.

Πετουσες ψηλα με τα φτερα σου τριγυρω
μα ποτε δεν βγηκες στο καθαρο αερα
το κοσμο του δασους δεν αφησες πισω
καθως φοβοσουν να πας λιγο πιο περα.

Πετα ψηλα...
Νεραιδουλα του δασους
χορεψε στ όνειρο
με τ' ασημενια σου φτερα
νεραιδα εισαι
που πηγ' η μαγεια
σκορπα τη τριγυρω
κι αγαπα ξανα...

Μου θυμησες οσα εψαχνα ν' αγαπησω
μα οταν με ειδες ετρεξες να κρυφτεις
εγω το κοσμο σου δεν ηρθα να διαλυσω
απλα να σου πω πως μεσα μου ζεις.

Ποθουσες την αγαπη μα σιωπουσες δειλα
ζητουσες παντα μα ποτε δεν τολμουσες
κι αν παντα ο ερωτας σε πουλουσε φθηνα
ηρθε η μερα να σου χαρισω οσα ζητουσες.

Πετα ψηλα...
Νεραιδουλα του δασους
χορεψε στ όνειρο
με τ' ασημενια σου φτερα
νεραιδα εισαι
που πηγ' η μαγεια
σκορπα τη τριγυρω
κι αγαπα ξανα...

[Επισκέπτης]

Δεν έφυγε, μα κάπου... αιώνια ζεί,
χρυσόσκονη φάνηκε στο πέρασμα της,
ήλιου αχτίδες ξεδίπλωσαν χρυσές φτερούγες
νεράιδα μην στέκεσαι... μη μένεις λυπημένη

αυτό είναι αγάπη... λεπτή νουφαροφτιαγμένη

δεν περιμένει κάτι... κινείται στο αιώνιο,
φωτιά πηγής, αέναη σε περικλείει,
χαρά θεών... το γέλιο σου στο κόσμο!

[Επισκέπτης]

Η νεράιδα καθόταν μπροστά στο καθρέφτη, ήταν πολύ στεναχωρημένη. Έλεγε και πίστευε ότι οι άνθρωποι είχαν χάσει την επαφή μαζί της. Δεν την φώναζαν στα όνειρα τους πια. Ήταν σαν να μην υπήρξε!

Γιατί αναρωτιόνταν , γιατί;

Μια μέρα άκουσε μια φωνή πολύ κουρασμένη και που έρχονταν όπως φαινόταν και από πολύ μακριά ...; έλεγε η φωνή

-Νεράιδα μου , που είσαι ; Νεράιδα μου έλα κοντά μου!

Η νεράιδα λοιπόν πολύ προσεχτικά πλησίασε το μέρος όπου έρχονταν η φωνή και είδε ένα γέροντα να κρατάει το χεράκι ενός αγοριού.

Η νεράιδα πετάχτηκε όρθια ήταν πολύ χαρούμενη τώρα! Έπρεπε να φανεί μπροστά τους. Ο παππούλης ήθελε να διήγηση στο εγγονό του μια ιστορία αλλά είχε με τα χρόνια που πέρασαν , ξεχάσει εντελώς όλες τις όμορφες ιστορίες που του είχε πει η μανούλα του. Δεν θυμόνταν καμία, μα καμία και η νεράιδα κατάλαβε ότι ήταν απαραίτητο να μπει στην καρδιά του γέροντας. Έπρεπε λοιπόν να ντύσει όμορφα!

Έβαλε ένα μπλε φόρεμα που τελείωνε με πολλές γιρλάντες, πήρε από ένα τριαντάφυλλο λίγο κόκκινο χρώμα και το πέρασε στα μάγουλα της. Έπειτα έβαλε πολύ όμορφα σανδάλια. Το καπέλο φτιαγμένο με αέρα ήταν το πιο όμορφο καπέλο του κόσμου!

Γύριζε, αριστερά, δεξιά, έριχνε μάτια από κάτω μέχρι πάνω και βρήκε ότι ήταν πολύ όμορφη! Χαμογέλασε στο καθρέφτη βλέποντας την αντανάκλασή της μέσα του! Ήταν τόσο ευτυχισμένη σαν ένα κοριτσάκι που πήγαινε να παίξει με τις φίλες της.

Ξαφνικά κατάλαβε ότι δεν είχε το μαγικό ράβδο της. Τόσα χρόνια που δεν το είχε χρησιμοποιήσει που το είχε εντελώς ξεχάσει! Μετά από την πολύ χαρά που πήρε, τώρα ήταν και πάλι στεναχωρεμενη, χωρίς το μαγικό της ράβδο , δεν μπορούσε να κάνει τίποτα!

Φώναζε

-Μαγικό μου ράβδος που είσαι; Που κρύβεσαι;

Τίποτα, τίποτα!

Τώρα τι θα κάνω, μια φορά που με έχουν ανάγκη δεν μπορώ να κάνω τίποτα!

Και τα δάκρυα της έπεφταν στο πάτωμα και τόσο πολύ που έκλαιγε που δημιούργησε μια μικρή λίμνη όπου δεν άργησαν οι βάτραχοι να φανούν.

Έτσι παίρνοντας θάρρος τους ζήτησε να την βοηθήσουν να βρούνε το μαγικό ράβδο.

Και έτσι έγινε ένα βάτραχο από δω , ένα άλλο από κει, δεξιά, αριστερά, μπροστά, πίσω, τίποτα, μα τίποτα! Δεν έβρισκαν το μαγικό ραβδί.

Δεν μπορώ να αφήσω έτσι το παππούλη έπειτα το παιδάκι με περιμένει! Έλεγε η νεράιδα.

Και έτσι η όμορφη και καλή νεράιδα άνοιξε την καρδιά της ήξερε ότι μέσα θα έβρισκε ένα μαγικό ράβδο, αλλά ότι θα έχανε και την ζωή της μετά από μια ώρα. Το έκανε όμως η καλή νεράιδα, το έκανε και όλα πήγαν πολύ όμορφα. Ο παππούλης είπε στον εγγονό του πολλές, μα πολλές ιστορίες και σε κάθε ιστορία που έλεγε ο παππούλης, έφευγε από την νεράιδα ακόμα ένα κομμάτι ζωής.

Όταν πια το παιδί κοιμήθηκε και ο παππούλης το ίδιο έκανε, η καλή και μισό πεθαμένη νεράιδα βγήκε από την καρδιά του γέροντας.

Δεν μπορούσε να κάνει πολλά βήματα, ήταν πια η ώρα να πεθάνει!

Και όμως ξέρετε ότι ακόμα ζει έστω και πέρασαν πολλά χρόνια από τότε!

Βέβαιος ζει γιατί την ώρα που νόμισε ότι θα πέθαινε, ήρθε ένα παιδάκι και της έδωσε ένα φιλί αυτό ήταν ένα φιλί και η καρδιά της νεράιδα άρχισε να κτυπά δυνατά, πολύ δυνατά.

Γιατί είχε βρει την θεραπεία της , είχε βρει το φιλί ενός παιδιού...

Όσο λοιπόν θα υπάρχουν παιδιά , θα υπάρχουν νεράιδες.

Αλλά και εμείς οι μεγάλοι μπορούμε να βοηθήσουμε και τα παιδία και τις νεράιδες, και ξέρετε πως ;

Πολύ απλό κρατάμε ζωντανή την παιδική μας καρδιά. Αυτό τελικά είναι το μαγικό ράβδο!

[Δωρουλα]

Μετά με λες Ρουσόπουλο. Αυτό δεν είναι δείγμα ευαισθησίας?ποιος θα μπορούσε να το αρνηθεί? :roll:

[Επισκέπτης]

σε ειπα ρουσσοπουλο γιατι αντι να με πεις γελοιο και οτι γραφω αηδιουλες καμια φορα, μου ειπες οτι εχω χιουμορ!



σου αφιερωνω αυτο


http://www.youtube.com/watch?v=CtSFzDSy ... pic=3564.0



κι αυτον τον αγγελο που μοιαζει με νεραιδα (για να μη βγαινουμε εκτος θεματος)

[Δωρουλα]

Γιάννη ειλικρινά ποτε δε σε θεώρησα γελοίο και να σου έδωσα τέτοια εντύπωση σου ζητώ συγγνωμη έχεις πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και πίστεψέ με τη γνώμη μου τη λέω απερίφραστα!