Η σημασία του να είμαι Ελληνίδα, έχει την ίδια αξία με το να είμαι οτιδήποτε άλλο, εκτός από ΄Ανθρωπος!
΄Ισως οι δικές μου Μνήμες πάνε πολύ πιο βαθιά…
Δεν στέκονται ούτε στα ένδοξα παρελθόντα, ούτε στους θεούς τους.
Πάνε εκεί που η Ουσία ενός Ανθρώπου διαφύλαττε την Αγάπη και την Ενότητα σαν μια τελετουργική Μύηση, με Μύστη μόνο τον Θεό…
Από την στιγμή που ο άνθρωπος είδε την ζωή σαν αρένα, έπρεπε πάση θυσία να βρει και τα θηρία...Να τα βάλει να τον αντιμετωπίσουν!
Σε όποια εποχή, αυτό έκανε, σε όποια εποχή αυτό θα κάνει…
Αναρωτήθηκα…Θεέ μου δεν έχουμε ελπίδα?
Και η εποχή που έρχεται τι μπορεί να σημαίνει? Τι μπορεί να μας φοβίσει πια?
Και τότε ένιωσα ότι ναι, τίποτα δεν μπορεί πια να μας φοβίσει…Ούτε το τέρας της αποκάλυψης, ούτε οι προφητείες για πολέμους και καταστροφή, ούτε οι εξωγήινοι, ούτε οι συνομωσίες…
Φοβάσαι μόνο όταν έχεις κάτι να χάσεις…
Υπάρχει μια διάχυτη ελπίδα ότι αυτό που θα φέρει η εποχή που έρχεται, είναι η Νέα Γη…
Εγώ ξέρω πως είτε Νέα, είτε Παλιά, η Γη θα προσπαθεί πάντα μαζί με τον άνθρωπο, να ανακτήσει την χαμένη της αθωότητα…
΄Ερχεται η επιστήμη να προσπαθεί να ανακαλύψει το θεϊκό…
΄Ερχεται η θρησκεία να μας μιλήσει με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο για τον θεό…
Ούτε την μία, μα ούτε την άλλη πιστεύουμε τελικά…
Γιατί αυτό που χάσαμε, δεν αποδεικνύεται, ούτε με την επιστήμη και κυρίως δεν αποδεικνύεται με την θρησκεία…Ειδικά αυτήν την θρησκεία που το παρελθόν της μόνο ένδοξο δεν είναι…
Την Μνήμη μας χάσαμε…
΄Όταν ένας άνθρωπος πάθει αμνησία, θα περιφέρεται στην Γη, άγνωστος μεταξύ αγνώστων…Χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι, από πού ήρθε, που κατευθύνεται…
΄Εχει ξεχάσει ποιος τον πρόδωσε και ποιόν πρόδωσε…
Αν του πει κάποιος «είσαι ΄Ελληνας» θα είναι υπερήφανος γι’ αυτό…
Αν του πει κάποιος «είσαι ΄Ανθρωπος» θα το θεωρήσει αυτονόητο…
Κι όμως…
Δεν είναι αυτονόητο…
Δεν Είσαι ΄Ανθρωπος, γιατί κάποιος σου το λέει…
Είσαι ΄Ανθρωπος γιατί βρήκες ξανά την Μνήμη σου…
Από πού προήρθες και που κατευθύνεσαι…
Τώρα όλα τα άλλα εγώ τα’ ακούω βερεσέ…
Την ελπίδα την στηρίζει μόνο ο φόβος, ενώ την Μνήμη η Αλήθεια…
΄Οποιος έχει το θάρρος να κοιτάξει πίσω του, θα βρει και το θάρρος να κοιτάξει μέσα του…
΄Ετσι, για να μην «κοκορεύεται» με ξένες μνήμες…
Και για να μην γιορτάζει με ξένες αναστάσεις…
