
Ειναι καποιες φορες που μια απλη συνηθισμενη εικονα μπορει να μιλησει δυνατα μεσα μας. Πριν απο λιγες μερες <<σταθηκα >> σε μια τετοια εικονα .Στο σημειο που το ποταμι συνανταει τη θαλασσα.Ετσι ξαφνικα θυμηθηκα τον κυκλο του νερου που μαθαιναμε σχολειο.,,Το νερο γενιεται απο την θαλασσα και καταληγει σαυτην...Σκεφτηκα για λιγο τη διαδρομη του.Απλη, φυσικη , δεδομενη γεματη ζωη χαρα δημιουργια αφθονια προσφορα.Κυλουσε ηρεμα, αθορυβα ,αργα.Και λιγο πριν αγγιξει το κυμα,γινοταν γρηγορο κελαριστο.Το κυμα το αγγαλιαλιαζε λες και το καλωσοριζε Και <<ενιωσα>> ξαφνικα την μουρμουρα του σαν τραγουδι χαρουμενο.Σαν να βιαζοτανε να χαθει μες τη θαλασσα Να ενωθει με το αντιθετο ,το απεραντο το αγνωστο, την αρχη.Να αλλαξει μορφη, να γινει τιποτα, να γινει τα παντα.Και τοτε ζηλεψα ,ζηλεψα πολυ.Το αφημα του στο τωρα ,την αποδοχη του σκοπου του ,την δυναμη της απλοτητας του Τοτε.κοιταξα μεσα μου και ειδα φως και σκιες Μη φοβασαι ειπα... Μη φοβασαι... Και συ νερο εισαι Φτανει μονο να το θυμηθεις.. Υ.Γ Δεν ξερω αν ειμαι στο σωστο τοπικ Αν οχι ας με βαλει η Βασω στη θεση μου{χιχιχι}Δεν ξερω καν γιατι το ανεβασαΚαποια στιγμη θα το βρω...