Ιστοριες που λενε πολλα
-
galazia_sfaira
- Δημοσιεύσεις: 10143
- Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
- Τοποθεσία: Μυτιλήνη
Παρακαλω και σε σενα Καλλιοπάκι μου... 
Ας είμαι και ο μόνος ΄Ανθρωπος που πιστεύει στην Δύναμη της Αγάπης, δεν παίρνω ποτέ τον Λόγο μου πίσω...Θα την υπηρετώ, ακόμα κι αν μείνω μόνη και αξιοκατάκριτη από αυτούς που όφειλαν να είναι οι αγαπημένοι μου... ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!!!
Reiki Center - Ρεικι
Reiki Center - Ρεικι
-
margaritarenia
- Δημοσιεύσεις: 17158
- Εγγραφή: 04 Μάιος 2007 4:02 pm
και μεις σ αγαπαμε Εμμα
Ευχαριστω
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανεναν να με εκπλήξει. Ο μονος που εχει αυτο το δικαίωμα είναι ο Εαυτος μου και ο Θεος μεσα μου 
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
Τελικά πώς πρέπει να πιστεύουμε, σε ποιά θρησκεία να αφοσιωθούμε και με ποιόν τρόπο να προσευχόμαστε;
Θα σας πώ μια μικρή ιστορία:
Ήταν κάποτε ένα παιδάκι μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι, και δίπλα σε ένα ποτάμι. Εκεί καθότανε γαλήνιο και προσευχότανε: "Κύριε και Θεέ μου σ'αγαπώ" και έγαζε και πολλά δικά του στιχάκια που εξυμνούσαν τον Κύριο. Ξάφνου, ένας ’γγελος Κυρίου το πλησιάζει και του λέει: "Καλή σου μέρα τέκνο. Σε άκουγα που προσευχόσουν, και θέλησα να έρθω να σου μάθω μια προσευχή, για να λες αυτήν στον Κύριο." Το παιδάκι, χαρούμενο, απάντησε: "Σε ευχαριστώ, θα το ήθελα πολύ." Και τότε ο ’γγελος ξεκίνησε να μαθαίνει στο παιδάκι την εξής προσευχή: "Πάτερ ημών, ο εν' τις ουρανίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ώς εν ουρανώ και επί της γης, τον άρτον ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφελείματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τις οφειλέτες ημών και μή εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού."
Το παιδάκι κατέβαλε πολλές προσπάθειες μέχρι να καταφέρει να μάθει την προσευχή αυτή. Ο ’γγελος υπομονετικά του επαναλλάμβανε ξανά και ξανά όποιο σημείο δεν θυμόταν το παιδάκι. "Σε ευχαριστώ Αγγελέ μου. Τώρα μπορώ να προσευχηθώ, με την προσευχή που μου έμαθες." Και ο ’γγελος τότε ξεκίνησε για να φύγει. Καθώς όμως απομακρυνότανε άκουσε ο ’γγελος το παιδάκι που είχε ξεκινήσει να προσεύχεται με την προσευχή που του έμαθε: "Πάτερ ημών ο εν... ο εν τις ... ο εν τις.. αχ, το ξέχασα... Περίμενε ’γγελέ μου, μην φεύγεις το ξέχασα! Περίμενε σε παρακαλώ!!" Το παιδάκι είχε αρχίσει να τρέχει ξωπίσω του για να τον προλάβει... "Πες μου τη συνέχεια, δεν τη θυμάμαι!" Και τότε ο ’γγελος γυρνάει το κεφάλι του για να κοιτάξει το παιδάκι και... ώ του θαύματος μένει έκπληκτος! Το παιδάκι ενώ έτρεχε ξωπίσω του, από τη λαχτάρα του για να τον προλάβει, άρχισε να διασχίζει το βαθύ ποτάμι περπατώντας επάνω στην επιφάνεια του νερού! Και τότε ο ’γγελος με την γλυκιά φωνή του απάντησε στο μικρό παιδάκι: "Εσένα δεν σου χρειάζεται καρδούλα μου να μάθεις τη συγκεκριμένη προσευχή. Με αυτήν που έλεγες μέχρι τώρα, από ό,τι φαίνεται ο Κύριος χαίρεται και σ' ακούει." Και έτσι ο ’γγελος Κυρίου έφυγε στον ουρανό.
Αγάπη και φιλιά σε όλους.
Θα σας πώ μια μικρή ιστορία:
Ήταν κάποτε ένα παιδάκι μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι, και δίπλα σε ένα ποτάμι. Εκεί καθότανε γαλήνιο και προσευχότανε: "Κύριε και Θεέ μου σ'αγαπώ" και έγαζε και πολλά δικά του στιχάκια που εξυμνούσαν τον Κύριο. Ξάφνου, ένας ’γγελος Κυρίου το πλησιάζει και του λέει: "Καλή σου μέρα τέκνο. Σε άκουγα που προσευχόσουν, και θέλησα να έρθω να σου μάθω μια προσευχή, για να λες αυτήν στον Κύριο." Το παιδάκι, χαρούμενο, απάντησε: "Σε ευχαριστώ, θα το ήθελα πολύ." Και τότε ο ’γγελος ξεκίνησε να μαθαίνει στο παιδάκι την εξής προσευχή: "Πάτερ ημών, ο εν' τις ουρανίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ώς εν ουρανώ και επί της γης, τον άρτον ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφελείματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τις οφειλέτες ημών και μή εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού."
Το παιδάκι κατέβαλε πολλές προσπάθειες μέχρι να καταφέρει να μάθει την προσευχή αυτή. Ο ’γγελος υπομονετικά του επαναλλάμβανε ξανά και ξανά όποιο σημείο δεν θυμόταν το παιδάκι. "Σε ευχαριστώ Αγγελέ μου. Τώρα μπορώ να προσευχηθώ, με την προσευχή που μου έμαθες." Και ο ’γγελος τότε ξεκίνησε για να φύγει. Καθώς όμως απομακρυνότανε άκουσε ο ’γγελος το παιδάκι που είχε ξεκινήσει να προσεύχεται με την προσευχή που του έμαθε: "Πάτερ ημών ο εν... ο εν τις ... ο εν τις.. αχ, το ξέχασα... Περίμενε ’γγελέ μου, μην φεύγεις το ξέχασα! Περίμενε σε παρακαλώ!!" Το παιδάκι είχε αρχίσει να τρέχει ξωπίσω του για να τον προλάβει... "Πες μου τη συνέχεια, δεν τη θυμάμαι!" Και τότε ο ’γγελος γυρνάει το κεφάλι του για να κοιτάξει το παιδάκι και... ώ του θαύματος μένει έκπληκτος! Το παιδάκι ενώ έτρεχε ξωπίσω του, από τη λαχτάρα του για να τον προλάβει, άρχισε να διασχίζει το βαθύ ποτάμι περπατώντας επάνω στην επιφάνεια του νερού! Και τότε ο ’γγελος με την γλυκιά φωνή του απάντησε στο μικρό παιδάκι: "Εσένα δεν σου χρειάζεται καρδούλα μου να μάθεις τη συγκεκριμένη προσευχή. Με αυτήν που έλεγες μέχρι τώρα, από ό,τι φαίνεται ο Κύριος χαίρεται και σ' ακούει." Και έτσι ο ’γγελος Κυρίου έφυγε στον ουρανό.
Αγάπη και φιλιά σε όλους.
Όταν έδειχνα σε κάποιους τα αστέρια, εκείνοι κοιτούσαν το δάχτυλό μου.
Τελικά πώς πρέπει να πιστεύουμε, σε ποιά θρησκεία να αφοσιωθούμε και με ποιόν τρόπο να προσευχόμαστε;
Ιντιγκο, θα έλεγα, από προσωπική εμπειρία, να αφοσιωθούμε αρχικά στον Εαυτό μας...Αυτόν πρέπει να βρούμε για να νιώσουμε τι θα πει αγάπη και τι θεός!
Η αγάπη είναι απλή...Δεν έχει τρόπους και βήματα προσέγγισης, το ίδιο και ο θεός!
Δεν μας παρατηρεί κανείς...δεν μας κρίνει κανείς...δεν μας ελέγχει κανείς...παρά μόνο αυτός που του επιτρέπουμε να το κάνει...
Θρησκεία είναι μόνο ένα σύστημα, δεν είναι ο θεός!
Ο θεός είναι κάθε ανάσα, κάθε στιγμή, κάθε κύτταρο...
Και η προσευχή μας είναι οι στιγμές που αφοσιωνόμαστε στην αγάπη του θεού και όχι της λογικής...
Ο θαυμάσιος κόσμος της ζωής, δεν είναι μόνο η ανθρωπότητα. Αυτή αποτελεί ένα μέρος του...εξίσου θαυμάσιο με το όλον!
Για να γνωρίσεις τον άνθρωπο, θα πρέπει να γνωρίσεις το όλον, και αυτό δεν μπορεί να μπει κάτω από καμία θρησκεία...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
-
galazia_sfaira
- Δημοσιεύσεις: 10143
- Εγγραφή: 27 Απρ 2007 3:13 pm
- Τοποθεσία: Μυτιλήνη
ένα παραμύθι...για όσους βλεπουν με τα αυτιά και ακούν με την καρδιά τους!!!
Πολύ συγκινητικό...
http://www.greektube.org/content/view/30567/2/
Πολύ συγκινητικό...
http://www.greektube.org/content/view/30567/2/
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
-
Christina
Η ιστορία με λίγα λόγια πάει κάπως έτσι.
Ένα ζευγάρι αποκτά ένα παιδί που έχει σοβαρή ανατομική αναπηρία. Οι γιατροί τους λένε ότι το παιδί δεν θα έχει νοητική ανάπτυξη και δεν τους δίνουν ελπίδες για το μέλλον του.
Ο μπαμπάς του σε πείσμα όλων των αντίθετων απόψεων αποκτά ένα κώδικα επικοινωνίας μαζί του και το παιδί αναπτύσσεται νοητικά κανονικά και πηγαίνει στο σχολείο. Ο μικρός κάποια στιγμή ζητά από τον μπαμπά του να αθληθεί. Ο μπαμπάς δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και αρχίζει να προπονείται κουβαλώντας τον μικρό του γιό στα χέρια για να έχει κι αυτός την χαρά του αθλητισμού!!!
Το εκπληκτικό? Ο μπαμπάς πλέον έχει τρέξει δεκάδες μαραθώνιους και ironman πάντοτε με τη συντροφιά του γιού του!!
Το video δείχνει τη συμμετοχή τους σ' ένα ironman. Ο Dick Hoyt κολυμπάει έχοντας δεμένο πάνω του το γιό του σε βάρκα (!), μετά ποδητατεί 180 χιλιόμετρα (!) με το γιο του σε ειδική θέση πάνω στο ποδήλατο και τέλος τρέχει κι ένα μαραθώνιο σπρώχνοντας το αναπηρικό καρότσι του γιου του!! Μια συγκινητική και απίστευτα δυνατή ιστορία.
Δές τε το και ..... ότι και να πούμε ..... τα λόγια μας είναι φτωχά .....
http://www.youtube.com/watch?v=8gm7XwtIJdM
Ένα ζευγάρι αποκτά ένα παιδί που έχει σοβαρή ανατομική αναπηρία. Οι γιατροί τους λένε ότι το παιδί δεν θα έχει νοητική ανάπτυξη και δεν τους δίνουν ελπίδες για το μέλλον του.
Ο μπαμπάς του σε πείσμα όλων των αντίθετων απόψεων αποκτά ένα κώδικα επικοινωνίας μαζί του και το παιδί αναπτύσσεται νοητικά κανονικά και πηγαίνει στο σχολείο. Ο μικρός κάποια στιγμή ζητά από τον μπαμπά του να αθληθεί. Ο μπαμπάς δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και αρχίζει να προπονείται κουβαλώντας τον μικρό του γιό στα χέρια για να έχει κι αυτός την χαρά του αθλητισμού!!!
Το εκπληκτικό? Ο μπαμπάς πλέον έχει τρέξει δεκάδες μαραθώνιους και ironman πάντοτε με τη συντροφιά του γιού του!!
Το video δείχνει τη συμμετοχή τους σ' ένα ironman. Ο Dick Hoyt κολυμπάει έχοντας δεμένο πάνω του το γιό του σε βάρκα (!), μετά ποδητατεί 180 χιλιόμετρα (!) με το γιο του σε ειδική θέση πάνω στο ποδήλατο και τέλος τρέχει κι ένα μαραθώνιο σπρώχνοντας το αναπηρικό καρότσι του γιου του!! Μια συγκινητική και απίστευτα δυνατή ιστορία.
Δές τε το και ..... ότι και να πούμε ..... τα λόγια μας είναι φτωχά .....
http://www.youtube.com/watch?v=8gm7XwtIJdM
-
Christina
Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε »
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ.
ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».
Ευχαριστώ τον κύριο Josep J. από τη Βαρκελώνη της Ισπανίας για την αποστολή του αυθεντικού μηνύματος στην Ισπανική.
:roll:
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε »
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ.
ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».
Ευχαριστώ τον κύριο Josep J. από τη Βαρκελώνη της Ισπανίας για την αποστολή του αυθεντικού μηνύματος στην Ισπανική.
:roll:
από την φίλη μας Λένα...
Μία πραγματικά όμορφη ιστορία
Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.
Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'
Επίλογος:
Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.
'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται ' Το παρόν.'
Μία πραγματικά όμορφη ιστορία
Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.
Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.
Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'
Επίλογος:
Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.
Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.
Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.
'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται ' Το παρόν.'
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
-
Επισκέπτης
¨Ομορφη και διδακτική ιστορια Βάσω μας ...
Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω
από τη κατάστημα του, που έγραφε:
ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι;"
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.
Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε:
"Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο
τα κουτάβια;"
Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από
τα άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει;"
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα
στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
"θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά.
Ο άντρας γέλασε και του είπε: "Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο
κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω..."
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει
το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να
ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα
ποσό κάθε μήνα.
Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε:"το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά
δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου
όπως τα άλλα σκυλιά...."
Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει
το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.
"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του...
επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...."
Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: "εύχομαι... όλα τα
κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα..."
Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω
από τη κατάστημα του, που έγραφε:
ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι;"
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.
Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε:
"Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο
τα κουτάβια;"
Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.
Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από
τα άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει;"
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα
στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
"θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά.
Ο άντρας γέλασε και του είπε: "Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο
κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω..."
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει
το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να
ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα
ποσό κάθε μήνα.
Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε:"το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά
δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου
όπως τα άλλα σκυλιά...."
Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει
το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.
"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του...
επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...."
Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε: "εύχομαι... όλα τα
κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα..."
-
Επισκέπτης