***---ΔΩΡΟΝ........ΑΔΩΡΟΝ---***

[xrysopsaro]

απλώς ήθελα να μάθω αν μπορεί κάτι τέτοιο να έχει συμβεί και σε εσάς τους τόσο έμπειρους ρεικάδες που ασχολήστε με τον Εαυτό

αλλά αφού θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ να σας τις δωσω.
ειμαι σε μια πολύ δύσκολη, περίπλοκη και μεταβατική φάση της ζωής μου Εχει επηρεαστεί και ταρακουνηθεί όλο μου το είναι
και ναι, κάνω καθημερινά ρέικι για να μην καταλήξω στα ψυχοφάρμακα
επίσης να τονίσω ότι το τί νοιώθει ο καθένας με το ΄ρεικι είναι καθαρά προσωπικό
και κατά την άποψη μου σε καμμία περίπτωση αμφισβητίσιμο

απλώς μετά απο 12 χρόνια ενασχόλησης με το συγκεκριμένο θέμα μου συνέβη και αυτό

δεν έχω καταλα΄βει που είναι το πρόβλημα ή το κακό

[Vasoula]

Από όλο αυτό που αντέγραψες Χρυσούλα μου, γι' αυτό τι θα μπορούσες να πεις?

Ενεργοποιεί ποιότητες της ανθρώπινης ύπαρξης. Έρχεσαι σε ενότητα με τον εαυτό σου για την προσωπική σου ανάπτυξη και ολοκλήρωση

Με το ρέικι ερχόμαστε ξανά σε επαφή με την καρδιά μας, με την φύση μας , με την αρμονία του σώματός μας, μαθαίνουμε να ακούμε το σώμα μας , και έτσι τελικά γινόμαστε καλά.

Η επαφή με την φύση μας....Τι σου λέει αυτό?

Και απλά όταν ακούμε το σώμα μας γινόμαστε καλά?

Το ρέικι έτσι όπως το παρουσιάζεις, είναι απλά μια μέθοδος ευεξίας...

Αν αυτό ολοκληρώνεται με αλήθεια μέσα σου...τότε είσαι εντάξει!

Αν αυτό που έμαθες, είναι σαν τους κανόνες στην γραμματική...τότε πάλι εντάξει!

Νομίζω ότι η αληθεια του, θα σε κάνει να αναρωτηθείς γι' αυτό που γνωρίζεις για το ρέικι, όταν αυτή η ενέργεια δεν μπορέσει να σε βοηθήσει να ζήσεις ουσιαστικά, αλλά μέσα σε έναν κόσμο που είναι ανταγωνιστικός και καμιά φορά εχθρικός, και δεν θα νιώθεις ούτε καν την καρδιά σου να χτυπάει με αγάπη...

Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές στην ζωή μας...Και, αλλίμονο, είναι οι πιο πολλές...Αν δεν ξερουμε τι θα πει αγάπη, δεν θα μας μάθει το ρέικι...

και πολύ περισσότερο δεν θα θεραπεύσει το σώμα μας, αν η ψυχή μας παραμένει "χτισμένη" στην απομόνωση και δεν της επιτρέπουμε να σπρώξει την ενέργεια και στην συνείδησή μας!

Αν η γαλήνη απλά και μόνο σαν αίσθηση μας καλύπτει, τότε δεν χρειάζεται να μπούμε βαθύτερα στην ενέργεια και να την νιώσουμε σαν εσωτερική αλήθεια.

Το Ρέικι καθαρίζει το σώμα και εξισορροπεί τα τσάκρα φέρνοντας αρμονία στον νου, το σώμα, και το πνεύμα μέσα από μια διαδικασία αποτοξίνωσης και προωθώντας ταυτόχρονα μια πιο θετική νοοτροπία».

Αυτό το κάνει αυτόματα, με το που αγγίξουμε τα χέρια μας στο σώμα μας?

Τι εύκολο που μου ακούγεται...

Μάλλον εγώ θα έχω πρόβλημα, γιατί ποτέ δεν το ένιωσα σαν "εξωτερική" βοήθεια...

Οι υπόλοιποι τι λένε? Και τι λένε, όταν δεν γίνονται όλα αυτά που υπόσχεται???

[galazia_sfaira]

Ούτε το Ρέικι ούτε τα ψυχοφάρμακα θα σε λυτρώσουν αλλά μόνο αν μπείς μεσα σου και εκεί θα βρείς σιγουρα και το Ρεικι.
Γνώρισε εσένα γιατι εσυ είσαι και Ρείκι και αλλα πολλά που δεν "ακουμπας"ακόμη.
Ολοι μας αυτον ψάχνουμε και ολοι μας εχουμ εκομμάτια του που ακομα δεν ακουμπαμε.
Χαμογέλα και μην διαχωριζεις τον εαυτο σου!

[Vasoula]

επίσης να τονίσω ότι το τί νοιώθει ο καθένας με το ΄ρεικι είναι καθαρά προσωπικό
και κατά την άποψη μου σε καμμία περίπτωση αμφισβητίσιμο

Μα ποιός το αμφισβήτησε?

Απάντηση ζήτησες και αυτή δεν μπορεί να δοθεί μονολεκτικά, όπως βλέπεις...

δεν έχω καταλα΄βει που είναι το πρόβλημα ή το κακό

Ούτε πρόβλημα για εμένα προσωπικά, ούτε κακό! Πως κατάλαβες κάτί τέτοιο!!!

Το πρόβλημα, κορίτσι μου, είναι μόνο δικό σου...
Και έτσι το ένιωσα, απλά!

Δεν προσπαθώ να σε πείσω για κάτι...Προσπαθώ να σου δείξω το λιγο "παρακάτω"...

Αυτό δεν είναι κακό ε?

[Evoula]

Παίρνοντας τη σκυτάλη θα ήθελα να πω μερικά πράγματα, έτσι για να τα βγάλω από μέσα μου...
Πονούσα. Πονούσα πολύ. Και φοβόμουν. Είχα πιαστεί στα δίχτυα της κατάθλιψης. Και μπροστά μου ορθωνόταν ο τρόμος της Αβύσσου. Ένοιωθα πως ήμουν ένα βήμα μπροστά από την μαύρη τρύπα που θα με ρουφούσε για πάντα.
Και με πανικόβαλλε αυτή η μαύρη τρύπα. Ζούσα τη ζωή μου (τρόπος του λέγειν ζουσα), με αυτό τον τρόμο.
Περνώντας τα χρόνια, νόμιζα πως πέρασε.
Πως ήταν παρελθόν. Και όμως παρά τα όσα γενναιόδωρα μου είχε χαρίσει η ζωή, δεν μπορούσα να χαρώ.
Η θλίψη και η αίσθηση του κενού ήταν μόνιμοι σύντροφοί μου.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως κάτι έπρεπε να κάνω.
"Έπρεπε" να συνέλθω.
Εγώ δεν στράφηκα στο ρέικι αλλά στην αυτογνωσία.
Με βοήθησε να καταλάβω πού βρίσκομαι και το γιατί.
Δεν με έκανε να αισθανθώ όμως καλύτερα.
Δεν με έκανε να θέλω να ζήσω.
Δεν μου έδινε την χαρά.
Και δεν μου την έδινε για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί για άλλη μια φορά έψαχνα έξω από μένα. Περίμενα από την αυτογνωσία να μου κάνει "μαγικά". Να με αλλάξει ως δια μαγείας.
Τη χρησιμοποίησα με προσδοκίες, χωρίς να αναλάβω την ευθύνη του προσωπικού μου ταξιδιού.
Είναι σαν να κάνεις μαθήματα οδήγησης. Ο δάσκαλος σου μαθαίνει τις τεχνικές και σου δίνει οδηγίες αλλά δεν θα οδηγήσει για μένα.
ΕΓΩ πρέπει να κάτσω στο τιμόνι και να επιλεξω τις διαδρομές. ΜΟΝΗ ΜΟΥ!
Δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο με το ρέικι αλλά φαντάζομαι πως ό,τι χρησιμοποιείται με προσδοκίες, χωρίς να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες τις προσωπικής μας διαδρομής, μας φτάνει σε αδιέξοδο.
Και κει είναι που κάνουμε τη στάση μας και επιλέγουμε ποιοί θέλουμε να είμαστε....
Ουφ! Τα είπα και ξαλάφρωσα...

[galazia_sfaira]

Αρχισες να αγαπας τον εαυτο σου και βρέθηκες στον χωρο της αγαπης έ;
Παρε μια γλυκεια αγκαλια και ξερεις πολυ καλα τι εννοώ!!!!!!
Κι αν δεν το νοιώθεις τωρα........αστο ..........θαρθει μονο του.η βία φερνει βια ..........η αγαπη φερνει αγαπη.

[Επισκέπτης]

Χρυσόψαρο, είναι ημέρες τώρα που αν και προσπαθούσα να συντονιστώ με τον τρόπο που ξέρω [ δεν εχω ρεικι ακόμη, αλλά γνωρίζω άλλους τρόπους ''επαφής με την ενέργεια, και ετσι αντιλαμβάνομαι την αίσθηση] , δεν γινόταν τίποτα παρά ελάχιστες στιγμές.
Μέχρι που είπα << αει στο καλό..πάω να πλύνω το μπαλκόνι που το κουνέλι το εκανε χάλια και να σιδερώσω τρία πλυντήρια...αφου τίποτα δεν γίνεται , οπως το θέλω , τα παρατάω και βλέπουμε...
Και το ξέχασα....

Ε μετα απο λίγη ώρα , αρχισα να ''ζεσταίνομαι'' και να χαμογελάω...μόνη μου ...

Ξέρει αυτή πότε θα έρθει και πότε είναι αναγκαίο, ωστε να είναι χρήσιμη χωρίς κατάχρηση και ΄για το σωστό λόγο.

Θα ήθελα να προσθεσω οτι , κατα την εμπειρία μου, όποτε αλλάζουμε σκαλοπάτι συμβαίνει ενα αδειασμα που κυμαίνεται σε δύναμη και διάρκεια . Αυτά εξαρτώνται απο την ταχύτητα με την οποία θα καταλάβουμε αυτό που είναι να μάθουμε.
Για μένα ο παράγων που εμποδίζει το παραπάνω είναι ο φόβος και η επιθυμία, που αν γιγαντωθούν εκφράζονται σαν παράπονο, αυτολύπηση και επιθετικότητα.
Εκείνη την στιγμή , ισως θα είναι βολικό να ησυχάσουμε και να ασχοληθούμε με κατι γήινο , ωστε να εμποδίσουμε τις σκεπτομορφές να γίνουν εμμονές..

Μέχρι εδω γνωρίζω..

[Vasoula]

κι εγώ μαζί σου Ευούλα!

Δεν προσπαθώ να σε "στριμώξω" Χρυσούλα...λάθος κατάλαβες και θύμωσες...

Προσπαθώ να σου δείξω μια πόρτα που ακόμα έχεις κλειστή...
Αυτήν του Εαυτού σου...

αλλά ο καθένας στον χρόνο του...Συγνωμη αν βιάστηκα!

[Evoula]

Λες ε?
Καταλαβαίνω Καλλιόπη μου, πως είμαι τώρα σε αυτό το σημείο που ακροβατώ στο πουθενά.
Που αλλάζω θέαση.
Δεν τον αγαπούσα τόσα χρόνια τον εαυτό μου. Τον κακοποιούσα κυριολεκτικά. Πάντα κατηγορούσα τους άλλους, ενώ τελικά εμένα επέκρινα. Οι άλλοι ήταν το άλλοθί μου.
Τώρα καταλαβαίνω πως το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη και αποδοχή. Ό,τι κι αν σημαινουν αυτές οι λέξεις.
Δεν ξέρω τί σημαίνει αγάπη και δεν έχω κανένα πρόβλημα πλέον να το παραδεχθώ.
Ξέρω όμως πολύ καλά τί σημαίνει φόβος.
Τί σημαίνει άρνηση.
Τί σημαίνει επίκριση.
Και δεν φοβάμαι πια να φοβηθώ. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι μου...

[Evoula]

Όπως βλέπεις χρυσόψαρο δεν είσαι η μόνη...
Όλοι κάτι ψάχνουμε για να είμαστε χαρούμενοι...
Εγώ αυτό που έμαθα μέχρι τώρα είναι πως τίποτα δεν μπορεί να μου δώσει την γαλήνη.
Δεν υπάρχουν χάπια ευτυχίας.
Η γαλήνη βρίσκεται μόνο στην αποδοχή και στην αλήθεια μας...
Όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν πονάει...

[Vasoula]

η διαφορά είναι ότι το ΄ρέικι γεμίζει αυτό που αδειάζει...



αν το καταλαβαίνεις Εύη μου...

[Evoula]

Ξέρω πώς είναι να είμαι άδεια, δεν ξέρω όμως πώς να είμαι γεμάτη.
Ξέρω πώς να επικρίνω, δεν ξέρω πώς να κατανοώ και να αποδέχομαι...
Έχω βιώσει τον Φόβο, όχι όμως την Αγάπη...

Όπως λέει όμως και η Καλλιόπη, πρέπει να φας στην μάπα τον έναν πόλο για να δεις και να εκτιμήσεις τον άλλον...

[galazia_sfaira]

..........και μετα να νοιωσεις τα δυο, ΟΛΟΝ!!!!

[Evoula]

Καταλαβαίνω πως το ρέικι δεν είναι πανάκεια.
Είναι βοηθός.
Δεν προσδοκάς από το ρέικι να σε αλλάξει αλλά ανακαλύπτεις και βιώνεις αυτό πού είσαι.
Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, δεν μπορούμε να κάνουμε άλμα συνειδητότητας μόνο με το νοητικό μας κομμάτι.
Το ρέικι είναι ένας τρόπος για να βιώσουμε την πνευματικότητά μας...
Είναι η ματιά πέρα από την ύλη και τα φαινόμενα, το άγγιγμα του Είναι που διαλύει το Φαίνεσθαι....
Κάπως έτσι το καταλαβαίνω...

[Vasoula]

ναι αυτό ειναι το ρέικι...αυτό είσαι εσύ!

Δυστυχώς έχει επικρατήσει η άποψη, ότι το ρέικι ειναι "εξωτερικός" συνεργάτης...κάτι σαν τον θεό, για όποιον τον αποδέχεται μέσα από την θρησκεία του και τα πρότυπά της...και ελπίζει και πιστεύει στην βοήθεια, αλλά δεν γυρνάει να δει που βρίσκεται ο ίδιος σε σχέση με την αγάπη.

Η αγάπη Ευούλα ειναι το γέμισα του υπογείου μας με φως!
Και αυτό το γέμισμα, για τους απλούς ανθρώπους, λέγεται ρέικι!

όπως για τους απλούς πιστούς, λέγεγαι θεός!

Ερχεται όμως η στιγμή που ούτε το ρέικι, ούτε ο θεός μπορούν να μας βοηθήσουν...Και τότε? Τι γίνεται τότε?

για το πιο βαθύτερο είναι μας, το ρέικι ειναι η πνευματική ενέργεια του Εαυτού μας και ο θεός είναι το εσωτερικό φως της ύπαρξης μας... Αρκεί σ' αυτό, να μην ξεχάσουμε και την συνείδησή μας!
Πνεύμα-ψυχή-σώμα!!! Με νόήμα και βάθος!

Και αυτή η ένωση φέρνει και την ολοκληρωμένη θεραπεία...
Στο συναίσθημα, στην σκέψη, στο σώμα!

Κανεις δεν ξεπερνα το "κύτταρο" μόνο με το ρέικι...

Δεν το έχω δει, όσα χρόνια εργάζομαι με τους ανθρώπους!!

Μόνο αν νιώσει ρέικι, τοτε ξεπερνά τον φόβο και γεμίζει τον "χώρο" του με αγάπη!!!