Γνωρίζω πολύ καλά πως είμαι τυχερή, όταν σκέφτομαι τι περνάνε άλλοι άνθρωποι... Το να παραπονιέσαι είναι σχεδόν προσβολή, όταν η κοιλιά σου είναι για τα καλά γεμάτη... Ή τουλάχιστον, έτσι μου είπαν.
Δεν ήταν πως είδα κανέναν να σκοτώνεται μπροστά μου, παρά μόνο στην τηλεόραση ή στα βιντεοπαιχνίδια. Μπορεί να βίωσα ασέλγεια, αλλά ήταν φυσιολογικό, μου είπαν, αφού σαν γυναίκα είναι στην φύση μου να προκαλώ.
Και δεν θα έπρεπε να νιώθω μόνη, μέσα στην οικογένειά μου και το κοινωνικό μου περιβάλλον, αφού υπήρχαν τόσα άτομα να ενδιαφερθούν για το καλό μου... Και να τρέξουν να επέμβουν στην ζωή μου με τα "μη" και με τα "πρέπει".
Δεν είχα λόγο να ουρλιάζω για εκδίκηση, απλά είχα απορριφθεί ερωτικά...
Και σίγουρα δεν μπορούσα να βρω την πληρότητα μέσα στο περίσσευμα υλικών αγαθών γύρω μου. Ούτε θα μπορούσε ποτέ ένα καλό κινητό ή ένας δυνατός υπολογιστής ή ένα καινούργιο αυτοκίνητο να μου δείξουν τον δρόμο για την εσωτερική ειρήνη.
Και αν σκεφτόμουν να φύγω μακριά, μιας και παντού γύρω μου ένιωθα να υπάρχει ένα ατελείωτο κενό, ήξερα πως όπου και να πάω θα το κουβαλούσα.
Έτσι έκατσα εδώ, μετρώντας τα "ίσως", αφήνοντας την ζωή να φεύγει μέσα από τα χέρια μου, ενώ ονειρευόμουν μια άλλη ζωή. Και έγινα η σκιά αυτού που θα μπορούσα να είμαι. Περνούσα τόσο πολύ ενέργεια μέσα στις άμυνες, που έφυγα τόσο μακρυά από τον εαυτό μου, ώστε μου ήταν αδύνατο να θυμηθώ το πως να επιστρέψω. Και έδωσα τόσα πολλά από τον εαυτό μου, που πλέον μου ήταν αδύνατον να λάβω.
Σταδιακά κάθε μου ευαισθησία θάφτηκε, γιατί την συσχέτισα με την αδυναμία. Και μπορεί να έτρεμα από ικανοποίηση σχεδιάζοντας έναν φόνο, όμως φοβήθηκα την Αγάπη τόσο πολύ, που μόνο στην ιδέα να με "ακουμπήσει", πονούσα...
Έκατσα σε εκείνη την άβυσσο, που με διαχώριζε από τους άλλους... Για να καταλάβω πως τελικά με διαχώριζε από Εμένα. Όμως στο μεγαλύτερο σκοτάδι ανέπτυξα την ικανότητα να βλέπω τα πιο λεπτά, τα πιο αδύναμα φώτα.
Είμαι η μόνη περίπτωση?
Όχι, σίγουρα όχι.
Η ζωή των ανθρώπων κατέληξε να είναι μια περιπλάνηση στο σκοτάδι. Ο καθένας να κουβαλάει τις πληγές του, προσπαθεί να τις θάψει και ταυτόχρονα να διατηρήσει μια ισορροπία. Γι'αυτό πρέπει να ανάψουμε ένα φως στο σκοτάδι, τώρα!
Δεν γίνεται να απομονώνουμε τους εαυτούς μας, να περνάμε την ζωή επιβιώνοντας... Να μην ακουμπάμε τις πληγές μας επειδή νομίζουμε πως οι άμυνες ήταν αρκετές (αφού ενδεχομένως μας βοήθησαν να ανακάμψουμε από τις πιο έντονες).
Ποιος ο λόγος να κλαις αθόρυβα και μόνος? Μίλα μου, μίλα σε εκείνον και σε εκείνη που θεωρείς σημαντικούς. Γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που περνάμε κάτι, γιατί το μοίρασμα ανοίγει την καρδιά και ενώνει, γιατί εστιάζει στο κοινό σημείο, γιατί μας πάει πιο γρήγορα στον Θεό.
