Δεν μπορώ να Αγαπώ και να Σέβομαι τίποτα, αν πρώτα τούτες οι βαθιά ανθρώπινες καταστάσεις δεν έχουν συμβεί πρώτα μέσα μου...
Να γιατί καθυστέρησα να διαβάσω το συγκεκριμένο άρθρο.... έπρεπε σήμερα να γίνει αυτό, που έχω παράδειγμα από την καθημερινοτητά μου....
Ακόμη και αν επιβάλουμε στον εαυτο μας μια πράξη που 'δείχνει' σεβασμό σε κάποιον άλλον, μούφα σεβασμός είναι! Καταπιέζουμε τον εαυτό μας, ασεβόντας σε αυτόν και μετά? Μετά η ασέβεια αυτή και η καταπίεση, θα βγει και προς τα έξω κάποια άλλη ίσως στιγμή, με τρόπο που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός προκειμένου να μπορέσει ο νους να συνδυάσει τις δύο καταστάσεις ή στιγμές. Αν με σέβομαι, δεν καταπιέζω κανέναν ξεκινόντας από εμένα την ίδια! Πόσες φορές το 'χω ακούσει και το 'χω διαβάσει μή μπορώντας να το νιώσω, να το αντιληφθώ...
Τώρα αρχίζει ο νους μου να μπορεί να προσδιορίσει την έννοια του αυτο-σεβασμού και την σύνδεσή της με την αυτο-καταπίεση και την αυτο-λύπηση....
Δεν ψάχνω να βρω νόημα στην Ζωή...αυτό που έχω να κάνω είναι να της το δώσω πίσω...

Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι… B.N.
Είμαι Άνθρωπος!
