Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ΙΔΙΟ...

[AMALIA]

[Βικούλα]

[Μπεττουλα]

Όταν εργάζομαι με την θετικότητα, το σίγουρο είναι ότι θα ανακαλύψω την αρνητικότητα που έχει επιδράσει στον Εαυτό μου και στην αληθινή μου Φύση...

Αν δεν τα καταφέρω να εργαστώ με την θετικότητα, τότε όλοι οι άλλοι (κυρίως ο Εαυτός μου) δεν θα είναι άξιοι της Αγάπης μου και της Εμπιστοσύνης μου.
Θα αλλάζω συνεχώς "στρατόπεδα", στον κάθε άνθρωπο θα βλέπω ή αυτό που μου λείπει εμένα και θα προσπαθώ να το πάρω, ή αυτό που νομίζω ότι έχω σε πλεόνασμα για να του δώσω (έστω και με το ζόρι) και τούτο είναι ομολογουμένως μια πολύ κουραστική διαδικασία εξέλιξης...

Και την κάθε έλλειψή μας, δεν την βρίσκουμε για να κρίνουμε τον Εαυτό μας, αλλά για να την μεταλλάξουμε σε πληρότητα.

Κάποιοι ίσως δεν μπορούν να θέσουν βαθύτερους Στόχους στην Ζωή τους. Η εξέλιξη συνεχίζει να είναι μια επίπονη διαδικασία γνώσης του καλού και του κακού, συναισθηματικά κατευθυνόμενη...
Μα όλο τούτο είναι εν μέρει φυσιολογικό, αφού για χρόνια τα συναισθήματα ήταν τομέας ανεξερεύνητος. Απλά υπήρχαν, αλλά χωρίς εσωτερική αντίληψη, δεν έχουμε καμία επαφή μαζί τους, παρά μέσω των άλλων...Εκείνοι οι άλλοι τα υποκινούν συνειδητά και ασυνείδητα…

Παρ' όλα αυτά αρκεί μια στιγμή που θα ρίξεις στον άλλον την ίδια καλοσυνάτη ματιά, που μπορείς να ρίξεις και στον Εαυτό σου, για να έχεις μια στιγμή που νιώθεις το Θείο μέσα σου, με άλλον τρόπο...

Το δύστροπο πεδίο των συναισθημάτων δεν μας εγκαταλείπει...το εγκαταλείπουμε!

αυτο αργησα να το αντιληφθω και να το νιωσω.. περιμενα εγω τα συναισθηματα να αλλαξουν ή να φυγουν για να ελευθερωθω! μου πηρε καιρο να συνειδητοποιησω οτι οι παλιοι μηχανισμοι του εγω δεν με αφορουν πια!

[konstantinos s.]

[ARTYADIS]

Πλησιάζει ο καιρός που η επαφή με τα συναισθήματά μας θα ορίζει και το τέλος των άλλων, σαν ουσιώδης αντίληψη του Εαυτού μας. Τούτο λέγεται πνευματική ακεραιότητα, μέρος της ουσιώδους Αγάπης. Και η Εποχή τούτη, την ευνοεί σαν ευκαιρία!

Το δύστροπο πεδίο των συναισθημάτων δεν μας εγκαταλείπει...το εγκαταλείπουμε!

αυτο αργησα να το αντιληφθω και να το νιωσω.. περιμενα εγω τα συναισθηματα να αλλαξουν ή να φυγουν για να ελευθερωθω! μου πηρε καιρο να συνειδητοποιησω οτι οι παλιοι μηχανισμοι του εγω δεν με αφορουν πια!

Από τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν Είσαι ούτε τα συναισθήματα, ούτε οι σκέψεις σου, από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ο Εαυτός σου είναι κάτι πολύ Μεγαλύτερο απ' αυτά τα πεδία μέσα σου, τότε ανοίγει και ο Δρόμος προς την Ελευθερία..

[xanthia]

[ALEXOULA]

[Danielli]

Ίσως επικρατεί μέσα στον κάθε άνθρωπο, η άποψη ότι ο Πνευματικός Άνθρωπος είναι πολύ λίγο αποτελεσματικός στην ζωή του, βασισμένη θεωρία στην ζωή του Ανθρώπου. Κανείς τελικά δεν θέλει να του μοιάσει!
Τούτος ο Ανθρωπος προδόθηκε, ξεφτιλίστηκε, βασανίστηκε...
Το Έργο του και η Διδασκαλία του χάθηκε μέσα στον πόνο...
Ποιός θέλει να έχει την δική του μοίρα?
Καλός σαν θεός, σαν Άνθρωπος όμως είχε μια εμπειρία που δεν θα την επέλεγε κανείς στον κόσμο τούτον, θεωρώ...εκτός από εκείνους τους λίγους που έχουν αποφασίσει να μην πολεμούν τους «ασθενείς», αλλά την «ασθένεια»...

Καλύτερα λίγο περισσότερο αμαρτωλός, παρά Άνθρωπος και αυτό είναι ένα μεγάλο εμπόδιο σε κάθε άνθρωπο να αντιληφθεί την Ανθρώπινη Φύση και να την ερευνήσει μέσα του.

Νομίζω ότι είναι και η βαθύτερη αιτία, που η Διδασκαλία της Αγάπης δεν πέτυχε στον σκοπό της, ενώ όλοι την μνημονεύουν...
Της λείπει η βαθύτερη ερμηνεία γιατί πρόλαβε και έγινε νόμος, πριν γίνει Αλήθεια...

Πόσο δίκιο...

Περισσότερο θα έλεγα ότι η Καλοσύνη σηματοδοτεί το τέλος της μνησικακίας, παρά έχει σχέση με τούτην την καλοσύνη που μάθαμε, που δεν δηλώνει την παραμικρή ακεραιότητα.

[Μπεττουλα]

Από τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν Είσαι ούτε τα συναισθήματα, ούτε οι σκέψεις σου, από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ο Εαυτός σου είναι κάτι πολύ Μεγαλύτερο απ' αυτά τα πεδία μέσα σου, τότε ανοίγει και ο Δρόμος προς την Ελευθερία..

Δημητρούλα

[Βικούλα]

Από τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν Είσαι ούτε τα συναισθήματα, ούτε οι σκέψεις σου, από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι ο Εαυτός σου είναι κάτι πολύ Μεγαλύτερο απ' αυτά τα πεδία μέσα σου, τότε ανοίγει και ο Δρόμος προς την Ελευθερία..

[Θοδωράκος]

Μία... συχρονική ανασκαφή...

Ο κάθε άνθρωπος αναγκάστηκε να χτίσει τα τείχη της αβεβαιότητας και της ιδιοτέλειας...Πίσω από κάθε Αρετή έκρυψε ένα προσωπικό όφελος, μια προσδοκία, συναισθηματικής φύσης και η Καρδιά σταμάτησε να είναι το κέντρο της Ύπαρξής του, μετακινήθηκε το κέντρο τούτο στο στομάχι...

Στο στομάχι όμως, εκτός από το προσωπικό όφελος, κρύβεται και ο διαχωρισμός του καλού και του κακού, για κάθε Αρετή...
Η καλοσύνη, δεν θα ξεπληρωθεί ποτέ, χρειάζεται να την καλύψεις με σκληρότητα, για να μην σε πιάσουν κορόιδο.
Έτσι η κάθε Αρετή πήρε μέσα στον άνθρωπο, τον δρόμο του δυαδισμού...
Είναι καλή, αλλά είναι και κακή...

Η Πίστη πχ. μπορεί να σε κάνει οπαδό και να σε φανατίσει, ή μπορεί να σε κάνει δυνατό μέσα στον Εαυτό σου.
Το Θάρρος μπορεί να σε γκρεμίσει, ή να σε κάνει να τολμάς

Πολύ με βοήθησε αυτό να σχηματοποιήσω και να κατανοήσω κάποια πράγματα για τις Αρετές.

Θα αλλάζω συνεχώς "στρατόπεδα", στον κάθε άνθρωπο θα βλέπω ή αυτό που μου λείπει εμένα και θα προσπαθώ να το πάρω, ή αυτό που νομίζω ότι έχω σε πλεόνασμα για να του δώσω (έστω και με το ζόρι) και τούτο είναι ομολογουμένως μια πολύ κουραστική διαδικασία εξέλιξης...

να μην πολεμούν τους «ασθενείς», αλλά την «ασθένεια»

Στόχος!

Στον Φυσικό Κόσμο το αντίθετο της Αγάπης είναι το μίσος...Έτσι ζουν οι άνθρωποι...ό,τι δεν αγαπούν, το μισούν...
Πολλοί λίγοι ξέρουν ότι το αντίθετο της είναι ο φόβος και ότι τούτος είναι που μας δένει σε μια συνεχιζόμενη συμπάθεια-αντιπάθεια, συναισθηματικής φύσης.

Νομίζω αυτή η φράση είναι από τις πιο σημαντικές Αλήθειες που έχω μάθει εδώ μέσα μαζί σας...
Βασούλα

Περισσότερο θα έλεγα ότι η Καλοσύνη σηματοδοτεί το τέλος της μνησικακίας

Και την κάθε έλλειψή μας, δεν την βρίσκουμε για να κρίνουμε τον Εαυτό μας, αλλά για να την μεταλλάξουμε σε πληρότητα.

Παρ' όλα αυτά αρκεί μια στιγμή που θα ρίξεις στον άλλον την ίδια καλοσυνάτη ματιά, που μπορείς να ρίξεις και στον Εαυτό σου, για να έχεις μια στιγμή που νιώθεις το Θείο μέσα σου, με άλλον τρόπο...

Αρκούσε μία στιγμή που γύρισα μέσα μου και αποδέχθηκα και αγάπησα τον Εαυτό μου, για να ξεκινήσω την Πορεία μου προς την Αγάπη... Ακόμα και εάν μετά άρχισαν πάλι οι επικρήσεις και η σκληρότητα του νου, αυτή η ανάμνηση με οδηγεί, βήμα βήμα, λίγο λίγο, όλο και πιο κοντά στον Θεό...

Το δύστροπο πεδίο των συναισθημάτων δεν μας εγκαταλείπει...το εγκαταλείπουμε!

ΕΠΙΛΕΓΩ

Έλιωσα με την εικόνα