Εχει γίνει η φύση των ανθρώπων να αγαπάνε για συγκεκριμένους σκοπούς, συγκεκριμένους άνθρώπους…
Αυτό που εξυπηρετεί τα σχέδια τους…
Αυτές οι δεύτερες σκέψεις που υπάρχουν πίσω από μια συμπονετική πράξη και την κάνουν ιδιοτελή...Το ενδιαφέρον και η προσοχή τους είναι στραμμένη στο όφελος.
Για τον ίδιο λόγο που μας αγαπάνε οι γονείς μας και τους αγαπάμε και εμείς και ξεφτίζει η Αγάπη...και τους συντρόφους μας, και τους φίλους μας και όσους μπορούν να μας φανούν εξυπηρετικοί...Κρίμα είναι! Ούτε ξέρουν οι άνθρωποι τι χάνουν, χωρίς την καρδιά τους…
Από μια άστοχη εκπαίδευση, γίνεται η Ζωή αδιάφορη…
Διάβασα το άρθρο με κομμένη την ανάσα… η αλήθεια της ζωής των ανθρώπων, έτσι όπως έχουν γίνει...Περιφρουρημένη η ματιά στα «δικά μας» μόνο, δεν πάει παραπέρα…Δεν απλώνεται στην Ζωή ολάκερη…Εστιάζεται στην ζωή που περνάει δίπλα μας και αγωνίζεται να υπάρξει…
Χάνουν την ομορφιά, το ενδιαφέρον τους, την Αγάπη, χωρίς να ξέρουν κιόλας ότι το χάνουν...γιατί έχει γίνει πεποίθηση, ότι ο άνθρωπος είναι τούτο δω το πράγμα που περιφέρεται....
Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το ομορφότερο και λαμπερότερο πράγμα που έχουν πάνω τους, είναι η Ψυχή τους...Αυτή ακτινοβολεί προς τα έξω, το Φως του καθενός μας...
Ο καθένας μας ένα Αστέρι ξεχασμένο και από τον Θεό και από τους ανθρώπους που αγωνίζεται να αποκτήσει αυτό που ήδη Υπάρχει…
Κανένας δεν θα μπορέσει να αποκτήσει αυτό που ήδη Έχει…
Αλλά αυτό που ήδη Έχει ο άνθρωπος, θέλει Αγάπη για να Υπάρχει, αλλιώς κρύβεται πίσω από το βλέμμα του φόβου, που το μόνο που κάνει είναι να «κοιτάει» αδιάφορα το φαινόμενο της ζωής που προσπαθεί να επιβιώσει…
<<<Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή, η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς.
Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.
Μπαίνω στο μετρό.
Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό.
Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’.
Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει;
Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς. Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;
Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.
Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;
Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’.
Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό.
Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις.
Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε; Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει; Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες.
Συνέρχεται.
Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.
Σας ζητάει συγνώμη ρε. Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί.
Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε.
Τι σημαίνει απαγορεύεται;
Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει. Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;
Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί.
Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω.
Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.
Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;
Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα.
Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας.
Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας.
Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε.
Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της;
Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.
Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω.
Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.
Εδώ, η ζωή δυσκολεύει.
Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.
Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται.
Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.
Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο.
Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί. >>>
Πηγή: http://www.lifo.gr" onclick="window.open(this.href);return false;
