ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΣ...

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Maraki]

Ω Βασουλα μου αγαπημενη πολυ δυνατα τα λογια σου.
Και η πανέμορφη φωτογραφία που τα συνοδεύει..

Σ' αγαπώ καρδιά μου.

[Alexandros]

Δεν αναγνωρίζουμε τις αλυσίδες μας ως κάτι αφύσικο…

Γεννιόμαστε με αυτές και δεν αντιλαμβανόμαστε την σκλαβιά μας.
Δεν αναγνωρίζουμε ότι η ζωή μας δεν έχει καμιά φυσικότητα και καμία σχέση με την ελευθερία.

Είμαστε όπως ένα πουλί που γεννήθηκε σε κλουβί και νιώθει ασφάλεια μέσα από τα κάγκελα ενώ ο φυσικός του κόσμος είναι έξω στην ελευθερία της φύσης.
Πολλοί από εμάς μάλιστα θα πολεμούσαμε οποιονδήποτε θα προσπαθούσε να μας δείξει τις αλυσίδες μας.
Οπότε ακόμα και αν τα ζώα μάζευαν κάποια στιγμή υπογραφές για να ελευθερωθούν οι άνθρωποι μάλλον και πάλι μάταιο θα ήταν…

Για αυτό και οι διάφορες επαναστάσεις ποτέ δεν έφεραν κανένα ουσιαστικό και μόνιμο αποτέλεσμα παρά μόνο μια προσωρινή αλλαγή της εικόνας… οι αλυσίδες άλλαξαν χρώμα και σχέδιο, και έγιναν πάλι αγνώριστες.

Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δε ξυπνήσουμε και δεν αναζητήσουμε την ουσία των πραγμάτων… την Ουσία μας… πέρα από δόγματα, κόμματα, τετριμμένα και παραδώσεις.
Πρέπει να βρούμε το Φως και την Σοφία εντός μας!
Πρέπει να δούμε τα φτερά μας… το Θεό εντός μας…

[Vasoula]

Σκέφτηκα πολύ στο παρελθόν, πάνω σ' αυτό που λες, Αλεξ μου...Παρατηρούσα, ότι ακόμα κι αν έβλεπαν τις αλυσίδες οι άνθρωποι, ακόμη κι αν πάσχιζαν να τις βγάλουν, όλο και κάποιοι κρίκοι θα έμεναν...
Και ξέρεις γιατί?
Γιατί οι γονείς έχουν την απόλυτη πεποίθηση ότι τα παιδιά γεννιούνται με τους χαρακτήρες τους και ότι εκείνοι δεν είναι υπεύθυνοι για το πως γίνονται...Από αυτό και μόνο, σαν βαθιά ασυνείδητη κληρονομιά, είναι σχεδόν αδύνατον για τους πολλούς να ξεφύγουν από το δέσιμο...
Θα αγωνίζονται διαρκώς εκεί γύρω γύρω, μια και η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αξιών και χαρισμάτων, πείστηκαν πως δεν προήρθε απ' έξω, αλλά έτσι γεννήθηκαν...Πάει δηλαδή η αθωότητα...

Με το που χάνει την αθωότητα του ο άνθρωπος, πείθεται πολύ εύκολα, πως έτσι ανάξιος όπως είναι, ο μόνος που μπορεί να τον αγαπήσει είναι ο γονιός του, κανείς άλλος!
Πασχίζει πάντα για την αγάπη του...πάνω εκεί πατάνε τα θέλω του και γίνονται όλες οι προσπάθειες, μέχρι να το πάρει απόφαση ότι δεν αγαπιέται ούτε από αυτούς που τον γέννησαν και να εγκαταλείψει, πέφτοντας στα ναρκωτικά της ζωής, για να το ξεχάσει...

πότε ακόμα και αν τα ζώα μάζευαν κάποια στιγμή υπογραφές για να ελευθερωθούν οι άνθρωποι μάλλον και πάλι μάταιο θα ήταν…

Είναι τραγικό και δεν μπορεί εύκολα να αντιστραφεί η βαθιά πεποίθηση, ότι η οικογένεια και ή θρησκεία είναι οι πιο σημαντικοί φύλακες της ανθρωπότητας, ενώ στην ουσία και τα δύο αποτελούν τα δηλητήρια της ζωής και την κληρονομικότητα της ασθένειας...

Εύχομαι αυτό να αντιστραφεί στο μέλλον...Ίσως...κάποτε...

[AMALIA]

[Ταρούλα]

Αμήν

[Maraki]

Γιατί οι γονείς έχουν την απόλυτη πεποίθηση ότι τα παιδιά γεννιούνται με τους χαρακτήρες τους και ότι εκείνοι δεν είναι υπεύθυνοι για το πως γίνονται...Από αυτό και μόνο, σαν βαθιά ασυνείδητη κληρονομιά, είναι σχεδόν αδύνατον για τους πολλούς να ξεφύγουν από το δέσιμο...

Αυτό ειναι δυστυχως μια μεγαλη αληθεια, που τη συναντάω συνεχώς σε γονείς.

[Βικούλα]

[ALEXOULA]

Είναι τραγικό και δεν μπορεί εύκολα να αντιστραφεί η βαθιά πεποίθηση, ότι η οικογένεια και ή θρησκεία είναι οι πιο σημαντικοί φύλακες της ανθρωπότητας, ενώ στην ουσία και τα δύο αποτελούν τα δηλητήρια της ζωής και την κληρονομικότητα της ασθένειας...

Εύχομαι αυτό να αντιστραφεί στο μέλλον...Ίσως...κάποτε...

[Annoula]

[Αντρίκος]

Όλη αυτή η προδιαγεγραμμένη πορεία δημιούργησε κοινωνίες άστοργες, αφιλόξενες, αδιάφορες, εχθρικές...Αυτή η σπουδαιότητα που θέσαμε σαν στόχο, δεν έχει την παραμικρή κατεύθυνση Ελευθερίας, όσο για την Αγάπη, την περιορίσαμε στην συναισθηματική μας μοναξιά…Να έχουμε παρέα στον πόνο, για να ξεχνιέται… :icon-sad:

Πως αξίζει να Ζει μια Ανθρώπινη Ύπαρξη?

"A slave is one who waits for someone to come and free him." - Ezra Pound

among other things..

[Alexandros]

Κάθε κρίκος της αλυσίδας είναι και ένας κύκλος… ο οικογενειακός κύκλος, της θρησκείας, του σχολείου, της κοινωνίας, ο πολιτικός, ο καλλιτεχνικός και ένα σωρό άλλοι.

Οι κύκλοι αυτοί δυστυχώς δεν δουλεύουν αρμονικά, δημιουργικά και συμπληρωματικά ο ένας με τον άλλον αλλά εγωιστικά και ανταγωνιστικά.
Κάθε κύκλος δυστυχώς τονώνει το εγώ μας.
Είμαι αυτός και είμαι διαφορετικός από τον άλλον… είμαι καλύτερος από εκείνον ή εκείνος είναι καλύτερος από μένα.

Γινόμαστε ατομιστές… μονάδα με την κακή έννοια… γιατί με την καλή έννοια μονάδα σημαίνει ότι είσαι όλα, τα περικλείεις όλα και όλα σε περικλείουν… δεν υπάρχει διαχωρισμός.

Το εγώ ταλαντεύεται λοιπόν μεταξύ αναξιότητας, εγωισμού και αλαζονείας.
Κάθε πρακτικός διαχωρισμός γίνεται νοητικός διαχωρισμός, συναισθηματικός και καταλήγει σε φόβο και ανταγωνισμό.
Φέρνει συγκρίσεις και οι συγκρίσεις φέρνουν τις αντιθέσεις…. Και οι αντιθέσεις όλοι ξέρουμε ότι φέρνουν πόλεμο εντός και εκτός μας.

Το αντίθετο του πολέμου, του φόβου, του εγωισμού, τις αναξιότητας και της ανταγωνιστικής διαφοροποίησης είναι η Αγάπη.
Αγάπη είναι που λείπει από μέσα μας και δεν υπάρχει ελευθερία.

Μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε ένα? Ότι εγώ, εσύ και όλοι είμαστε κομμάτι της ίδιας μονάδας… του ίδιου Θεού? Είμαστε κομμάτι της φύσης του θεού και όλα είναι ένα… μονάδα…

Μήπως πρέπει να μάθουμε ότι δεν είμαστε ανταγωνιστές στη Ζωή αλλά συνοδοιπόροι που αλληλοσυμπληρωνόμαστε δημιουργώντας την εξέλιξη της μονάδας?

Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν γίνετε να κανείς πόλεμο σε κάποιον ή σε κάποιο οποιοδήποτε μέλος της φύσης χωρίς να κάνεις πόλεμο στον ίδιο τον εαυτό σου?
Όταν σκοτώνεις κάποιον, σκοτώνεις ένα δικό σου κομμάτι… το αν δεν το αναγνωρίζουμε είναι γιατί πνιγόμαστε από αλαζονεία και εγωισμό.


Πρέπει να καταλάβουμε ότι κανένα σύστημα και κανένας κύκλος (κρίκος) δε θα μας δώσει ελευθερία και αγάπη, δεν είναι ποιότητες και καταστάσεις που έρχονται με πρακτικούς κανόνες και νόμους.

Οι θρησκείες μιλούν για αγάπη αλλά έχουν δόγματα που διαφοροποιούν και διχάζουν το κόσμο…
Αυτό φέρνει πόλεμο δηλαδή το αντίθετο της αγάπης!

Το δε θέμα της οικογένειας είναι ακόμα πιο μεγάλο θέμα…
Μια μέρα όπως είπες Βάσω ίσως να καταλάβουμε….

"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”

Χαλίλ Γκιμπράν

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Αλεξανδρε

[elenaki]

Μήπως πρέπει να μάθουμε ότι δεν είμαστε ανταγωνιστές στη Ζωή αλλά συνοδοιπόροι που αλληλοσυμπληρωνόμαστε δημιουργώντας την εξέλιξη της μονάδας?

Μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν γίνετε να κανείς πόλεμο σε κάποιον ή σε κάποιο οποιοδήποτε μέλος της φύσης χωρίς να κάνεις πόλεμο στον ίδιο τον εαυτό σου?
Όταν σκοτώνεις κάποιον, σκοτώνεις ένα δικό σου κομμάτι… το αν δεν το αναγνωρίζουμε είναι γιατί πνιγόμαστε από αλαζονεία και εγωισμό.

Ετσι ακριβως Αλεξανδρε..

Το κειμενο ειναι οτι πρεπει..Αληθινο!

[Ταρούλα]

Αλέξανδρε