ομορφακια μου
ετσι γιατι "επεσα" πανω τους παλι σημερα...
γιατι η Ζωη ειναι μια Χορογραφια
Οι άνθρωποι φωνάζουν και οι καρδιές απομακρύνονται...Δεν είναι αλληγορία, είναι αλήθεια...
όσο πιο κοντά είσαι με έναν άνθρωπο, τόσο πιο σιγά του μιλάς…το μόνο σημείο του «κοντά» είναι η καρδιά…
όσο πιο κοντά είσαι στον Εαυτό σου τόσο πιο πολύ ακούς τον ψίθυρο στην καρδιά σου...
Το "εγώ" φωνάζει, γιατί αληθινά δεν έχει καρδιά, ούτε το ενδιαφέρει η Αγάπη...Γι' αυτό το ακούνε οι άνθρωποι αμέσως...
Και… η θυμωμένη σιωπή κάνει ακόμα χειρότερο θόρυβο! Εκφράζει ένα πληγωμένο «εγώ» και την επιτήδευσή του…
Ένας κόσμος που φωνάζει, είναι ένας κόσμος χωρίς Ενότητα…
Ότι και να κάνουμε μετά, ο θόρυβος της αλαζονείας θα τραυματίζει συνεχώς τα επίπεδα Αγάπης του Κόσμου μας…
Η Αρχή χρειάζεται Αυτόν που δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και είναι ΟΛΑ αυτά μαζί...
Εκείνον που Σιωπά, αντί να κομπάζει «εγώ είμαι»…
Εκείνον που στέκεται στην Ζωή με απλότητα και λιγοστεύει το πολύ, αυξάνοντας το λίγο…
Ο Δρόμος του καθενός μας δεν είναι μια ισάδα…Δεν είναι μια πνευματική φαντασίωση, ούτε μια συναισθηματική αποτύπωση σκέψεων…Ούτε καν μια πράξη…
Είναι απλά μια απόφαση Μνήμης…
Το τι θυμόμαστε από την Ζωή εξαρτάται πάντα από αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε…
Η πνευματική αμνησία φαίνεται να είναι η πιο ανώδυνη…
Η Ζωή αποδεικνύει ότι όσα μας οδηγούν στο πιο ανώδυνο, είναι τελικά το πιο επώδυνο μέρος του Δρόμου μας…
Η μεγαλύτερη απώλειά μας…
Και ότι σηματοδοτεί την μεγαλύτερη απώλεια, μας αφήνει αυτήν την απροσδιόριστη αίσθηση ότι πάντα θα χάνουμε ότι Αγαπάμε…
Μέχρι να αντιληφθούμε ότι αυτό που Αγαπάμε, το είχαμε πάντα μαζί μας και τότε να γίνει ο Δρόμος μας Αλήθεια…
Βασουλα μου ο Λογος σου και η Συγχρονικοτητα ειναι χωρις λογια
