ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ

[Vasoula]

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι είναι αυτό που μας χωρίζει εμάς τους ανθρώπους, ουσιαστικό…
Οι φυλές? Τα κράτη? Οι θρησκείες? Οι γλώσσες? Οι τάξεις? Τα φύλα? Οι πολιτικές πεποιθήσεις?

Μα και όλα αυτά μαζί να τα βάλω στην ζυγαριά, πάλι δεν θα καταφέρουν να υπερβούν στο ζύγι, αυτήν την βαθύτερη ανάγκη όλων μας για Ειρήνη, Ευημερία και αρμονική συνύπαρξη…

Κάτι άλλο υπάρχει, που τελικά κάνει την ζυγαριά και γέρνει προς το μέρος του πολέμου μεταξύ μας, της αντιπαλότητας και της διχόνοιας…

Δεν είναι αρκετά και σοβαρά στοιχεία αυτής της Ηθικής κρίσης, που συμβαίνει τούτην την στιγμή στον κόσμο, όλα τούτα… ούτε οι διαφορετικές φυλές, ούτε οι διαφορετικές θρησκείες, ούτε οι διαφορετικές γλώσσες, ούτε οι ταξικές διαφορές μας, ούτε το φύλο, ούτε οι διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις…

Η Ηθική κρίση σηματοδοτεί μια βαθύτερη απώλεια του Εαυτού μας και της ενσυναίσθησης μας…Και όταν λείπει ο Εαυτός μας από το Παρόν μας, τότε η καχυποψία αντικαθιστά την ενσυναίσθηση…

Ίσως μεγαλώσαμε συνηθίζοντας αυτήν την πιο βαθιά απώλεια του Εαυτού μας και τούτο έφερε επιφυλακτικότητα για το κάθε τι που μας περιβάλλει…
Η ορθή κρίση, η διάκριση, η επιλογή, είναι στοιχεία της ολοκληρωτικής πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου, διαδικασία που, σε διάρκεια χρόνου, έμεινε μισή…
Έτσι το άλλο μισό που υπολειπόταν, κατάφερε και διέβαλε την εμπιστοσύνη μας…

Μήπως όμως ποτέ δεν είχαμε εμπιστοσύνη, γιατί εκπαιδευθήκαμε να είμαστε καχύποπτοι? Είναι μια κληρονομιά τούτη που περνάει από γενιά σε γενιά, το έχω δει να συμβαίνει διαρκώς και διαρκώς, καθιερώνοντας την ερμηνεία της καχυποψίας σε μια πιο επιφανειακή οπτική της διάκρισης…
Όχι φυσικά…η καχυποψία δεν είναι διάκριση, είναι επιφυλακή για να μην στην φέρουν…

Και τι ειρωνεία!!!

Την φέρνουμε εμείς πάντα στον Εαυτό μας….

Η ταύτιση του εγώ είναι πάντα με τον νου...Ο νους διαχωρίζει, συγκρίνει, επικρίνει, φοβάται και κάνει όλα εκείνα που σε έναν Άνθρωπο δεν αξίζουν...

Όσο λοιπόν υπάρχει στον νου ο κριτής, θα υπάρχει και ο υποκριτής...
Είναι μια Αλήθεια του Σύμπαντος τούτη...

Για να εμπιστευθεί η Καρδιά και να ανοίξει χρειάζεται να βιώνεις μέσα σου την δημιουργική Σιωπή.
Να μπορείς να μην έχεις σκέψεις είναι ο υπέρτατος Στόχος της ανοιχτής και ανεπιφύλακτης καρδιάς που μπορεί να εκφράζει την Σοφία της.

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μεγάλωσαν με στόχο να δυναμώνουν συνεχώς τον νου τους...και την καχυποψία τους…

Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να του αφήσουν την κυριαρχία...
Όταν λοιπόν, κυριαρχεί ο νους, η καρδιά προστατεύεται από την αλαζονεία του να νομίζει πάντα ότι είναι κάτι καλύτερο ή χειρότερο από τους άλλους...Κλείνει και σε αφήνει χωρίς την ευαισθησία της Αγάπης και την Σοφία της ενσυναίσθησης...

Όταν γνωρίζουμε τους Στόχους μας, αγωνιζόμαστε γι' αυτούς...

Άραγε η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας, είναι ένας Στόχος?

Ο άνθρωπος είναι πάντα το τρυφερό και προστατευόμενο μέρος της Συνειδητότητάς μας, τον προσέχουμε και τον αγαπάμε σαν τον Εαυτό μας, γιατί είμαστε σε θέση να νιώθουμε τον Θεό σε όλους τους ανθρώπους ή…

Ο άνθρωπος είναι αυτός που πάντα πρέπει να προσέχουμε, μην μας την φέρει…

Τι χάνουμε, τι κερδίζουμε με την καχυποψία είναι κάτι που αξιολογεί ο καθένας μόνος του, ανάλογα με τους Στόχους του και τον Κόσμο μέσα στον οποίο Θέλει να Ζει…

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Λιζούλα]

[konstantinos s.]

[Giotoula]

[Ταρούλα]

Η Ηθική κρίση σηματοδοτεί μια βαθύτερη απώλεια του Εαυτού μας και της ενσυναίσθησης μας…Και όταν λείπει ο Εαυτός μας από το Παρόν μας, τότε η καχυποψία αντικαθιστά την ενσυναίσθηση…

Όταν λοιπόν, κυριαρχεί ο νους, η καρδιά προστατεύεται από την αλαζονεία του να νομίζει πάντα ότι είναι κάτι καλύτερο ή χειρότερο από τους άλλους...Κλείνει και σε αφήνει χωρίς την ευαισθησία της Αγάπης και την Σοφία της ενσυναίσθησης...

Βασούλα

[margaritarenia]

Ίσως μεγαλώσαμε συνηθίζοντας αυτήν την πιο βαθιά απώλεια του Εαυτού μας και τούτο έφερε επιφυλακτικότητα για το κάθε τι που μας περιβάλλει…
Η ορθή κρίση, η διάκριση, η επιλογή, είναι στοιχεία της ολοκληρωτικής πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου, διαδικασία που, σε διάρκεια χρόνου, έμεινε μισή…
Έτσι το άλλο μισό που υπολειπόταν, κατάφερε και διέβαλε την εμπιστοσύνη μας…

Μήπως όμως ποτέ δεν είχαμε εμπιστοσύνη, γιατί εκπαιδευθήκαμε να είμαστε καχύποπτοι? Είναι μια κληρονομιά τούτη που περνάει από γενιά σε γενιά, το έχω δει να συμβαίνει διαρκώς και διαρκώς, καθιερώνοντας την ερμηνεία της καχυποψίας σε μια πιο επιφανειακή οπτική της διάκρισης…
Όχι φυσικά…η καχυποψία δεν είναι διάκριση, είναι επιφυλακή για να μην στην φέρουν…

και θιχτει ο εγωισμος σου !!!!!

Όταν γνωρίζουμε τους Στόχους μας, αγωνιζόμαστε γι' αυτούς...

Άραγε η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας, είναι ένας Στόχος?

Ο άνθρωπος είναι πάντα το τρυφερό και προστατευόμενο μέρος της Συνειδητότητάς μας, τον προσέχουμε και τον αγαπάμε σαν τον Εαυτό μας, γιατί είμαστε σε θέση να νιώθουμε τον Θεό σε όλους τους ανθρώπους ή…

Ειναι .....

[margaritarenia]

Ίσως μεγαλώσαμε συνηθίζοντας αυτήν την πιο βαθιά απώλεια του Εαυτού μας και τούτο έφερε επιφυλακτικότητα για το κάθε τι που μας περιβάλλει…
Η ορθή κρίση, η διάκριση, η επιλογή, είναι στοιχεία της ολοκληρωτικής πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου, διαδικασία που, σε διάρκεια χρόνου, έμεινε μισή…
Έτσι το άλλο μισό που υπολειπόταν, κατάφερε και διέβαλε την εμπιστοσύνη μας…

Μήπως όμως ποτέ δεν είχαμε εμπιστοσύνη, γιατί εκπαιδευθήκαμε να είμαστε καχύποπτοι? Είναι μια κληρονομιά τούτη που περνάει από γενιά σε γενιά, το έχω δει να συμβαίνει διαρκώς και διαρκώς, καθιερώνοντας την ερμηνεία της καχυποψίας σε μια πιο επιφανειακή οπτική της διάκρισης…
Όχι φυσικά…η καχυποψία δεν είναι διάκριση, είναι επιφυλακή για να μην στην φέρουν…

και θιχτει ο εγωισμος μας !!!!!

Όταν γνωρίζουμε τους Στόχους μας, αγωνιζόμαστε γι' αυτούς...

Άραγε η Εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας, είναι ένας Στόχος?

Ο άνθρωπος είναι πάντα το τρυφερό και προστατευόμενο μέρος της Συνειδητότητάς μας, τον προσέχουμε και τον αγαπάμε σαν τον Εαυτό μας, γιατί είμαστε σε θέση να νιώθουμε τον Θεό σε όλους τους ανθρώπους ή…

Ειναι .....

[Valia]

Και τι ειρωνεία!!!

Την φέρνουμε εμείς πάντα στον Εαυτό μας….

αχ, να κλάψω ή να γελάσω?

[Βικούλα]

[eirini]

Πόσο όμορφο κείμενο.....

[elenaki]

Και τι ειρωνεία!!!

Την φέρνουμε εμείς πάντα στον Εαυτό μας….

Η ταύτιση του εγώ είναι πάντα με τον νου...Ο νους διαχωρίζει, συγκρίνει, επικρίνει, φοβάται και κάνει όλα εκείνα που σε έναν Άνθρωπο δεν αξίζουν...

Ο άνθρωπος είναι πάντα το τρυφερό και προστατευόμενο μέρος της Συνειδητότητάς μας, τον προσέχουμε και τον αγαπάμε σαν τον Εαυτό μας, γιατί είμαστε σε θέση να νιώθουμε τον Θεό σε όλους τους ανθρώπους ή…

Ο άνθρωπος είναι αυτός που πάντα πρέπει να προσέχουμε, μην μας την φέρει…

Τι χάνουμε, τι κερδίζουμε με την καχυποψία είναι κάτι που αξιολογεί ο καθένας μόνος του, ανάλογα με τους Στόχους του και τον Κόσμο μέσα στον οποίο Θέλει να Ζει…

[Fotinoula]

Ο άνθρωπος είναι πάντα το τρυφερό και προστατευόμενο μέρος της Συνειδητότητάς μας, τον προσέχουμε και τον αγαπάμε σαν τον Εαυτό μας, γιατί είμαστε σε θέση να νιώθουμε τον Θεό σε όλους τους ανθρώπους ή…

Ο άνθρωπος είναι αυτός που πάντα πρέπει να προσέχουμε, μην μας την φέρει…

Βασούλα

η φωτογραφία είναι άνοιγμα στην καρδιά μόνο που την κοιτάζεις!!

[Annoula]

[Θοδωράκος]

Όσο λοιπόν υπάρχει στον νου ο κριτής, θα υπάρχει και ο υποκριτής...
Είναι μια Αλήθεια του Σύμπαντος τούτη...

Για να εμπιστευθεί η Καρδιά και να ανοίξει χρειάζεται να βιώνεις μέσα σου την δημιουργική Σιωπή.
Να μπορείς να μην έχεις σκέψεις είναι ο υπέρτατος Στόχος της ανοιχτής και ανεπιφύλακτης καρδιάς που μπορεί να εκφράζει την Σοφία της.