ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

[Δωρουλα]

Αυτοί που μικροδείχνουν τι σημαίναι ότι γνωρίζουν καλά την ύλη ή ότι θελουν να παραμένουν σε μια μόνιμη εφηβεία για να γλιτώνουν τις ευθύνες της ενηλικίωσης??? :roll:

[Katrin]

Δεν μιλάω ούτε για ψυχική ασθένεια, ούτε για το μύθο που πολύ όμορφα κατονομάζεις, οτι οι άλλοι τον επιβουλεύονται κι έτσι απομονώνεται για να προστατευτεί. Δεν μιλάω για κατηγορία ανθρώπων, όπως το λες εσύ(αν το λες έτσι κι εσύ, ελπίζω να σε κατάλαβα).
Μιλάω περισσότερο για μια μοναξιά που έχει ξεχυθεί κατά καιρούς απο μέσα μου σαν δηλητήριο. Έχω παρατηρήσει οτι αυτή η μοναξιά απαλύνεται σε μένα όταν βρεθεί κάποιος άνθρωπος πλάι μου με όλη την καλή διάθεση να με καταλάβει και να με αποδεχτεί. Τότε ηρεμώ και καταφέρνω κι εγώ να αγκαλιάσω εμένα, καταφέρνω να είμαι δίπλα μου.

[Katrin]

Αυτοί που μικροδείχνουν τι σημαίναι ότι γνωρίζουν καλά την ύλη ή ότι θελουν να παραμένουν σε μια μόνιμη εφηβεία για να γλιτώνουν τις ευθύνες της ενηλικίωσης??? :roll:

Αυτό με ενδιαφέρει κι εμένα!Φαίνομαι καμιά 8ετία νεότερη!
Να σου πω την αλήθεια, πάντως, νιώθω αρκετά μικρή! Είμαι 29, δείχνω εικοσάρα και νιώθω 15 το πολύ!
Τώρα, αν γνωρίζω την ύλη...θα σε γελάσω!Όχι συνειδητά πάντως!

[Vasoula]

΄Αλλο μικροδείχνουν και άλλο δεν έχουν φθαρεί...

έχει διαφορά Δωρούλα...Είναι και θέμα ασθενειών...

΄Οσο και να μικροδείχνεις σε μια ηλικία 60 ετών πχ. δεν μπορεί να μην έχεις καμία ασθένεια, από τις τυποποιημένες...

Δεν μιλώ μόνο για εξωτερική εμφάνιση, αλλά και για εσωτερική υγεία...Αυτήν την υγεία των οργάνων που ακολουθούν την ασθένεια κάποιας συγκεκριμένης φυσικής ηλικίας...

Η αλχημεια της ύλης, είναι μια ιδιαίτερη ατραπός!

Συνήθως οι άνθρωποι που την γνωρίζουν, φεύγουν με ένδειξη "εγκεφαλικού"...Χωρίς να ανοίξει μύτη... Ακαριαία...όταν είναι να αλλάξουν πεδίο!

Κατερινάκι, αυτό που περιγράφεις είναι ένα σημαντικό θέμα αποδοχής, που έχει να κάνει με τους γονείς μας!
Αλλά το ξέρεις και το δουλεύεις...Γιατί ανησυχείς βρε μωράκι?

Δεύτερο κέντρο και ζωτική σεξουαλική ενέργεια μου μυρίζεται πίσω από αυτό!! χιχιχι!!!!

[Katrin]

Κατερινάκι, αυτό που περιγράφεις είναι ένα σημαντικό θέμα αποδοχής, που έχει να κάνει με τους γονείς μας!
Αλλά το ξέρεις και το δουλεύεις...Γιατί ανησυχείς βρε μωράκι?

Ναι ναι αυτό λέω!!!Με έπιασες! Γιατί ανησυχώ, ε?(Φοβάμαι, δεν ανησυχώ απλά, αλλά λέμε τώρα!). Ας πούμε οτι αν παρομοιάσω τον εαυτό μου με χαλασμένο δόντι, αυτή τη στιγμή έχω τροχίσει το πάνω μέρος και έχω αρχίσει να με καθαρίζω απο το πύον. Αλλά έχει κι άλλο ακόμα, πολύ...Θέλω χρόνο!
’σε που να μασήσω απο συνήθεια απο εκεί ξαναερεθίζεται το δοντάκι και ξερνάει κι άλλο δηλητήριο...
Και το ξέρω και το δουλεύω και φοβάμαι. Αυτή είναι η μαγεία του πράγματος για μένα...

Δεύτερο κέντρο και ζωτική σεξουαλική ενέργεια μου μυρίζεται πίσω από αυτό!! χιχιχι!!!!

Να σου πω τώρα κάτι...εσύ με ξέρεις κι από αλλού ή είναι τόσο εμφανές πια???Μήπως το χω γράψει στο κούτελό μου???ΕΛΕΟΣ δηλαδή!!!Εντάξει, έχω πολύ εκφραστικό πρόσωπο και δεν μπορώ να κρυφτώ, αλλά βρε μάτια μου, αφού δεν με έχεις δει!!! :shock: Ουφ!!!

[Vasoula]

μμμ...χαχαχαχα!!! Ούτε εσύ ξέρεις εμένα Κατερινάκι!!

Δεν χρειάζομαι πολύ για να νιώσω!!! Η ενέργεια είναι μέρος μου, όπως όλοι είστε μέρος μου!! Χαχαχαχαχα!!!

[galazia_sfaira]

΄Οσο και να μικροδείχνεις σε μια ηλικία 60 ετών πχ. δεν μπορεί να μην έχεις καμία ασθένεια, από τις τυποποιημένες...

Να εμενα με ποναει η μεση μου λογω ηλικιας και τα ποδια μου γμτι μου!
Ζαχαρα ξυδια νιτρογλυκερίδια ειναι ενταξει προς το παρόν....

[Katrin]

Σκέφτηκα κάτι τώρα!!!
Λες εκτός απο πολύ εκφραστικό πρόσωπο να έχω και πολύ εκφραστική ενέργεια???
Φτου!!! :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Vasoula]

για μένα είσαι πολύ γλυκιά ενέργεια!

εκφραστική ενέργεια, ναι, ναι!!!

χαχαχαχαχα!!!!!

[Katrin]

για μένα είσαι πολύ γλυκιά ενέργεια!

εκφραστική ενέργεια, ναι, ναι!!!

χαχαχαχαχα!!!!!

[Ichor]

Ο φόβος του θανάτου είναι ο ισχυρότερος φόβος.
Τον συνοδεύει ο φόβος την αναγέννησης στο άγνωστο.
είναι ο λόγος που γατζωνόμαστε στα παλιά και γνώριμα
είναι ο λόγος που δυσκολευόμαστε να "πάμε παρακάτω"

Ο φόβος όμως είναι και το αντίθετο της Αγάπης.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου όμως είναι μήπως περάσει η ζωή μου ...χωρίς ποτέ να ζήσω....!

Είχα διαβάσει κάποτε, και το έγραψα με μεγάλα γράμματα σε όλα τα τετράδιά μου στο Λύκειο ακόμα....:
"Το φεγγάρι χάθηκε πάνω από έναν πεθαμένο
το φεγγάρι δεν λυπάται που είναι πεθαμένος
το φεγγάρι λυπάται τους ζωντανούς που έζησαν σαν πεθαμένοι"

Ίσως αγωνίζομαι ακόμα να αποδείξω ότι είμαι ζωντανή. Μα είμαι εδώ.... δε με βλέπεται? Αυτοί με βλέπουν και με κρίνουν μάλιστα.... εγώ όμως...? που είμαι εγώ....? τι έζησα...? πως έζησα...?
Πέρασα από πολλά στάδια αυτοαπόδειξης.......

Και τώρα, ανακαλύπτω ότι μεγάλες περίοδοι της ζωής μου, έχουν διαγραφεί από τη μνήμη μου, σα να μη τις έζησα ποτέ......!
Ο μεγάλος φόβος μου, που παρα τη γνωση που είχα από μικρή γι αυτόν, επαληθεύεται σήμερα.......!

Γιατί...??????? Τι έκανα λάθος άραγε.....?

[Δωρουλα]

Συνήθως οι άνθρωποι που την γνωρίζουν, φεύγουν με ένδειξη "εγκεφαλικού"...Χωρίς να ανοίξει μύτη... Ακαριαία...όταν είναι να αλλάξουν πεδίο!

Βάσω λες έτσι να έφυγε και ο Μικάο Ουσούι????Απο εγκεφαλικό είπαν.... :roll: :idea:

[Danielli]

Τι εννοείς , ’’όταν είναι να αλλάξουν πεδίο’’;;;; :roll:

[panos]

παντα ελεγα και εκανα αυτο που ειχα μεσα στο μυαλο μου
ειτε χαζο ειτε εξυπνο παντα το ελεγα το εκανα δεν με ενοιαζε τη θα μου πουν
η τη θα πραξουν το εβρισκα απλητα λογικο να μην αρεσει στον καθενα
η να το λατρεψει.

καποια στιγμη ομως το μονο που δεχομουν ηταν ασχημη κριτικη για τα <<λαθη μου>> για της <<πραξεις μου>>

οποτε μου ζητουν βοηθεια παντα την δινω και παντα οπως την ζητουν οι αλλοι οχι οπως θελω εγω

οταν ζηταω βοηθεια παντα την περνω οπως μπορουν να την δωσουν οι αλοι οχι οπως την εχω αναγκη εγω

οταν ζητουν τη γνωμη η την συμβουλη μου παντα την δινω οπως θελουν να την ακουν απο εναν πραγματικο φιλο οχι απο το τη θελω να κανω εγω

οταν μου κλεινουν την πορτα εγω παντα την αφηνω ανοιχτη εγω

οταν μου ζητουν μια αγκαλια παντα τη δινω εγω

οταν πονανε οι αλοι παντα κλαιω εγω

οταν φωναζουν οι αλοι παντα κρυβομαι εγω

οταν ζητουν η αλλοι παντα δινω εγω

οταν θελουν οι αλοι παντα θελω και γω

οταν γελουν οι αλοι παντα χορευω εγω

οταν αδειαζουν οι οι αλοι παντα γεμιζω εγω

οταν ξεφουσκωνουν οι αλοι παντα φουσκωνω εγω

οταν δεν μπωρουν οι αλοι παντα καταλαβαινω εγω


φοβαμαι οτι οταν αρχισω να ζητω εγω ποιος θα μου δωσει τα παραπανω οσα κι αν ειναι οτι κι αν ειναι χωρις να με κρινουν απλα να με δεχτουν οπως ειμαι εγω

φοβαμια να δειξω της αδυναμιες μου
φοβαμαι να πω δεν μπωρω
φοβαμαι να δειξω τη εχω κρυμενω μες το μυαλο
φοβαμαι να ανοιξω την πορτα
φοβαμαι τον ηλιο να δω
φοβαμαι να με φοβαμαι
φοβαμαι να ζω

[panos]

εμθα να κριβομαι παντα πισω απο της πολλες ωρες δουλειας