ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

[Vasoula]

Καλώς ήρθες Βάγια! ΄Οσο πιο πολλοί, τόσο πιο πολύ απομειώνεται ο φόβος!!!

Μένει ένα τόσο δα σημαδάκι στις σκέψεις, που φεύγει μετά με ένα απαλό φύσημα!!!

[Bagia]

ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΩΜΟΡΦΑ
ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΡΕΑΚΙ ΚΑΙ
ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΧΩΡΩΣ ΠΟΥ ΜΠΩΡΟ ΝΑ ΑΠΟΤΥΠΟΣΩ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

[Ichor]

Καλωσόρισες Βάγια στο παρεάκι μας. Είναι αλήθεια ότι εδώ δεν υπάρχει λογοκρισία στα συναισθήματα, ούτε στους φόβους

είναι όλα μέσα στη διαδικασία, μέσα στην εξέλιξη, είναι η εκδήλωση της ίδιας της ύπαρξης......

έχω την εντύπωση οτι όλους εδώ μας οδήγησε η ανάγκη να εκφραστουμε πια με ειλικρίνια πέρα από κριτική μέσα στην απόλυτη κατανόηση........... να εκδηλωθούμε, να εκδηλώσουμε αυτό που ΕΙΜΑΣΤΕ.....!
νομίζω το έχουμε πετύχει στο μεγαλύτερο βαθμό που μπορούμε ως άνθρωποι, μέσα από τη θεϊκή μας ουσία.....!

Προσδεθείτε............απογειωνόμαστε....!

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ, φωτεινό, λαμπερό, χρωματιστό........!

[Katrin]

Προσδεθείτε............απογειωνόμαστε....!

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ, φωτεινό, λαμπερό, χρωματιστό........!

Καλό δρόμο, ναι, σε όλους μας. Και για μένα έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία ο δρόμος αυτός να μην είναι μόνο προς τα πάνω, μόνο φωτεινός, λαμπερός και χρωματιστός. Για μένα έχει σημασία ο δρόμος μου να πηγαίνει παντού. Να χωράει όσο το δυνατόν περισσότερα. Να χωράει το φως και να χωράει και το σκοτάδι. Να χωράει τη λάμψη και να χωράει και τη μουντάδα. Να χωράει τα χρώματα, όλα τα χρώματα, ακόμα και το μαύρο, ακόμα και το γκρί.Να με απογειώνει ο δρόμος αλλά και να με γκρεμίζει στα τάρταρα, αν χρειαστεί. Αν το χρειάζομαι, θέλω να μπορώ να πάω κι εκεί χαμηλά, όπως και εκεί ψηλά.
Να φοβάμαι με όλη την ψυχή μου. Να αγαπάω με όλη την ψυχή μου. Να στέκομαι και να κολλάω κι έπειτα πάλι να ξεκινάω, πάλι να πορεύομαι.
Σ' ευχαριστώ Πάνο που είσαι εδώ και που μου θύμισες πόσο πολύτιμος είναι ο φόβος.

[WonderBoy]

Καλοσήρθες Βάγια και εύχομαι να πάρεις και να δώσεις πολά απ'αυτή τη παρέα


Θα μπορούσε να ανοίξει ενα θέμα για το φόβο?
Ενώ είναι ενας εγωισμός που κουβαλάει μαζί του στρατιές απο άλλους εγωισμούς οι περισότεροι βλεπουμε μόνο αυτόν γιατί?

[Vasoula]

Κατερινάκι συμφωνώ μαζί σου...
για το ότι πρέπει να τα αποκωδικοποιήσεις όλα αυτά, για την εξέλιξη προς τα μέσα!

Για να τα περιέχεις όλα, για να τα ενώσεις όλα, χρειάζεται και να βιώσεις την αληθινή τους αξία!

Σημαντική διαδρομή της ανθρώπινης φύσης, που δεν υπερσκελίζεται με ονειρικές καταστάσεις τύπου "όλα είναι όμορφα"...

΄Ομως δεν είναι αυτό, η ανθρώπινη φύση!
Από την στιγμή που η γέννηση συμβαίνει, συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα...Και αυτό σημαίνει ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, για την συνειδητότητα...

[Skapaneas]

Ο μεγαλυτερος φοβος μου ηταν ο Θανατος...

Μεχρι που αποφασισα να τον κυνηγησω εγω, αντι να τον αφησω να με κυνηγαει αυτος...

Και τοτε τον ειδα απεναντι μου, να μου χαμογελαει καλοκαγαθα...

Τωρα εχω αλλους φοβους να παλεψω...

Αλλα πλεον δεν φοβαμαι γιατι γνωριζω τον τροπο να τους κουλαντριζω...

Οταν ολοκληρο το συμπαν ειναι μια τεραστια αγκαλια, τι αραγε να φοβηθω ;

Εσεις ;

[Bagia]

Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ο θάνατος.....

μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν είχα ποτέ αναρωτηθεί τη φοβάμαι
τη με τρομάζει, δεν αισθανόμουνα οτι φοβάμαι κάτι

Τον τελευταίο καιρό όμως μέσα απο κάποια πράγματα που βίωσα
που ήταν θα έλεγα οδυνήρα για την ψυχή μου ξεκίνησα να έχω
διάφορες φοβίες, αυτός ο φόβος όμως που μου έχει αλλάξει όλο τον τρόπο σκέψεις μου είναι οτι κάτι θα πάθω οτι είμαι άρρωστη και μαζί
με αυτές τις σκέψεις μου ήρθανε και τα πρώτα συμπτώματα
κρίσης πανικού που μεγάλωσαν μέσα στο μυαλό μου και κάθε στιγμή αισθανόμουνα άρρωστη.

δεν ζήτησα την βοήθεια απο καποίον ειδικό αλλά το πάλεψα και το παλεύω μόνη μου και έχω κατάφερει να μην τρομάζω ετσι οταν με πιάνει.


Εύχομαι μέσα απο εδώ να το ξεπεράσω και νιώσω και πάλι ελεύθερη και οχι εγκλωβισμένη!!!!!!!!!!!!!
[/code]

[Vasoula]

όλο και περισσότερο ακούω ανθρώπους που έχουν κρίσεις πανικού!!!

Το να μην φοβάσαι το θάνατο είναι μια κατάσταση της συνειδησης που δεν μπορεί να βρει άκρη με τον θάνατο και τον αποδέχεται παλλικαρίσια!

Αυτό όμως ανήκει στο ένστικτο αυτοσυντήρησης του ανθρώπου και΄όχι στην αλήθεια της ζωής...

Η αλήθεια της ζωής δεν περιέχει θάνατο! Γιατί τίποτα δεν πεθαίνει...
Αυτό το φτάνεις με γνώση της ζωής και όχι με αποδοχή του θανάτου!!!

Το σύμπαν δεν είναι μια τεράστια αγκαλιά! Αυτό μου θυμίζει λίγο το "σκέψου θετικά"....

Το σύμπαν δεν είναι τίποτα! Εμείς είμαστε τα πάντα!

Το μόνο που χρειάζεται να φοβόμαστε είναι μόνο τον εαυτό μας που προσπαθεί να επιβιώσει...
Αν αυτός ο εαυτός δεν προσπαθεί, απλά ζει, θα γίνει και η επιβίωση στον φυσικό κόσμο ένα μέρος της εκδήλωσής Του!!

[Δωρουλα]

Ο μεγαλύτερος δικός μου φόβος είναι τα γηρατειά!Αν μου λέγανε να πεθάνω νέα και να μη ζήσω αυτή την τρομακτική αποσύνθεση του σώματός μου δε θα είχα πρόβλημα με το θάνατο!Τα παρελκόμενα είναι τα γμμ και όχι απο άποψη εξωτερικής ομορφιάς όσο απο αυτή την αίσθηση του δεν ακολουθεί το σώμα αυτό που νιώθει το πνεύμα! :roll:

[galazia_sfaira]

Τι πνεύμα Πάντα ΕΙΝΑΙ και λειτουργεί με σοφία.
Και μεσα σε ενα νεανικό κορμί και μεσα σε ενα γερασμενο.
ΑΥτο που λες δεν εχει να κανει με το πνευμα αλλά με το ΦΟΒΟ και παλι του πως αντιδρας με ενα κορμί αδύνατο μεν αλλά με ψυχή φεγκοβουλουσσα!Λες τοΠΝΕΥΜΑ αυτο να το ξεχασα να το ποιήσει εν ΣΟΦΙΑ;
Εμπιστευσου το και σε αυτό,οπως σε αλλα!

[Vasoula]

Μπορώ να σε διαβεβαιώσω Δωρούλα, ότι το υλικό σώμα έχει την ίδια φθορά που έχει και η ψυχή...Κουράζεται και εκείνη και εκείνο!!!

Δεν προκύπτει φθορά σε τρομαχτικό βαθμό, αν αναγνωρίσεις την ύλη βαθιά! Το σώμα αναγεννάται μέσα από το ψυχικό φως!!

αλήθεια λέω!

[galazia_sfaira]

Αλήθεια λέει καλέ!

[Katrin]

Ο δικός μου μεγαλύτερος φόβος είναι η μοναξιά. Να μην μπορούν, να μην θέλουν οι άλλοι ούτε να με αντικρύσουν και να μην θέλω ούτε κι εγώ να με αντικρύσω. Ασχολούμαι με τη συμβουλευτική και ένας απο τους λόγους που το κάνω είναι γιατί δεν αντέχω στην ιδέα οτι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω μόνοι τους...που περνάνε ζόρια χωρίς κάποιον να στέκεται δίπλα τους απλά, σαν παρέα και μόνο.

[Vasoula]

δεν είναι ότι δεν βρίσκουν παρέα Κατερινάκι!

Διαχωρίζονται από τους υπόλοιπους για πάντα νομίζουν ότι κανείς δεν τους αποδέχεται...

Και εγώ μέσα από το ρέικι έχω έρθει σε επαφή με τέτοιους ανθρώπους. Δεν έχει να κάνει με το ότι δεν βρίσκουν κανέναν, απλά δεν μπορούν να νιώσουν ασφαλείς ούτε με τον εαυτό τους...

Εσύ γιατί φοβάσαι? Μερικοί άνθρωποι έχουν πολυσχιδή συνείδηση...
Αυτό είναι ψυχική ασθένεια από ότι έχω αντιληφθεί, χωρίς να έχω σπουδάσει ψυχολογία ή κάτι παρεμφερές ...

Μέσα από την εμπειρία μου όμως, σου λέω, ότι η συνείδηση πλάθει μύθους για να μπορέσει να ανταπεξέρθει στις δυσκολίες.

Και ένας από αυτούς είναι, ότι όλοι τον επιβουλεύονται, άλλοι κρυφά και άλλοι φανερά... Και απομονώνεται...

Η ασθένεια της ψυχής είναι το δράμα της ζωής μας στην ύλη!!!

Εσύ όμως γιατί φοβάσαι? Δεν το καταλαβαίνω αλήθεια!

΄Εχεις τέτοια δειγματα για σένα? :shock: :shock: