Ίσως οι άνθρωποι ακόμα χρειάζονται την θρησκεία και τους νόμους, γιατί αλλιώς θα ένιωθαν απειλή από την ίδια τους την Ελευθερία…
Ακριβώς όπως τότε…
Ελευθερια...ποσοι τη ζητανε και μετα δεν ξερουν τι να την κανουν...
Πως αυτή η πρόκληση στον Κόσμο του Θεού και του Ανθρώπου, έγινε κατήφεια, βάσανα και ταπείνωση, κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει…
Ο Κόσμος του Θεού και του Ανθρώπου, αγέλαστος, σοβαρός και στερημένος, τιμωρημένος και αμαρτωλός…σχεδόν νεκρός…Πως είναι δυνατόν να μας καλούσε σε έναν τέτοιον κόσμο?
Η αμφισβήτηση δεν είναι αρνητικό φαινόμενο, όταν έχει συνέχεια και δεν μένει μόνο στην στειρότητά της, αυτήν την άκαμπτη άρνηση που δεν δέχεται καμία απάντηση, καμία έρευνα, καμία έκπληξη…Το ίδιο όμως κάνει και η πίστη…
Ακριβώς ο ένας πόλος, απέναντι στον άλλον…
Πιστεύω-αμφισβητώ…
Παραπέρα όμως υπάρχει το φαινόμενο της εσωτερικής Αλχημείας, όταν αυτός που αμφισβητεί και αυτός που πιστεύει είναι Εγώ ο ίδιος που Ερευνώ την Ζωή με την Καρδιά μου ανοιχτή…Εγώ ο Άνθρωπος…
