Είχα γνωρίσει φίλο μου που έμεινε στον δρόμο για 2 σχεδόν χρόνια, επειδή των έδιωξαν οι γονείς του όταν ενηλικιώθηκε. Όταν μου περιέγραψε το πόσο δύσκολο ήταν να επιβιώσει, να βρει νόμιμη δουλειά, να ενταχθεί, να ισορροπήσει τα συναισθήματά του (18 χρονών και από μια ότι-να-ναι οικογένεια ήταν δύσκολο) και γενικότερα να σταθεί στα πόδια του... Ίσως κάποια μέρα βάλω το μοίρασμα αυτού του παιδιού και κάπου εδώ, αξίζει...
Το ξέρω πως όσοι θέλουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, θα τους δοθεί η ευκαιρία. Ξανά και ξανά, μέχρι να την εμπιστευτούν και να τολμήσουν... Απλά πιστεύω πως είναι πολύ βίαιο, χωρίς τον απαραίτητο λόγο.

Και βλέπω και εκείνο το αδικημένο κομμάτι του καθενός να θέλει να τα σπάσει όλα, γιατί δεν έφταιγε για το που βρέθηκε... Και από την άλλη βλέπω και το κομμάτι εκείνο που νιώθει ενοχές για ότι είναι και ότι κάνει... Και νιώθει πως φταίει, με κάποιον τρόπο και τώρα πληρώνει κάποια αμαρτία.
Συχνά βλέπω και εκείνους που αξιοποιούν την λύπηση που εγείρουν για εκμετάλλευση. Και ακόμα πιο συχνά βλέπω ένα πλήρες θάψιμο μέσα σε μια παγερή αποδοχή γιαυτήν την κατάσταση...