Ποιητικά έργα, στίχοι

[Vasoula]

α, όλα κι όλα Ηλία μου...

Το ηθικό είναι ακμαιότατο!!!!

ακόμα κι αν το ευχαριστώ μου σήμερα είναι στην "αχαριστία"!!!!!

[Emmaki]

ακόμα κι αν το ευχαριστώ μου σήμερα είναι στην "αχαριστία"!!!!!

??????

[Vasoula]

Γιατί ΄Εμμα μου...τόσα ερωτηματικά?

΄Ενα φτάνει...


Για πάμε, αρχίζει να μου αρέσει η φλέβα...

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Emmaki]

[Επισκέπτης]

KAI EXEI ENA ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟΨΕ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Τα λόγια σου μαχαίρι στη καρδιά
την ώρα που μου είπες το αντίο
τον λόγο σου δεν κράτησες μονάχο με παράτησες
μες στη νύχτα και στο κρύο
Τα λόγια σου μαχαίρι στη καρδιά

χωρίς εσένα είπα να πεθάνω

από τον ’δη γύρισα μη φεύγεις σου ψιθύρισα
μείνε λίγο παραπάνω

Κ έχει ένα φεγγάρι απόψε που με κάνει και αρρωσταίνω
έχει να φεγγάρι απόψε που μελαγχολώ

έχει ένα φεγγάρι απόψε σαν και μένα δακρυσμένο

πες μου πως θα έρθεις πάλι σε παρακαλώ

Τα λόγια σου μαχαίρι στη καρδιά
γυρνάς μες το μυαλό μου και πονάω
απόψε δε κοιμήθηκα τα μάτια σου θυμήθηκα
γύρνα πίσω σε αγαπάω

[ANDROMEDA]

Εδώ θα σας παραθέσω 2 ποιήματά μου τα οποία με το που ξύπνησα απο μεσημεριάτικο ύπνο,πήρα το στυλό και έγραφα.
Σίγουρα δεν είναι κάτι δικό μου..
Γράφω βέβαια στίχους τραγουδιών διαφορετικού στύλ αλλά πρώτη φορά έγραψα ποιήματα.
Σίγουρα υπήρχε κάποια φώτιση για τα εν λόγω ποιήματα...
Εγώ όταν ξυπνάω θέλω 2 κούπες καφέ και μετά μιλάω...
Απορώ πόσο ΄ξύπνιο΄ ήταν εκείνη την ώρα το μυαλό μου να γράψω κάτι τέτοιο...αλλά σίγουρα το μόνο που λειτουργούσε εκείνη την ώρα ήταν το χέρι μου.
Σας τα χαρίζω λοιπόν με όλη την αγάπη που τρέφω σε σας.


26-3-2005

1ο ποίημα!

Απόλλων με τα γλυκά σου χρυσοδάχτυλα
και την θεόπνευστη μελωδία...
Φώς στα μάτια του κόσμου χαρίζεις,
ωσάν το ύδωρ που η γαία σου προσμένει
γλυκά να ποτιστεί κι ανθόφυλλα να βγάλει.
Που η μυρωδιά τον αίθηρ να γεμίσει
και σαν γλυκύ έαρ να θυμίσει....
Πως ακόμη, η ελπίδα που 'χουμε πρός σε....
ακόμη είναι εδω πέρα
και φλόγα μεγάλει θα γενεί όταν σε συναντήσει.

Εσέ προσμένουμε γλυκήν,γλυκέ μας φωτοδώτη,
να μας γεμίσεις την ψυχή με την γλυκιά ωδή σου.

------------------------------
2ο ποίημα!

Τι να 'ναι αυτό....
Τι να 'ναι αυτ'ο που στο μυαλό μου τριγυρίζει....
και μιά γλυκιά και όμορφη γαλήνη,
της ψυχής τα βάθη πλημυρίζει..
Μήν είναι ο Απόλλωνας που άνοιξη έχει φέρει
και της καρδιάς τα εσώψυχα να τα επαναφέρει

Κοιμόμουν και δεν έβλεπα την γνώση που μου δίναν.
Σημάδια,όνειρα Θεών 'οσα κι αν ήρθαν,φύγαν.
Μα τώρα,νά,γλυκιά ηχώ στ' αυτιά μου ψυθυρίζουν
και την μορφή τ' Απόλλωνα τα μάτια αναγνωρίζουν.
Γλυκειά μορφή,γλυκειά πνοή το πρόσωπό μου δέρνει
και ένα μήνυμα Θεών απο μακρυά μου φέρνει....

Εσείς οι γόνοι των Θεών....
και οι Ένσαρκωμένοι.......

[Vasoula]

τι όμορφα Ανδρομέδα...

Λιλλιανάκι...ωραία συγχρονικότητα...χαχαχα!

Το απόγευμα θα το βάλω στην μουσική! Γιατί από δω...δεν!

[Επισκέπτης]

τέλειο! πανέμορφο! είδες τι έχεις μέσα σου?
σ'ευχαριστώ που το μοιράστηκες :lol: :lol:

[Vasoula]

Εσείς οι γόνοι των Θεών....
και οι Ένσαρκωμένοι.......

:shock: :shock: :shock:
παιδιά λάμβανα μήνυμα την Κυριακή το μεσημέρι γι' αυτό... :shock: :shock:
και με διέκοψε το τηλέφωνο της Αννούλας που με ειδοποιούσε για την συνάντηση, γιατί με ξέρει...

[Vasoula]

ΕΡΩΤΑΣ

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

[Vasoula]

Για τη καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ' το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ

[Katrin]

ΕΡΩΤΑΣ

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Τι όμορφο...Βασούλα μου με συγκίνησες.Με έχει πονέσει τόσο πολύ αυτό στο παρελθόν...

[Vasoula]

Κι εγώ συγκινήθηκα Κατερινάκι...

Κάποτε ήταν παρελθόν...

Και όταν φτάσεις στην αγάπη...σου φαίνεται τόσο μάταιο, που νιώθεις θλίψη για ότι στο θυμίζει... Και υπάρχουν ακόμα πολλοί που μου το θυμίζουν...

[Katrin]

Το αδύναμο κομμάτι μου κυρίως έτσι εκδηλώνεται. Νιώθω οτι αυτό το ποίημα, ακριβώς με αυτά τα λόγια, είναι μέσα μου. Είναι κομμάτι μου. Είναι δικό μου. Αποστρέφω το βλέμμα αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός οτι κατοικεί εντός μου αυτό το κομμάτι. Αυτό είναι το κομμέτι που δεν μπορώ να του πω "Σ'αγαπώ".

[Vasoula]

γιατί το κρίνεις...

γιατί σε "ντροπιάζει"...

γιατί δεν το "θέλεις"...


Μάζεψέ τα όλα σε μια αγκαλιά...και θα δεις πόσο μαγεία είναι τελικά η αγάπη...ακόμα και αν δεν βρει τρόπους έκφρασης σε άλλους! Εσένα θα σου αρκεί, που ΣΕ ΑΓΑΠΑΣ!!!!