Πίστεψαν πολύ εύκολα ότι ο θεός ήταν έξω και οι περισσότεροι εξακολουθούν και το πιστεύουν…ακολουθούν δρόμους που θα τους οδηγήσουν στον Θεό, αναζητάνε χνάρια και αποδείξεις, αλλά οτιδήποτε είναι μέρος της Θειότητας, εδώ στον Φυσικό Κόσμο, γίνεται και αιρετικό, γιατί προσβάλει το φυσιολογικό, το νόμιμο, το επίσημο…
Δεν φτάνει λοιπόν μόνο η Γνώση, αλλά χρειάζεται και εκείνη η πνευματική ωριμότητα, που μπορεί να μας φέρει με πιο αυθεντικό τρόπο, μπροστά στην Ζωή, μέσα στον Εαυτό μας, για να βιώσουμε μια Μύηση…
Το «φυσιολογικό» είναι ο τρόπος που ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει να χάνει την αγνότητά του, την αθωότητα του και τον Εαυτό του, γιατί από κάθε τι το φυσιολογικό λείπει ένα τμήμα της ίδιας μας της Ύπαρξης…
Λείπει εκείνο το κομμάτι των οφθαλμών που μπορεί να βλέπει «πανοραμικά», αυτό που τα μάτια μας βλέπουν με ολόγραμμα…
Λείπει εκείνο το κομμάτι της Ύπαρξής μας, που έχει το μεγαλείο της Ελευθερίας να αναγνωρίζει τον Κόσμο με μια ανοιχτή Καρδιά…
Το φυσιολογικό έγινε οι άμυνες μας και οι πόλεμοί μας…η πείνα και ο πόνος…οι αξίες και οι αγάπες μας, μπροστά στην ανάγκη της επιβίωσης…
Πως κατάφερε ο άνθρωπος να θέσει σε απόλυτη και άμεση και μοναδική προτεραιότητα, κάτι που έτσι κι αλλιώς συνεχίζεται, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες συνεχίζεται και άφησε, χωρίς διάκριση, την απώλεια του Εαυτού του, σε μη σημαντική προτεραιότητα, είναι απορίας άξιον…
Παρ’ όλα αυτά Άνθρωποι φωτισμένοι, είπαν και ξαναείπαν ότι το φυσιολογικό είναι και υποκριτικό μερικές φορές…Γιατί μιμείται την Ελευθερία, ενώ στην ουσία την στερεί από την πιο βαθιά της Ερμηνεία…
Το φυσιολογικό πολλές φορές είναι μια κακή απομίμηση της Αγάπης, της Ενότητας, του Εαυτού μας, του Θεού…Τα έργα Τέχνης δεν μπορούν να είναι αυθεντικά, αν οι υπογραφές του Εμπνευστή και του Δημιουργού τους δεν είναι οι γνήσιες…
Κάποιος μας γέννησε στον Φυσικό Κόσμο, μα κάποιος άλλος φροντίζει για την Αιωνιότητά μας, και όχι για την φθορά και τον θάνατό μας…
Το φυσιολογικό είναι να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα φθαρτά και να αγνοούμε τα αιώνια…Η αιωνιότητα, αν προκύψει με διαφορετικό τρόπο, απ’ ότι μας είπε η θρησκεία, είναι αιρετική…
Να λοιπόν, πόσο εύκολο είναι να χάσουμε τον Εαυτό μας και την Πηγή μας, και να προσπαθούμε να ξεδιψάσουμε μέσω μιας επισφαλούς επιβίωσης…χωρίς ευλογία, χωρίς ιερότητα, χωρίς Αγάπη, χωρίς Σοφία…
Ο άνθρωπος θα επιβιώνει στην Γη, για χιλιάδες χρόνια ακόμα…Όσο και να θέλουν, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με το Θείο Σχέδιο της Εξέλιξης…
Ακόμα και αν καταστρέψει τα πάντα γύρω του, ο άνθρωπος θα μείνει στην Γη μαζί με τις πέτρες, για να του θυμίζουν πάντα την καρδιά του, που ξέχασε να πάρει μαζί του στην Ζωή…
Ζωή ή επιβίωση…Ο ανοιχτός πόλεμος των ανθρώπων…γιατί ο κρυφός είναι πάντα το φυσιολογικό έναντι του αιρετικού, μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος, ότι η Αλήθεια δεν δίνεται σε πέτρινες πλάκες…ούτε καν σε νόμους…Υπάρχει πάντα μέσα εκεί που δεν πρόλαβε να κοιτάξει, ψάχνοντας τον Θεό σε λάθος τόπους…
