και επειδή μπορεί να έμειναν κάποια ερωτηματικά, σχετικά με την ανοησία των ανθρώπων...
και επειδή ο κάθε άνθρωπος θεωρεί τον άλλον ανόητο...
και επειδή ο καθένας παίζει με την δική του πεποίθηση, που την θεωρεί σαν ευφυΐα...
και επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν παρα το πως υποκριτικά θα είναι "καλοί" και "ηθικοί"...
και επειδή...μπορώ να γεμίσω μια λίστα με "επειδή", θεωρώ σκόπιμο να συνεχίσω τον διάλογο πάνω στην ανοησία, για να έχει ο καθένας χώρο να την βρει, σε ότι δεν μπορεί να τον ενώσει με την Ψυχή του...
Η Ψυχή και η Προσωπικότητα είναι, μερικές φορές, τόσο αποστασιοποιημένες η μία από την άλλη, που δεν μπορείς να βοηθήσεις την μία, χωρίς να πληγώσεις την άλλη...
και επειδή το σλόγκαν των ομάδων είναι
"Είμαι εγώ τέτοιος άνθρωπος?"....ας δούμε μια πρόσφατη επίγνωση...
έχει σημασία αυτός ο χρόνος που διανύουμε, γι' αυτό σας λέω συχνά, να μην βιάζεστε...
Δεν είναι εύκολο, και το γνωρίζω πολύ καλά, να μείνει ένας άνθρωπος ξαφνικά, χωρίς γεννήτορες...
Μπορεί να ακούγεται εύκολο, όμως είναι βαθιά σφηνωμένος ο φόβος και χρειάζεται σεβασμό και αγάπη για να ελευθερώνεται σιγά σιγά...
Νομίζω ότι πολλά θα αντιληφθείτε σ' αυτόν τον χρόνο, που ούτε πέρναγαν από το μυαλό σας ότι συνέβαιναν μέσα σας.
Και ο λόγος είναι αυτή η εντελώς λανθασμένη πεποίθηση που έχουν οι άνθρωποι για την ωριμότητά τους, όταν το (κατώτερο) νοητικό τους, έχει πάρει την πλήρη του μορφή μέσα στο αστρικό τους πεδίο...
Ετσι ωριμάζουν σε σκέψεις, αλλά δεν ωριμάζουν σε συνείδηση...
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν μιλάς για τους γονείς τους, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τα τραύματα τους, και συνήθως φαίνεται ότι έχουν διατηρήσει το "καλό" σαν ανάμνηση...Τα παιδικά προβλήματα τα έχουν ξεπεράσει, τα έχουν αποδώσει στην παιδική ανωριμότητα και δικαιολογούν τους γονείς τους, γιατί και οι ίδιοι συμπεριφέρονται ίδια, χωρίς όμως να το συνειδητοιούν...
Το "καλό" που θυμάται η συνείδηση νοητικά είναι ότι υπήρχε ένα σπίτι και μια οικογένεια και ότι η επιβίωσή της διασφαλίστηκε...Πάνω εκεί χτίζεται η βάση για μια ευγνωμοσύνη που δεν έχει συναισθηματική ανταπόκριση...Δεν είναι "προϊόν" της Ψυχής αυτή η εγνωμοσύνη...
Ο νέος άνθρωπος μεγαλώνει μόνο με αυτόν τον σκοπό...Να επιβιώνει! Και πάνω σ' αυτόν τον σκοπό "χτίζει" τον εαυτό του, τις ιδέες του, τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του, τις προσπάθειές του όλες, τις προτιμήσεις του. Δεν έχει ιδέα για τα συναισθήματά του, για τις ασυνείδητες συμπεριφορές, για τις μορφές των δαιμόνων μέσα του, για τις ανάγκες του, για τους φόβους του...
Όλη την ζωή του την προσεγγίζει νοητικά, έχοντας μέσα στην συνείδησή του μόνο έναν σκοπό...να επιβιώσει!
Από εκεί ξεκινά και ο τεμαχισμός του Είναι του...
Κανείς δεν παρατηρεί ότι ο άνθρωπος επιβιώνει για αιώνες πάνω στην Γη, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες, έτσι ώστε να σκεφτεί ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί τόσο πολυ για κάτι που είναι δεδομένο και χρειάζεται μία μικρή και απλή προσπάθεια και όχι να δίνει όλο του το Είναι στην επιβίωση.
Δεν χρειάζεται να διασπάται σε χιλιάδες εαυτούς μόνο και μόνο για να επιβιώσει, γιατί για άλλον Σκοπό ήρθε εδώ...
Και αυτός ο Σκοπός δεν είναι κάτι θεαματικό, και σούπερ και ούάου πνευματικό...Ο Σκοπός του καθενός είναι εντελώς ατομικός και περνάει μέσα από την φυσική εμπειρία...Δεν ήρθε κανείς για να γίνει "κάτι" εδώ...Ήρθε για να γίνει και εδώ, αυτό που Είναι παντού...Ο Εαυτός του...
Και ο Εαυτός του δεν έχει γεννήτορες άλλους, εκτός από τον Πατέρα/Μητέρα Θεό...
Η ευγνωμοσύνη, αν δεν χτιστεί πάνω στην επιβίωση, θα απλωθεί στο Είναι του ανθρώπου και θα το γεφυρώσει πνευματικά και ψυχικά...
και έτσι θα αποδοθεί με σεβασμό στην Φύση και την Ψυχή του Φυσικού Κόσμου, έως εκεί που δεν περιορίζεται στην 3η και στην 4η διάσταση, σαν κανόνας ηθικής, αλλά διευρύνεται στους Νόμους του Πνεύματος...
Τα ασυνειδητα συναισθήματα δεν είναι κάτι αόριστο...Κάτι που αν δεν το σκεφτούμε, σταματά να υπάρχει μέσα μας...
Κάτι που αν δεν του δώσουμε σημασία, σταματά να επιδρά σε όλες τις εκφάνσεις της Ζωής μας...
Αυτά τα ασυνείδητα συναισθήματα είναι ο εαυτός μας, οι ανάγκες μας, οι φόβοι μας και οι αδούλευτες επιθυμίες μας, που καθορίζουν την μικρότητά μας και, φυσικά, την επιβίωσή μας και παραπέρα την διαιώνισή μας...
Ο Θεός έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις μέσα στον κάθε άνθρωπο και το κυριότερο είναι, ότι δεν το έχει πάρει καν είδηση...
Γιατί παντού όπου βλέπει εμπόδιο, πίσω από αυτό είναι ένας θεός που τον τιμωρεί...Γεννιέται ο άνθρωπος φορτωμένος με την σκέψη της αμαρτίας, ενώ ο ίδιος είνα αθώος...Κάθε εμπόδιο του προκαλεί ασυνειδητο θυμό, δεν ξέρει γιατί θυμώνει, δεν ξέρει γιατί ντρέπεται, δεν ξέρει γιατί φοβάται...Πολλές φορές δεν ξέρει καν ότι είναι θυμωμένος, δεν ξέρει καν ότι μισεί, ότι φθονεί, δεν ξέρει καν ότι φοβάται, μέχρι ο φόβος του να βγει μέσα σε μια οποιαδήποτε μορφή φοβίας και να προσπαθεί να την ξεπεράσει ψυχολογικά...
Ο πιο βαθύς φόβος όμως προέρχεται από αυτήν την καταρεμένη σκέψη της αμαρτίας, που φορτώθηκε και κουβαλάει μέσα στην ομοιότητά του με τους γονείς του...
Θέλει να τους μοιάσει, γιατί έχει πειστεί πως εκείνοι επιτέλεσαν τον σκοπό τους, δηλαδή επιβίώσαν...
Αν κάπόιος από τους δύο πεθάνει, χωρίς να προλάβει ο άνθρωπος να επεξεργαστεί το παιδί μέσα του, τότε ανατρέπονται τα σχέδια και ο άνθρωπος μένει σε σύγχυση, σχετικά με το τι είναι σωστό, γιατί έχει πειστεί πως οι γονείς του κάνουν πάντα αυτό που πρέπει, ώστε να επιβιώνουν...Έτσι το "σωστό" που έμαθε, μένει μετέωρο και ο άνθρωπος μένει σε σύγχυση και αγωνία...
Το ποστ που έγραψα σχετικά με την ανοησία, έχει αυτές τις εξηγήσεις...Γιατί όταν καταφέρετε να βγείτε λίγο έξω από αυτό το δράμα της επιβίωσης, θα γελάσετε με την απλότητα της Ζωής και πως για χάρη της επιβίωσης έχασαν οι άνθρωποι τον Θεό και τον Εαυτό τους...
Όμως γνωρίζω ότι όλο αυτό δεν γίνεται μεμιάς συνειδητό...Η θρησκεία έχει αρπάξει τον κάθε άνθρωπο απο αυτόν τον σκοπό της επιβίωσης και παίζει με τον πόνο του και τον φόβο του...Και όσο και να λέτε ότι σιχαίνεστε την θρησκεία, τόσο περισσότερο θα την βρίσκετε μέσα σας...
Παραπέρα να πω ότι αυτό που φαίνεται φυσιολογικό για τον άνθρωπο, για τον Θεό είναι μόνο απώλεια...
