ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ

[Fotinoula]

η φωτογραφία είναι...

[elenaki]

Και ο Άνθρωπος μας είπε, ότι μόνο σαν Παιδιά θα μπούμε στο Βασίλειο…
Τι να εννοούσε άραγε?
Σίγουρα πάντως δεν εννοούσε αυτήν την μιζέρια της καταπίεσης και της σοβαροφάνειας, που χαρακτηρίζει την θεότητα του Κόσμου τούτου…
Κάπου το πήραμε λάθος, ή μας εκπαίδευσαν να γίνουμε άνθρωποι χωρίς τον Θεό μέσα μας να γελάει, να νιώθει πλήρης και δημιουργικός με την παιδικότητα και την αυθόρμητη κίνηση της Ζωής μέσα στον Εαυτό μας…

Πλάκα έχει όμως, που οι άνθρωποι πίστεψαν ότι αυτή είναι η ζωή και αυτός είναι ο άνθρωπος…Περισσότερη πλάκα βέβαια έχει, που πίστεψαν ότι αυτό είναι ο θεός…

[Giotoula]

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

[Ελενίτσα]

[ARTYADIS]

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

Και αν είναι να είμαι πλανεμένη, τότε χίλιες φορές να καώ στην πλάνη της Αγάπης!

[Ταρούλα]

Δημητρούλα μου

[Maraki]

Αχ Βασουλα μου πόσο όμορφο ποστ και πόσα σημαντικά θέματα μέσα σε λίγες γραμμές...

Tι να πρωτοπείς και τι να πρωτοσχολιάσεις. Ολα βιωμένα... εως το κόκκαλο.............!

Και περιέχει και την αγαπημένη μου φράση:

Και ο Άνθρωπος μας είπε, ότι μόνο σαν Παιδιά θα μπούμε στο Βασίλειο…

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

[ALEXOULA]

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

η εντολή είναι "αυξάνεστε και πληθύνεστε" χωρίς τελειωμό και κρίση, γιατί κάποιους συμφέρει να κοιμουνται οι άνθρωποι, ακούγοντας τα ρολόγια τους, νομίζοντας ότι αλλάζει ο χρόνος του ύπνου με το ξύπνιο...

κάποια στιγμή η γέννηση θα χρειαστεί όλο τον σεβασμό και την Αγάπη του Εαυτού μας...

Ποσο σημαντικά και αληθινα και τα δυο κειμενα !!!!

[ksan8oula]

κάποια στιγμή η γέννηση θα χρειαστεί όλο τον σεβασμό και την Αγάπη του Εαυτού μας...

[Μπεττουλα]

Όλη η ζωή των ανθρώπων, εδώ στον Φυσικό Κόσμο, στηρίζεται στην καταπίεση αυτής της ανάλαφρης διάθεσης και της παιδικότητας του αληθινού μας Εαυτού...
Για να δημιουργηθεί ο κοινωνικός μας εαυτός χρειάζονται περιορισμοί της αυθεντικότητας, φίμωμα της φαντασίας και κατεύθυνση της δημιουργικότητας σε ότι βγάζει χρήματα.

Από τον καιρό που γεννιέται ένας Άνθρωπος στον Φυσικό Κόσμο όλοι συνεργάζονται για να τον κάνουν άνθρωπο...Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, ακόμα και ο θεός τον βυθίζουν στην ντροπή, στον φόβο και τον θυμό και σε έναν διαρκή πόλεμο με τον Εαυτό του.

Σαν όλοι οι άνθρωποι να πρέπει να είναι απογοητευμένοι από την ζωή και να ελπίζουν πάντα σε μια καλύτερη…Λες και αυτός είναι ο κανόνας της φυσικής ζωής οι άνθρωποι να είναι δυστυχισμένοι και να μην χαίρονται με την Ψυχή τους, να μην γελάνε με την Καρδιά τους, να ελπίζουν όμως πάντα ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν να το επιτύχουν…Και αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ!

Η Ψυχή μας κουράζεται με την καταπίεση, γερνάει με την σοβαρότητα, βαραίνει με τις ευθύνες…
Και αν η Ψυχή είναι δυσαρεστημένη με την ζωή που της προετοιμάσαμε, ας είναι όποιος άλλος θέλει περήφανος για εμάς, ας καμαρώνει όποιος θέλει για εμάς και τα επιτεύγματά μας…Καμία ανταπόκριση δεν έχει στην Ψυχή μας η αποδοχή και ο θαυμασμός των άλλων…

Ας μας λέει όποιος θέλει ότι είμαστε καλοί άνθρωποι…Ας το λέμε κι εμείς όσο θέλουμε στον εαυτό μας…
Είναι πάντα το ίδιο κενό μέσα μας, όταν χάνουμε έναν βαθύτερο Στόχο της Ζωής εδώ στον Φυσικό Κόσμο, που το συνηθίζουμε τόσο πολύ, που το θεωρούμε φυσιολογικό…

Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

Βασούλα...

Βασούλα...
Από παιδιά, αυτή η ζωή μας γίνεται κουραστική... Μας κάνουν να βαριόμαστε με τα "διάβασε αυτό", "κάτσε εδώ", "φρόνιμα" κτλ.
Μας κόβουν τα φτερά με τα "πρόσεχε αυτό!", "θα σου συμβεί εκείνο", μας κλείνουν σε κλουβί με τις απαγορεύσεις τους, μας πονάνε με τις επικρίσεις τους, μας κουράζουν με τις ευθύνες τους.

Και έτσι από νωρίς ζούμε μια ζωή, σαν να μην είναι δική μας, περιμένοντας κάτι άλλο. Κάτι να αλλάξει. Πάντα από έξω.

Και μετά γινόμαστε το ίδιο...

Κενό... Πως να θυμηθεί ο άνθρωπος ότι είναι πλήρης, όταν η πληρότητα είναι πάντα κάτι απέξω του? Κάτι που θα πρέπει να κερδίσει, να κατακτήσει, να γίνει... Που να βρει πληρότητα στο να είναι, όταν έμαθε πως, με κάθε κόστος δεν πρέπει να είναι ο εαυτός του..?
Και ύστερα σου λένε πως, αν πας να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είσαι εγωιστής και αν νομίζεις πως ο άνθρωπος είναι πλήρης, είσαι φτωχός στο πνεύμα...

Σοφάκι... ετσι..

γιατί, κακά τα ψέματα, Ειρηνάκι, αν δεν Αγαπάς τον Εαυτό σου, δεν μπορείς κανέναν να αγαπήσεις και μάλιστα χωρίς όρους.