ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ

[Vasoula]

Όλη η ζωή των ανθρώπων, εδώ στον Φυσικό Κόσμο, στηρίζεται στην καταπίεση αυτής της ανάλαφρης διάθεσης και της παιδικότητας του αληθινού μας Εαυτού...
Για να δημιουργηθεί ο κοινωνικός μας εαυτός χρειάζονται περιορισμοί της αυθεντικότητας, φίμωμα της φαντασίας και κατεύθυνση της δημιουργικότητας σε ότι βγάζει χρήματα.
Από τον καιρό που γεννιέται ένας Άνθρωπος στον Φυσικό Κόσμο όλοι συνεργάζονται για να τον κάνουν άνθρωπο...Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, ακόμα και ο θεός τον βυθίζουν στην ντροπή, στον φόβο και τον θυμό και σε έναν διαρκή πόλεμο με τον Εαυτό του.

Σαν όλοι οι άνθρωποι να πρέπει να είναι απογοητευμένοι από την ζωή και να ελπίζουν πάντα σε μια καλύτερη…Λες και αυτός είναι ο κανόνας της φυσικής ζωής οι άνθρωποι να είναι δυστυχισμένοι και να μην χαίρονται με την Ψυχή τους, να μην γελάνε με την Καρδιά τους, να ελπίζουν όμως πάντα ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν να το επιτύχουν…Και αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ!

Η Ψυχή μας κουράζεται με την καταπίεση, γερνάει με την σοβαρότητα, βαραίνει με τις ευθύνες…
Και αν η Ψυχή είναι δυσαρεστημένη με την ζωή που της προετοιμάσαμε, ας είναι όποιος άλλος θέλει περήφανος για εμάς, ας καμαρώνει όποιος θέλει για εμάς και τα επιτεύγματά μας…Καμία ανταπόκριση δεν έχει στην Ψυχή μας η αποδοχή και ο θαυμασμός των άλλων…
Ας μας λέει όποιος θέλει ότι είμαστε καλοί άνθρωποι…Ας το λέμε κι εμείς όσο θέλουμε στον εαυτό μας…
Είναι πάντα το ίδιο κενό μέσα μας, όταν χάνουμε έναν βαθύτερο Στόχο της Ζωής εδώ στον Φυσικό Κόσμο, που το συνηθίζουμε τόσο πολύ, που το θεωρούμε φυσιολογικό…

Θεωρούμε φυσιολογικό τρόπο ζωής την καταπίεση, την ασθένεια, τον πόλεμο…Θεωρούμε φυσιολογικό το να φοβόμαστε τον θάνατο, γιατί δεν βλέπουμε ότι η Ψυχή μας πεθαίνει λίγο-λίγο μέσα σ’ αυτό ακριβώς το κενό, που η ζωή γίνεται περισσότερο επιτηδευμένη, παρά αυθόρμητη…

Μέσα στην πληθώρα των υποχρεώσεων και των ευθυνών, αναζητάμε χρόνο για να αφιερώσουμε στον εαυτό μας, μα κι αυτό είναι τόσο λίγο, τόσο περιορισμένο…
Ο χρόνος που αφιερώνουν συνήθως οι άνθρωποι στον εαυτό τους είναι άντε λίγο περισσότερος ύπνος, λίγη περισσότερη ξεκούραση από το διαρκές τρέξιμο, άντε κάποια εκδρομή για να αλλάξουν εικόνες, να λιώσουν στα παιχνίδια του υπολογιστή…Αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζονται, λένε, να γεμίσουν τις μπαταρίες τους…μέχρι να ξανα-αδειάσουν…

Οι μπαταρίες όμως δεν γεμίζουν με όλα αυτά…αδειάζει λίγο το μυαλό από την υπερβολή…και μέχρι εκεί…Το κενό είναι εκεί…πάντα εκεί…

Έχω καθημερινά χιλιάδες αιτήματα για παιχνίδια στον υπολογιστή...
Το να απασχολείς το μυαλό σου από το κενό αυτό, είναι, λένε, χαλάρωση…
Το να το παίρνεις την προσοχή σου από την κενότητα μέσω οποιουδήποτε τρόπου, είναι φυσιολογικό, λένε…
Ξεγελιέται όμως η Ψυχή?
Ξεγελιέται ο Θεός?

Ξεγελιέται ο Εαυτός μας?


Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πολύ επιτρέψαμε στον θεό να γίνει ο αντίπαλός μας στην Ζωή, μέσω όλων αυτών των «εφαρμογών» της κενότητας…
Οι άγιοι…πόσο μίζεροι και χωρίς χαρά άνθρωποι είναι…Ούτε ένα χαμόγελο δεν σκάει στα ζωγραφισμένα χείλη τους…Δεν μπορεί όμως…Ένας Άνθρωπος είναι σε επαφή με το πιο ζωντανό, χαρούμενο και αυθεντικό μέρος της Ύπαρξής του…Αντλεί χαρά, εμπιστοσύνη και Αγάπη μέσα από το πιο βαθύ και σοφό μέρος του, εκεί στην Καρδιά του…

Και ο Άνθρωπος μας είπε, ότι μόνο σαν Παιδιά θα μπούμε στο Βασίλειο…
Τι να εννοούσε άραγε?
Σίγουρα πάντως δεν εννοούσε αυτήν την μιζέρια της καταπίεσης και της σοβαροφάνειας, που χαρακτηρίζει την θεότητα του Κόσμου τούτου…
Κάπου το πήραμε λάθος, ή μας εκπαίδευσαν να γίνουμε άνθρωποι χωρίς τον Θεό μέσα μας να γελάει, να νιώθει πλήρης και δημιουργικός με την παιδικότητα και την αυθόρμητη κίνηση της Ζωής μέσα στον Εαυτό μας…

Πλάκα έχει όμως, που οι άνθρωποι πίστεψαν ότι αυτή είναι η ζωή και αυτός είναι ο άνθρωπος…Περισσότερη πλάκα βέβαια έχει, που πίστεψαν ότι αυτό είναι ο θεός…

Η Αγάπη δεν αφορά το τι κάνουμε γι’ αυτήν, αλλά το πώς νιώθουμε τον Θεό μέσα μας…σαν Αγάπη ή σαν τιμωρία?
Σαν κενό ή σαν πληρότητα?

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

[Λιζούλα]

Η Αγάπη δεν αφορά το τι κάνουμε γι’ αυτήν, αλλά το πώς νιώθουμε τον Θεό μέσα μας…σαν Αγάπη ή σαν τιμωρία?
Σαν κενό ή σαν πληρότητα?

[Annoula]

Ξεγελιέται όμως η Ψυχή?
Ξεγελιέται ο Θεός?

Ξεγελιέται ο Εαυτός μας?


Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πολύ επιτρέψαμε στον θεό να γίνει ο αντίπαλός μας στην Ζωή, μέσω όλων αυτών των «εφαρμογών» της κενότητας…
Οι άγιοι…πόσο μίζεροι και χωρίς χαρά άνθρωποι είναι…Ούτε ένα χαμόγελο δεν σκάει στα ζωγραφισμένα χείλη τους…Δεν μπορεί όμως…Ένας Άνθρωπος είναι σε επαφή με το πιο ζωντανό, χαρούμενο και αυθεντικό μέρος της Ύπαρξής του…Αντλεί χαρά, εμπιστοσύνη και Αγάπη μέσα από το πιο βαθύ και σοφό μέρος του, εκεί στην Καρδιά του…

Και ο Άνθρωπος μας είπε, ότι μόνο σαν Παιδιά θα μπούμε στο Βασίλειο…

[Stefanos]

Η Πλάνη σου Αγάπη μου, μου φαντάζει όνειρο.
Ένα όνειρο που θα το βιώσω.
Είδα τι κατάφερα τόσα χρόνια ζωής με την πλάνη.
Ο φόβος του του θανάτου, με οδηγούσε στον καθημερινό θάνατο χωρίς αχτίδα φωτός.
Η κενότητα και ο δηθενπρεπισμός χαρακτηριστικά αποκρουστικά.
Χαρακτηριστικά που δεν τα θέλω...

[Θοδωράκος]

[AMALIA]

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

[Ταρούλα]

Η Αγάπη δεν αφορά το τι κάνουμε γι’ αυτήν, αλλά το πώς νιώθουμε τον Θεό μέσα μας…σαν Αγάπη ή σαν τιμωρία?
Σαν κενό ή σαν πληρότητα?

[eirini]

................

[Δωρουλα]

Και ο Άνθρωπος μας είπε, ότι μόνο σαν Παιδιά θα μπούμε στο Βασίλειο…
Τι να εννοούσε άραγε?
Σίγουρα πάντως δεν εννοούσε αυτήν την μιζέρια της καταπίεσης και της σοβαροφάνειας, που χαρακτηρίζει την θεότητα του Κόσμου τούτου…
Κάπου το πήραμε λάθος, ή μας εκπαίδευσαν να γίνουμε άνθρωποι χωρίς τον Θεό μέσα μας να γελάει, να νιώθει πλήρης και δημιουργικός με την παιδικότητα και την αυθόρμητη κίνηση της Ζωής μέσα στον Εαυτό μας…

Πλάκα έχει όμως, που οι άνθρωποι πίστεψαν ότι αυτή είναι η ζωή και αυτός είναι ο άνθρωπος…Περισσότερη πλάκα βέβαια έχει, που πίστεψαν ότι αυτό είναι ο θεός…

Η Αγάπη δεν αφορά το τι κάνουμε γι’ αυτήν, αλλά το πώς νιώθουμε τον Θεό μέσα μας…σαν Αγάπη ή σαν τιμωρία?
Σαν κενό ή σαν πληρότητα?

Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι πλάνη, εγώ προτιμώ την πλάνη της Αγάπης και της πληρότητας, από την πλάνη του φόβου και της έλλειψης…
Στο τέλος, μόνο η Ψυχή μας ξέρει περί πλάνης και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από αυτήν…

[Sofoula]

Βασούλα...

Από παιδιά, αυτή η ζωή μας γίνεται κουραστική... Μας κάνουν να βαριόμαστε με τα "διάβασε αυτό", "κάτσε εδώ", "φρόνιμα" κτλ.
Μας κόβουν τα φτερά με τα "πρόσεχε αυτό!", "θα σου συμβεί εκείνο", μας κλείνουν σε κλουβί με τις απαγορεύσεις τους, μας πονάνε με τις επικρίσεις τους, μας κουράζουν με τις ευθύνες τους.

Και έτσι από νωρίς ζούμε μια ζωή, σαν να μην είναι δική μας, περιμένοντας κάτι άλλο. Κάτι να αλλάξει. Πάντα από έξω.

Και μετά γινόμαστε το ίδιο...

Κενό... Πως να θυμηθεί ο άνθρωπος ότι είναι πλήρης, όταν η πληρότητα είναι πάντα κάτι απέξω του? Κάτι που θα πρέπει να κερδίσει, να κατακτήσει, να γίνει... Που να βρει πληρότητα στο να είναι, όταν έμαθε πως, με κάθε κόστος δεν πρέπει να είναι ο εαυτός του..?

Και ύστερα σου λένε πως, αν πας να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είσαι εγωιστής και αν νομίζεις πως ο άνθρωπος είναι πλήρης, είσαι φτωχός στο πνεύμα...

[eirini]

πωωω.....μου θυμισες μια πελάτισσα που ειχε φέρει το παιδί της στο ιατρειο για να κανει θεραπεία. Όλη την ωρα του φώναζε, αυτο της πείραζε τα μαλλια και αυτη του έλεγε οτι τη νευριαζει, οτι της σπαει τα νευρα κλπ. Επισης με συμβούλευσε οτι το παιδι πρέπει να το εκπαιδεύεις να συμβιβαζεται και να κανει τα χατίρια της μαμάς για να το παει μετα στο jumbo να χαρει κι αυτο.... οταν τη ρώτησα αν το αγαπαει και αν το ήθελε πραγματικα, μου ειπε (κλασσικα) οτι δεν ηθελε παιδια κι οτι επρεπε να τα κανει γιατι ηταν πλεον η ηλικια της, αλλα τωρα που τα εκανε τα αγαπαει και δε θα τα αλλαζε με τιποτα. Να ενας λογος που δε θελω να κανω παιδια. Θελω να ειμαι απολυτα συνειδητή, δε θελω να τα αισθανομαι σα βαρος, μα θελω να αφιερωθώ σε αυτα και να τους δώσω όλη μου την αγάπη. Μια αγάπη χωρίς όρους....

[Vasoula]

γι' αυτό ακριβώς Ειρηνούλα σταμάτα να ακούς, το βιολογικό, το οικογενειακό, το κοινωνικό και το θρησκευτικό ρολόι και αφοσιώσου στον ήχο της Καρδιάς σου...

η εντολή είναι "αυξάνεστε και πληθύνεστε" χωρίς τελειωμό και κρίση, γιατί κάποιους συμφέρει να κοιμουνται οι άνθρωποι, ακούγοντας τα ρολόγια τους, νομίζοντας ότι αλλάζει ο χρόνος του ύπνου με το ξύπνιο...

κάποια στιγμή η γέννηση θα χρειαστεί όλο τον σεβασμό και την Αγάπη του Εαυτού μας...

γιατί, κακά τα ψέματα, Ειρηνάκι, αν δεν Αγαπάς τον Εαυτό σου, δεν μπορείς κανέναν να αγαπήσεις και μάλιστα χωρίς όρους.

[eirini]

γιατί, κακά τα ψέματα, Ειρηνάκι, αν δεν Αγαπάς τον Εαυτό σου, δεν μπορείς κανέναν να αγαπήσεις και μάλιστα χωρίς όρους.

αγκαλίτσαααααα.....

[Θοδωράκος]

Από παιδιά, αυτή η ζωή μας γίνεται κουραστική... Μας κάνουν να βαριόμαστε με τα "διάβασε αυτό", "κάτσε εδώ", "φρόνιμα" κτλ.
Μας κόβουν τα φτερά με τα "πρόσεχε αυτό!", "θα σου συμβεί εκείνο", μας κλείνουν σε κλουβί με τις απαγορεύσεις τους, μας πονάνε με τις επικρίσεις τους, μας κουράζουν με τις ευθύνες τους.

Ουφ
Καιρός να ξαναγίνουμε παιδιά!

Ειρινούλα

[Βικούλα]

Η Αγάπη δεν αφορά το τι κάνουμε γι’ αυτήν, αλλά το πώς νιώθουμε τον Θεό μέσα μας…σαν Αγάπη ή σαν τιμωρία?
Σαν κενό ή σαν πληρότητα?