Τι πιο φυσιολογικό?
Όμως υπάρχει μέσα στον άνθρωπο μια ασφυχτική τάση να τα κάνει όλα τέλεια…Να προγραμματίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια, να ελέγχει και την παραμικρή λεπτομέρεια, όλα είναι σχεδιασμένα τέλεια στο μυαλό του, γεμάτη άγχος η καρδιά του, για να πετύχει ένα τέλειο αποτέλεσμα, που μάλλον στο τέλος δεν χαίρεται…Υπάρχει μόνο μια μικρή ικανοποίηση, που αδειάζει μέχρι την επόμενη φορά…
Κάθε ημέρα, βάζει στόχους τελειότητας, με αλλεπάλληλες κρίσεις άγχους τελειότητας, έτσι ώστε οι προκλήσεις να φαίνονται σαν καθημερινή αναρρίχηση στην πιο ψηλή κορυφή των Ιμαλαΐων.
Η καθημερινή ζωή έγινε μια μεγάλη πρόκληση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, μια τεράστια αρένα πολέμου, όπου ο καθένας καλείται να πολεμήσει με το παρελθόν του και με την επόμενη μέρα, με οργανωμένο ένα ολόκληρο σχέδιο τελειότητας στο μυαλό του.
Πολλές φορές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν μαγικά αφαιρούσαμε από το μυαλό μας κάθε δυνατότητα σκέψης τελειότητας και μέναμε στην Ζωή με την καθημερινή απλότητα της καρδιάς μας.
Όποιον ρώτησα, με κοίταξε έντρομος…Και πως θα είναι η ζωή χωρίς πρόγραμμα? Χωρίς έλεγχο για να πετύχεις το πιο τέλειο αποτέλεσμα…
Ε, το πέτυχες ποτέ αυτό το τέλειο αποτέλεσμα, ή είναι ο μοναδικός σου σκοπός κάποια φορά να το πετύχεις?
Ωραίο είναι να θέτουμε στόχους, αλλά μάλλον σ’ αυτό ξεχνάμε ότι αυτός που τους θέτει είμαστε εμείς για εμάς και στο τέλος αγωνιζόμαστε γι’ αυτούς τους στόχους, με σκοπό την θετική κρίση των άλλων…Σαν άλλοι να μας βάζουν στόχους για να τους αποδείξουμε την τελειότητά μας και εμείς πέφτουμε στην παγίδα της τελειομανίας…
Νομίζω ότι κανείς δεν ρώτησε τον Εαυτό του αν χρειάζεται αυτούς τους στόχους για τον ίδιο ή το κάνει γιατί έτσι πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να είναι τέλειος…
Έχουμε μάθει ότι πρόκληση είναι να κάνεις αυτό που δεν μπορείς…
Εγώ πιστεύω ότι πρόκληση είναι να κάνεις πάντα αυτό που Θέλεις...
Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…
Αν μπορείς πάντα να κάνεις αυτό που Θέλεις, τότε δεν υπάρχει τελειότητα, αλλά απλότητα και χαρά.
Πόσοι μπορούν να επιλέγουν πάντα αυτό που Θέλουν? Εκεί είναι η καθημερινή πρόκληση της Ευτυχίας.
Συνήθως υπάρχει μέσα μας ένας τραγικός κριτής της τελειότητας…Όπου όμως υπάρχει κριτής, υπάρχει και υποκριτής…
Και αυτό το μάθαμε καλά και από την εκπαίδευσή μας σαν παιδιά, και από την θρησκεία μας, μια χαρά...
Μήπως να ξαναρχίζαμε από την Αρχή?
Υπάρχουν ακόμα πολλά που δεν προλάβαμε να μάθουμε και κυρίως δεν προλάβαμε να χαρούμε με απλότητα…
Η τελειότητα μπορεί να περιμένει…όπως και ο παράδεισος της.
Προηγείται η Ζωή για να ζήσουμε σαν απλοί Άνθρωποι του Θεού και όχι απλά σαν άνθρωποι ενός θεού…
Όσο πιο τελειομανείς είμαστε, τόσο ατελής γίνεται ο Κόσμος του Θεού και της Καρδιάς μας, γιατί θρέφουμε τον κριτή και τον υποκριτή έξω και μέσα μας…
