Vaso έγραψε:Πολλές επιλογές δεν μπορούν να είναι ακέραιες, όταν εμείς είμαστε ακόμα στην αδύναμη θέση να παίρνουμε τις ευθύνες των άλλων για δικές μας, ενόσω δεν μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη του Εαυτού μας. Δηλαδή, στην ουσία αναλαμβάνουμε τις ευθύνες άλλων και μετατοπίζουμε σε άλλους τις δικές μας...
Nαι, αυτό είναι το θέατρο του παραλόγου, μα τελικά δεν ειναι καθόλου εύκολο να συνειδητοποιήσεις πως
είσαι ο μόνος υπεύθυνος για τον Ευατό σου. Δυστυχως οι ανθρωποι δεν μπορουν να κατανοήσουν την Ελευθερία που μπορεί να τους δώσει μια τέτοια αντίληψη! Χρειάζεται ωριμότητα, πίστη, εμπιστοσυνη.
Και όλα αυτά αποτελούν έντονο προσωπικό βίωμα. Μέχρι και προσφάτως, ο φόβος των ευθυνών έπειτα απο μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μου, μου φάνταζε κάτι τρομερό! Και ήταν τρομερό, μέχρι να συνειδητοποιήσω το φόβο αυτό και να μην τον καμουφλάρω. Από 'κει και πέρα, ο δρόμος ανοίγει. Το πρώτο και σημαντικό κλειδί είναι η συνειδητοποίηση.
Vaso έγραψε:Όσοι θα γνωρίζετε τον Εαυτό σας, τότε θα γνωρίζεστε μέσα σας και θα γνωρίζετε ότι είστε παιδιά του Ζώντος Πατρός.Αλλά αν δεν γνωρίζετε τον Εαυτό σας, βρίσκεστε μέσα στο μάταιο και είστε ματαιότης…
A ρε Χρυσούλα μου, πόσο συμφωνώ.........πόσες κρυφές εντολες δεν μας έχει περάσει η θρησκεία.
Την ατάκα "σε καλό να μου βγει" μετά από έντονο γέλιο, την ακουω πολυ συχνά.........
Το οτι πρέπει και εμείς να κουβαλήσουμε το σταυρό του μαρτυρίου όπως και Εκείνος.......
Το ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα μέσα από την τρύπα μιας βελόνας απο το να εισέλθει ο πλούσιος στο βασίλειο των ουρανών, που μας κάνει να νιώθουμε οτι το χρήμα είναι βρώμικο και μπορεί να τιμωρηθούμε έχοντας υλική αυθονία, χωρίς κανείς να μας εξηγήσει για το τόσο σημαντικό θέμα της απεξάρτησης από την ύλη..........
Και άλλα πόσα μα πόσα, και είναι τόσα πολλά................
Ακούω την κόρη μου ώρες ώρες που είναι μόλις 7 ετών (αλλά και πολύ νωρίτερα..απο τα 5 της ίσως...), και μονολογώ και σκέφτομαι "Τι γίνεται ρε παιδιά, ποιός και πότε πρόλαβε να περάσει στο παιδί ολες αυτές τις ανοησίες και την αντίληψή της για το θεό και τον Χριστουλη?". Οκ και εγώ πρόλαβα σίγουρα μέσα απο το συναίσθημά μου δεν λεω...μα όσα κατά καιρούς ακούω και ακουγα (ειδικα στο παρελθον) είναι παπουδες, γιαγιαδες, κοινωνικος περιγυρος, σχολειο!
Και μέσα από τη μικρή βλέπω τοσο ξεκάθαρα, πως η όποια αντίληψη-συναισθημα είχα και εγώ και ολος ο κόσμος, όχι μόνο αρχίζει να παγιώνεται, αλλά έχει ήδη παγιωθεί τελικά όχι μόνο απο τη στιγμή που ξεκινάς να μαθαίνεις να μιλάς, αλλά και απο νωρίτερα μέσα απο τα συναισθήματα των αλλων!
Για να μην μιλησουμε και για το συλλογικό ασυνείδητο......
Μεγάλο χταποδι η θρησκεια μας με ενα σωρο πλοκαμια!!!!
