ΦΩΝΕΣ

[Vasoula]

Nα μπορούσε να φωνάξει ο Θεός μέσα μας, πόσο άξια και αγαπημένα παιδιά του είμαστε…
Να επιτρέπαμε στην Αλήθεια Του να ακουστεί δυνατά μέσα μας και να σιωπήσουν όλες οι αναξιότητες, οι ενοχές, οι θυμοί και οι ντροπές μας…

Ενώ θα έπρεπε να ήταν ανατρεπτικές οι αναλογίες στην Φωνή της Αλήθειας, αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι το «βουλοκέρι» στην καρδιά μας…Σφραγίζει το ψέμα μέσα μας.

Μεγαλώνει τις φωνές που δεν έπρεπε να ακούμε, και κάνει την Φωνή της Αλήθειας σιγανό ψίθυρο, σαν το θρόισμα ενός φύλλου…
Τόσο σιγανό, που χρειάζεται μια τεράστια προσπάθεια για να ακούσουμε…

Τι φταίει? Ποιος φταίει?

Ίσως κάποιοι από εμάς καταπιέστηκαν σε όλα τους τα επίπεδα, απλά για να γίνουν άνθρωποι…
Παραδειγματισμός, τιμωρία, αποθάρρυνση, σε πρώτη ζήτηση…
Η σύγκριση στην διάνοια έχει και επακόλουθα, βλέπεις…

Αν μπορούσε κανείς να μας συγκρίνει στους φόβους, εκεί θα έβλεπε μια τεράστια ομοιότητα…Αλλά ποιος το κάνει?

Η ομοιότητά μας στους φόβους, μα δεν είναι τραγικό?

Εκεί που θα έπρεπε να μοιάζουμε στην Αγάπη…

Τι σημασία έχει αν κάποιος φοβάται τον Θεό, και άλλος φοβάται τον Άνθρωπο…
Σημασία έχει ότι κανείς δεν μπορεί να Αγαπήσει και τους δύο, σαν Ένα…


Γιατί μάλλον καταπιεστήκαμε πολύ για να γίνουμε άνθρωποι…
Με ντοκτορά στις ανθρώπινες τεχνικές της διανόησης και του πνεύματος…
Γίναμε ευφυείς, για να αντέξουμε την σύγκριση…
Αλλά στην ουσία, όλοι οι φόβοι μας κάνουν και μοιάζουμε, εκεί που δεν θέλουμε…

Και η ζωή συνεχίζεται ευφυής, μέσα σε μια σφραγισμένη Καρδιά…

Που να ξέραμε ότι η Νοημοσύνη της Ύπαρξης βρίσκεται εκεί, που όλοι μοιάζουμε στην Αγάπη…
Σε εκείνο το μοναδικό σημείο, που κανείς δεν μας είπε να κοιτάξουμε, γιατί εκεί κοιτάνε μόνο οι τρελοί κα τα παιδιά…

Και η ζωή συνεχίζεται ευφυής, μέσα σε μια σφραγισμένη Καρδιά…

Και εμείς επιλέγουμε που θα κοιτάμε…Όπου εστιάζεται το βλέμμα μας, εκεί θα είναι και η αθωότητα ή η ενοχή μας…


Και είπε ο Ποιητής
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

[AMALIA]

Και εμείς επιλέγουμε που θα κοιτάμε…Όπου εστιάζεται το βλέμμα μας, εκεί θα είναι και η αθωότητα ή η ενοχή μας…


Και είπε ο Ποιητής
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

[Βικούλα]

Που να ξέραμε ότι η Νοημοσύνη της Ύπαρξης βρίσκεται εκεί, που όλοι μοιάζουμε στην Αγάπη…
Σε εκείνο το μοναδικό σημείο, που κανείς δεν μας είπε να κοιτάξουμε, γιατί εκεί κοιτάνε μόνο οι τρελοί κα τα παιδιά…

Και η ζωή συνεχίζεται ευφυής, μέσα σε μια σφραγισμένη Καρδιά…

Και εμείς επιλέγουμε που θα κοιτάμε…Όπου εστιάζεται το βλέμμα μας, εκεί θα είναι και η αθωότητα ή η ενοχή μας…


Και είπε ο Ποιητής
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

[Annoula]

[Maraki]

Ω.......πόσο δυνατό αυτό το μήνυμά ΣΟΥ!!

ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω...

[Maraki]

Πριν λιγο και κάνοντας μια εργασία για το φόρουμ μας, έπεσα εδώ:

ο διαχωρισμός από τις πνευματικές οντότητες είναι η άποψη που έχουμε για τον εαυτό μας. Δεν είμαστε αρκετά αγνοί για να αξίζουμε γι' αυτούς...

Η αμαρτία είναι σφηνωμένη μνήμη στα κύτταρά μας, που προέρχεται από την θρησκεία μας και "σαμποτάρει" την Αγάπη μας για τον θεό.

Είναι πολύ άδικος για τα γούστα μας γαρ!! Αφού όλα έχουμε μάθει να τα μετράμε με αυτό που παίρνουμε...

[elenaki]

Και η ζωή συνεχίζεται ευφυής, μέσα σε μια σφραγισμένη Καρδιά…

Που να ξέραμε ότι η Νοημοσύνη της Ύπαρξης βρίσκεται εκεί, που όλοι μοιάζουμε στην Αγάπη…
Σε εκείνο το μοναδικό σημείο, που κανείς δεν μας είπε να κοιτάξουμε, γιατί εκεί κοιτάνε μόνο οι τρελοί κα τα παιδιά…

Και η ζωή συνεχίζεται ευφυής, μέσα σε μια σφραγισμένη Καρδιά…

Και εμείς επιλέγουμε που θα κοιτάμε…Όπου εστιάζεται το βλέμμα μας, εκεί θα είναι και η αθωότητα ή η ενοχή μας…

[O_ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ]

Εκεί που θα έπρεπε να μοιάζουμε στην Αγάπη…

[nondas]

[Giotoula]

Nα μπορούσε να φωνάξει ο Θεός μέσα μας, πόσο άξια και αγαπημένα παιδιά του είμαστε…
Να επιτρέπαμε στην Αλήθεια Του να ακουστεί δυνατά μέσα μας και να σιωπήσουν όλες οι αναξιότητες, οι ενοχές, οι θυμοί και οι ντροπές μας…

Εκεί που θα έπρεπε να μοιάζουμε στην Αγάπη…

Και είπε ο Ποιητής
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

[Fotinoula]

[Μπεττουλα]

Nα μπορούσε να φωνάξει ο Θεός μέσα μας, πόσο άξια και αγαπημένα παιδιά του είμαστε…
Να επιτρέπαμε στην Αλήθεια Του να ακουστεί δυνατά μέσα μας και να σιωπήσουν όλες οι αναξιότητες, οι ενοχές, οι θυμοί και οι ντροπές μας…

Ίσως κάποιοι από εμάς καταπιέστηκαν σε όλα τους τα επίπεδα, απλά για να γίνουν άνθρωποι…
Παραδειγματισμός, τιμωρία, αποθάρρυνση, σε πρώτη ζήτηση…

Και εμείς επιλέγουμε που θα κοιτάμε…Όπου εστιάζεται το βλέμμα μας, εκεί θα είναι και η αθωότητα ή η ενοχή μας…

Και είπε ο Ποιητής
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

[Λιζούλα]

[Δωρουλα]

Και η ζωή συνεχίζεται ευφυής, μέσα σε μια σφραγισμένη Καρδιά…

Και εμείς επιλέγουμε που θα κοιτάμε…Όπου εστιάζεται το βλέμμα μας, εκεί θα είναι και η αθωότητα ή η ενοχή μας…


Και είπε ο Ποιητής
Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες - φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

[ΙΩΑΝΝΑ]