Αυτογνωσία: τρόπος ζωής ή τρόπος σκέψης;

[nikos]

συνήθως, αυτοί που το λένε, δεν ξέρουν καν τι σημαίνει άνθρωπος!!!

στην προκειμένη περίπτωση βέβαια μιας και ο γείτονας -όπως είπε η Morgan- έχει καλή καρδιά, συμβαίνει μάλλον γιατί δεν αντέχουν οι άνθρωποι να μοιραστούν τον πόνο σου. Έτσι είναι πιο εύκολα να "προσπαθούν" να σε ξανακάνουν να χαμογελάσεις από το να μπουν εκείνοι σε διαδικασίες ενσυναίσθησης μαζί σου.
Μόνο που αυτό εσένα βέβαια δεν σε βοηθάει καθόλου...

[Δωρουλα]

Τον σκυλάκο μου τον λάτρεψα πολύ!όταν χρειάστηκε να τον αποχωριστώ μαζί με τον πρώην σύντροφό μου, έκλαψα πικρά στην αρχή και για τους δυο!σημερα κλαίω ποτε ποτε για τον Αράκο μου που μου στάθηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου καλύτερα απο άνθρωπο!αν δεν είχα τον Αρη δεν ξέρω που θα είμουν αυτη τη στιγμή!πριν λίγες μέρες έμαθα ότι χάθηκε απο τον άνθρωπο που τον φρόντιζε και ελπίζω να είναι καλά!Αρακο σε αγαπώ και σε ευχαριστώ για όλα!

[Μάνος]

Το ωφέλιμο σε κάθε εξωτερικη γνώση, σε κάθε πνευματική "ανακάλυψη" είναι να την εφαρμόζεις στην υλική ζωή σου…Αλλιώς τι νόημα έχει?
Μόνο έτσι μπορείς να ζεις εδώ με χαρά και επίγνωση…Αλλιώς ενσωματώνεις στην άγνοια περί πνευματικού εαυτού, ακόμα μερικά πρότυπα…που σε οδηγούν να κάνεις ή να μην κάνεις.
Τι να το κάνω εγώ, να ενσωματώσω στον εαυτό μου την "ταμπέλα" ότι είμαι ρέικι μάστερ, όταν δεν μπορώ να είμαι μάστερ του εαυτού μου?
Τι να το κάνω εγώ, να λέω ότι έχω βρει τον εαυτό μου, όταν η ζωή μου εξακολουθεί να είναι μίζερη και απογοητευτική?
Τι να το κάνω εγώ, να μιλάω για την ενότητα, όταν το μόνο που εισπράτουν οι άλλοι από εμένα είναι "ανταγωνισμός"?
Τι να το κάνω εγώ, να μιλάω για αγάπη, όταν ο φόβος καταλύει και τα τελευταία της ίχνη?

Aπατώντας σε αυτά τα ερωτήματα, ζώντας μέσα στην ύλη, βρήκα και τον μίτο που θα οδηγούσε τα βήματά μου στον λαβύρινθο, όπου το πέρασμά του συνεχίζεται για όλη μας την ζωή!!!
Και μόνο μέσα από εκεί μπόρεσα να βρω την αξία του εαυτού μου και της ζωής!

Η ανάγκη μας να ανακαλύψουμε την πνευματική μας φύση, μας βάζει στην διαδικασία να απορρίψουμε οτιδήποτε θεωρούμε συμβατικό και να στραφούμε σε μια «επίκτητη» πνευματικότητα που εκδηλώνεται με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένες τεχνικές.

Για να αποδεχτούμε αυτήν την πνευματική μας φύση, χρειαζόμαστε «αποδειξεις»…καλοσύνης, αγάπης, ηρεμίας! Χρειαζόμαστε «ενέσεις» θετικής σκέψης, που μας απομακρύνουν από τον θυμό και την ανισορροπία, μας «θεραπεύουν» και μας κρατάνε σε ένα επίπεδο «πλασματικής» χαράς, που –αλίμονο- αρκεί ένας μικρός ανεμοστρόβιλος, για να πυροδοτήσει ξανά τα εσωτερικά συναισθήματα που μας κάνουν να αρρωσταίνουμε, ώστε να βιώσουμε πάλι την δυστυχία…και να αναρωτηθούμε…που πήγε η χαρά μου?
Και άντε πάλι από την αρχή…

Ωραία, μας τα λες Βάσω, θα μου πείτε…Και τι κάνουμε λοιπόν?

Θα έλεγα λοιπόν έτσι απλά… Ας ταυτιστούμε με τον θεό…ο οποίος ήρθε στην γη για να βιώσει την θεϊκότητά του, μέσα από την ανθρώπινη φύση του. Η ταύτιση μαζί του, προϋποθέτει γνώση της φύσης του και όχι κατάλυση της ανθρώπινης φύσης μας, όπως μας έχει προβάλει λανθασμένα ο πουριτανισμός της θρησκείας μας. Ας τον αναζητήσουμε στην ενέργεια, ας τον αναζητήσουμε στην σεξουαλικότητα, ας τον αναζητήσουμε στην αγάπη, για να βρούμε επιτέλους και την αλήθεια της ζωής μας, που μπορεί να είναι το ξεκίνημα της γνωριμίας μας με την κρυφή πλευρά της.

Οι μυήσεις σε βάζουν στην διαδικασία της "θεραπείας"...

Η "θεραπεία" σε βάζει στην διαδικασία της δύναμης για να αναζητήσεις, να εμπιστευθεις, να αποχαιρετίσεις όλες τις παλιές δεσμεύσεις του εγωισμού και της μιζέριας.

Το λέω και θα το λέω συνέχεια...

Καμία μύηση δε σου δίνει μαγικά το φως...
Η κάθε μύηση απλά το "χαμηλώνει" για να το "φτάσεις"...αν φυσικά το "δεις"...

Οι άνθρωποι είμαστε "τυφλωμένοι" από τα φώτα της δόξας...Και μαθαίνουμε να βλέπουμε μόνον αυτά...

Άντε και στα δικά μας!!!