Εχοντας περάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου επικρίνοντας τους άλλους,μου ήταν πολύ δύσκολο να απαγκιστρωθώ από τη συνήθεια αυτή,που στα δικά μου μάτια με έκανε "καλύτερη" από εκείνους. Αντιμετώπιζα με κριτική ό,τι κ όποιον ξυπνούσε τις ανασφάλειές μου,γιατί έτσι ξεσπούσα τον πόνο που μου προκαλούσαν. Κουράστηκα βέβαια και δούλεψα πολύ για να αποτινάξω τη συνηθεια αυτή-δεν το έχω καταφερει πλήρως αλλά θα γίνει κ αυτό!
Αναρωτιέμαι όμως...Πώς είναι ο πιο όμορφος τρόπος να πεις στον άλλο ότι τη δεδομένη στιγμή ασκεί κριτική και ότι αυτό σε ενοχλεί?Ακόμα και σε πράγματα που μας ενοχλούν στον άλλο,ο τρόπος με τον οποίο θα τον κάνεις να δει το λάθος του δεν είναι σημαντικός?Γιατί προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντικό το πώς θα με οδηγήσει ο άλλος να καταλαβω ότι έκανα ή είπα κάτι που του προκάλεσε δυσάρεστα συναισθήματα!Διαφορετικά γινόμαστε "μαμάδες" και "μπαμπάδες" ενός αιώνιου παιδιού,κάτι που εμένα μου προκαλει δυσφορία...
