ΚΡΙΣΗ...

[Vasoula]

Πάντα έρχεται εκείνη η Στιγμή, που πρέπει να επιλέξουμε τον Δρόμο μας…άλλος λίγο νωρίτερα, άλλος λίγο αργότερα...τι σημασία έχει ο χρόνος?

Να γίνουμε οικειοθελώς και με Συνείδηση «Μαθητές», σε ένα «Σχολείο» που μας εξελίσσει, μειώνοντας το θεατρικό δράμα της ζωής και τα επίπεδα οδύνης του. Έρχεται η Στιγμή, που κάθε ρόλος και κάθε απαίτηση γίνονται Μία Κατεύθυνση, προσανατολισμένη στην Εσωτερική Αλήθεια της Ανθρώπινης Ύπαρξης…
Δρόμος του «Μαθητή» είναι γεμάτος μαργαριτάρια Σοφίας και Αγάπης...

Η αίσθηση της κρίσης είναι προγραμματισμένη για τα καλά μέσα στους ανθρώπους, σε άμεση συνάρτηση με την τελειότητα, ένα όνειρο που γίνεται, λόγω της συγκριτικής διαδικασίας με την οποία μεγαλώνουμε, ο στόχος όλων των ανθρώπων...

Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται την κρίση, λόγω θρησκευτικών προτύπων. Το τι θα σκεφτεί ο άλλος για εμάς, το πώς θα μας χαρακτηρίσει είναι μια αυθόρμητη λειτουργία του μηχανιστικού εγωισμού, που χτυπάει βαθιά τον φόβο για κάποιον «συγκεκριμένο» θεό (σε συνάρτηση με τους γονείς μας)
Το πόσο άξιοι ή ανάξιοι είμαστε για τον Θεό, μεταφράζεται σε ελλιπή Εμπιστοσύνη και Πίστη στον Εαυτό μας. Προσπαθώντας να φανούμε τέλειοι, χαλαρώνουμε μεν αυτήν την εσωτερική ένταση που δημιουργεί η αξιολόγηση, όταν εκτιθέμεθα μπροστά σε άλλους, αλλά παράλληλα μπλοκάρουμε τον αυθορμητισμό μας…
Πάντα υπάρχει η "θυσία" του τι θα χάσω, σε σχέση με αυτό που θα κερδίσω...
Το τι παραχωρούμε από τον Εαυτό μας είναι σε αναλογική σχέση με αυτό που θέλουμε να κερδίσουμε για τον εαυτό μας...

Πραγματικά δεν ξέρω τι σημαίνει τέλειος...Για τον καθένα έχει διαφορετική σημασία και νομίζω ότι αυτό είναι μία λέξη που χρειάζεται να την αφήσουμε λίγο πίσω μας, όπως το καλός και το κακός...

Δεν νομίζω ότι υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, ένας άνθρωπος στην Γη, που να ήταν για όλους τέλειος...Ούτε ο Ιησούς δεν τα κατάφερε, στην εποχή του, ποιος θα μπορούσε να έχει τέτοια ελπίδα?
Οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι άνθρωποι είναι πάντα ίδιοι, στα επίπεδα διαχωρισμού και επίκρισης…


Τι σημαίνει τελειότητα? Αν ο καθένας το σκεφτεί λίγο βαθύτερα, θα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τελειότερος Άνθρωπος, από αυτόν που μπορεί να εκτεθεί με Πίστη και Εμπιστοσύνη, ακόμα και στην ατέλεια του…
Γιατί αυτός γνωρίζει ποιος Είναι και γνωρίζει επίσης ότι κανένας άνθρωπος στον κόσμο, δεν τον γνωρίζει καλύτερα, απ’ ότι γνωρίζει αυτός τον Εαυτό του.

Τα επίπεδα αυτό-εκτίμησης δεν ανεβαίνουν γιατί οι άλλοι μας θεωρούν τέλειους, αλλά γιατί εμείς νιώθουμε Πίστη, Εμπιστοσύνη και ασφάλεια μέσα στον Εαυτό μας.

Μπορεί τώρα κάποιος να ρωτήσει…
Μα αυτή η σιγουριά δεν χαρακτηρίζει τον αλαζονικό?

Νομίζω ότι ο καθένας, αν παρατηρήσει πιο βαθιά, θα μπορεί να διακρίνει τις διαφορές της ταπεινής Πίστης και Εμπιστοσύνης, με την αλαζονική σιγουριά του εγωισμού…


Ο αλαζονικός μιμείται τον τέλειο…Προσπαθεί διαρκώς να διατηρήσει την άποψη αυτή της τελειότητας του σε όλους όσους συναναστρέφεται…
Θυμώνει με όσους δεν συμμερίζονται την άποψή του αυτή για τον εαυτό του και τον διακατέχει ένα μόνιμο άγχος να αποδείξει…
Γίνεται επιθετικός για όποιον του αμφισβητήσει την τελειότητα που κουβαλάει…
Η ανασφάλειά του και η ελλιπής γνώση του για τον αληθινό του Εαυτό, τον κάνει να εντείνει τις προσπάθειές του να φανεί « περισσότερος» από τους άλλους…

Έτσι χάνει εντελώς την αυτό-εκτίμησή του και γίνεται περισσότερο ανασφαλής και όσο περισσότερο ανασφαλής γίνεται, τόσο περισσότερο «κοινό» αναζητάει…


Η Πίστη και η Εμπιστοσύνη μας δεν αφορά τον Θεό, αλλά τον Εαυτό μας…
Η αυτό-εκτίμηση και η αυτό-αγάπη δεν αφορά στο πόσο αγαπητοί γινόμαστε, πόσο απαραίτητοι στους άλλους, πόσο μας θαυμάζουν…
Έχει να κάνει με την κατάσταση Αγάπης που βιώνουμε, συνειδητά, μέσα στον Εαυτό μας…
Και αυτή κατακτιέται με επίπεδα…

Όταν μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στον Εαυτό μας, ανεξάρτητοι από τους άλλους, τότε μπορούμε να νιώσουμε Πίστη και Εμπιστοσύνη για τον Θεό, σαν αιώνιοι Αγαπημένοι του, γνωρίζοντας ότι δεν αγαπάει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν φροντίζει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν διακρίνει καλούς και κακούς, ατελείς και τέλειους, ηθικούς και ανήθικους, αλλά είναι η Ουσία όλων των πραγμάτων, των Όντων, των συμβάντων, των Συμπάντων, των Κόσμων...
και αν φαίνεται κριτής, είναι γιατί εμείς «κουβαλάμε» την κρίση μέσα στην άγνοιά μας για το Ποιοι Είμαστε, έχοντας γεμίσει το κεφάλι μας με θεούς, ενώ συγχρόνως έχουμε αδειάσει την καρδιά μας από την αρχέγονη Σοφία της…

Ας μην ξεχνάμε, ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι που εργάζονται στον Δρόμο της μαθητείας τους…Και όσες φορές πέσουμε, άλλες τόσες θα σηκωθούμε…γιατί αυτό σημαίνει «μαθητεία»…

Κανείς δεν είναι καλύτερος ή υποδεέστερος από τον άλλον, ακόμα και αν είναι λίγο πιο μπροστά στον Δρόμο του…

Να παρατηρούμε τα «τραύματα» που μας έδωσαν πίσω την Δύναμή μας και το Θάρρος μας και όχι πόσα έχουν «επουλωθεί», γιατί τότε θα αναγκαζόμαστε διαρκώς να συγκρινόμαστε…

Η αυτάρκειά μας απαιτεί την «θυσία» του να μην μας ενδιαφέρει ποιόν «δυσαρεστούμε» με αυτήν...Κανείς, όμως, δεν θα μπερδέψει την αυτάρκεια, από την δήθεν σιγουριά που προκαλεί η άγνοια, όταν κανείς δεν γνωρίζει τις ελλείψεις του…

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας Μαθητής να διακρίνει είναι τα επίπεδα αλαζονείας σε σχέση με την ταπεινότητα του…

[Δωρουλα]

Τι σημαίνει τελειότητα? Αν ο καθένας το σκεφτεί λίγο βαθύτερα, θα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τελειότερος Άνθρωπος, από αυτόν που μπορεί να εκτεθεί με Πίστη και Εμπιστοσύνη, ακόμα και στην ατέλεια του…
Γιατί αυτός γνωρίζει ποιος Είναι και γνωρίζει επίσης ότι κανένας άνθρωπος στον κόσμο, δεν τον γνωρίζει καλύτερα, απ’ ότι γνωρίζει αυτός τον Εαυτό του.Τα επίπεδα αυτό-εκτίμησης δεν ανεβαίνουν γιατί οι άλλοι μας θεωρούν τέλειους, αλλά γιατί εμείς νιώθουμε Πίστη, Εμπιστοσύνη και ασφάλεια μέσα στον Εαυτό μας.

Ας μην ξεχνάμε, ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι που εργάζονται στον Δρόμο της μαθητείας τους…Και όσες φορές πέσουμε, άλλες τόσες θα σηκωθούμε…γιατί αυτό σημαίνει «μαθητεία»…

Κανείς δεν είναι καλύτερος ή υποδεέστερος από τον άλλον, ακόμα και αν είναι λίγο πιο μπροστά στον Δρόμο του…

Να παρατηρούμε τα «τραύματα» που μας έδωσαν πίσω την Δύναμή μας και το Θάρρος μας και όχι πόσα έχουν «επουλωθεί», γιατί τότε θα αναγκαζόμαστε διαρκώς να συγκρινόμαστε…

Η αυτάρκειά μας απαιτεί την «θυσία» του να μην μας ενδιαφέρει ποιόν «δυσαρεστούμε» με αυτήν...Κανείς, όμως, δεν θα μπερδέψει την αυτάρκεια, από την δήθεν σιγουριά που προκαλεί η άγνοια, όταν κανείς δεν γνωρίζει τις ελλείψεις του…

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας Μαθητής να διακρίνει είναι τα επίπεδα αλαζονείας σε σχέση με την ταπεινότητα του…

[Λιζούλα]

[AMALIA]

[Giotoula]

Υπέροχο!

[nondas]

Όταν μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στον Εαυτό μας, ανεξάρτητοι από τους άλλους, τότε μπορούμε να νιώσουμε Πίστη και Εμπιστοσύνη για τον Θεό, σαν αιώνιοι Αγαπημένοι του, γνωρίζοντας ότι δεν αγαπάει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν φροντίζει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν διακρίνει καλούς και κακούς, ατελείς και τέλειους, ηθικούς και ανήθικους, αλλά είναι η Ουσία όλων των πραγμάτων, των Όντων, των συμβάντων, των Συμπάντων, των Κόσμων...

[Ταρούλα]

[Ταρούλα]

Ας μην ξεχνάμε, ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι που εργάζονται στον Δρόμο της μαθητείας τους…Και όσες φορές πέσουμε, άλλες τόσες θα σηκωθούμε…γιατί αυτό σημαίνει «μαθητεία»…

[VasilisM]

Πάντα υπάρχει η "θυσία" του τι θα χάσω, σε σχέση με αυτό που θα κερδίσω...
Το τι παραχωρούμε από τον Εαυτό μας είναι σε αναλογική σχέση με αυτό που θέλουμε να κερδίσουμε για τον εαυτό μας...

Αυτή η θυσία είναι αυτό που τελικά δεν είναι δικό μας αλλά το νομίζαμε για δικό μας; Είναι κάτι που το θεωρούμε σαν θυσία ενώ στην πραγματικότητα δεν το χρειαζόμαστε;

Η ανασφάλειά του και η ελλιπής γνώση του για τον αληθινό του Εαυτό, τον κάνει να εντείνει τις προσπάθειές του να φανεί « περισσότερος» από τους άλλους…

Έτσι χάνει εντελώς την αυτό-εκτίμησή του και γίνεται περισσότερο ανασφαλής και όσο περισσότερο ανασφαλής γίνεται, τόσο περισσότερο «κοινό» αναζητάει…

Τι μάστιγα κι αυτή..

[eirini]

Έτσι χάνει εντελώς την αυτό-εκτίμησή του και γίνεται περισσότερο ανασφαλής και όσο περισσότερο ανασφαλής γίνεται, τόσο περισσότερο «κοινό» αναζητάει…

Όταν μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στον Εαυτό μας, ανεξάρτητοι από τους άλλους, τότε μπορούμε να νιώσουμε Πίστη και Εμπιστοσύνη για τον Θεό, σαν αιώνιοι Αγαπημένοι του, γνωρίζοντας ότι δεν αγαπάει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν φροντίζει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν διακρίνει καλούς και κακούς, ατελείς και τέλειους, ηθικούς και ανήθικους, αλλά είναι η Ουσία όλων των πραγμάτων, των Όντων, των συμβάντων, των Συμπάντων, των Κόσμων...
και αν φαίνεται κριτής, είναι γιατί εμείς «κουβαλάμε» την κρίση μέσα στην άγνοιά μας για το Ποιοι Είμαστε, έχοντας γεμίσει το κεφάλι μας με θεούς, ενώ συγχρόνως έχουμε αδειάσει την καρδιά μας από την αρχέγονη Σοφία της…

Ας μην ξεχνάμε, ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι που εργάζονται στον Δρόμο της μαθητείας τους…Και όσες φορές πέσουμε, άλλες τόσες θα σηκωθούμε…γιατί αυτό σημαίνει «μαθητεία»…

υπομονή, θέληση, πίστη και αφοσίωση.....

[ΙΩΑΝΝΑ]

Η Πίστη και η Εμπιστοσύνη μας δεν αφορά τον Θεό, αλλά τον Εαυτό μας…
Η αυτό-εκτίμηση και η αυτό-αγάπη δεν αφορά στο πόσο αγαπητοί γινόμαστε, πόσο απαραίτητοι στους άλλους, πόσο μας θαυμάζουν…
Έχει να κάνει με την κατάσταση Αγάπης που βιώνουμε, συνειδητά, μέσα στον Εαυτό μας…
Και αυτή κατακτιέται με επίπεδα…

Όταν μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στον Εαυτό μας, ανεξάρτητοι από τους άλλους, τότε μπορούμε να νιώσουμε Πίστη και Εμπιστοσύνη για τον Θεό, σαν αιώνιοι Αγαπημένοι του, γνωρίζοντας ότι δεν αγαπάει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν φροντίζει κανέναν λιγότερο ή περισσότερο, δεν διακρίνει καλούς και κακούς, ατελείς και τέλειους, ηθικούς και ανήθικους, αλλά είναι η Ουσία όλων των πραγμάτων, των Όντων, των συμβάντων, των Συμπάντων, των Κόσμων...
και αν φαίνεται κριτής, είναι γιατί εμείς «κουβαλάμε» την κρίση μέσα στην άγνοιά μας για το Ποιοι Είμαστε, έχοντας γεμίσει το κεφάλι μας με θεούς, ενώ συγχρόνως έχουμε αδειάσει την καρδιά μας από την αρχέγονη Σοφία της…

Ας μην ξεχνάμε, ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι που εργάζονται στον Δρόμο της μαθητείας τους…Και όσες φορές πέσουμε, άλλες τόσες θα σηκωθούμε…γιατί αυτό σημαίνει «μαθητεία»…

Κανείς δεν είναι καλύτερος ή υποδεέστερος από τον άλλον, ακόμα και αν είναι λίγο πιο μπροστά στον Δρόμο του…

Να παρατηρούμε τα «τραύματα» που μας έδωσαν πίσω την Δύναμή μας και το Θάρρος μας και όχι πόσα έχουν «επουλωθεί», γιατί τότε θα αναγκαζόμαστε διαρκώς να συγκρινόμαστε…

Η αυτάρκειά μας απαιτεί την «θυσία» του να μην μας ενδιαφέρει ποιόν «δυσαρεστούμε» με αυτήν...Κανείς, όμως, δεν θα μπερδέψει την αυτάρκεια, από την δήθεν σιγουριά που προκαλεί η άγνοια, όταν κανείς δεν γνωρίζει τις ελλείψεις του…

[Θοδωράκος]

Αυτή η θυσία είναι αυτό που τελικά δεν είναι δικό μας αλλά το νομίζαμε για δικό μας; Είναι κάτι που το θεωρούμε σαν θυσία ενώ στην πραγματικότητα δεν το χρειαζόμαστε;

Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι πως ποτέ μην κάνεις κάτι εάν το βιώνεις ως θυσία.
Η αλλαγή και το "άφημα" των πραγμάτων που δεν συμβαδίζουν με τον Εαυτό σου, γίνονται πάντα ως απαλές και σίγουρες επιλογές, που δεν περιέχουν την έλληψη της "θυσίας", αλλά την πληρώτητα του "Ζω".

[Bar]

Πόσο αληθινο και σωστο το κειμενο
+1

Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται την κρίση, λόγω θρησκευτικών προτύπων. Το τι θα σκεφτεί ο άλλος για εμάς, το πώς θα μας χαρακτηρίσει είναι μια αυθόρμητη λειτουργία του μηχανιστικού εγωισμού, που χτυπάει βαθιά τον φόβο για κάποιον «συγκεκριμένο» θεό (σε συνάρτηση με τους γονείς μας)

Καπου οι ανθρωποι εχουν μπερδεψει την συγκριση με την κριση.
Με την συγκριση μπορεις να αναλυεις 2 ή παραπανω διαφορετικες καταστασεις Α, Β και να επιλεγεις ποια θα ειναι η αποτελεσματικοτερη. Κατι τετοιο ειναι απαραιτητο το λιγοτερο για την επιβιωση μας.

Το προβλημα ξεκιναει οταν α)η ικανοτητα σου να αναλυεις καταστασεις, ειναι μολυσμενη και β)το κανεις αυτο τακτικα σε αλλους ανθρωπους και το παιζεις δικαστης ντρεντ
Ειδικα στο δευτερο, το μονο που καταφερνεις στο τελος ειναι να μενεις μονος/η σου. Δικαστης ναι, αλλα τσακωμενος με ολους. (εκτος και αμα εχεις προσθετες δυναμεις, οπως εξουσια,χρημα,σεβασμο κτλ)

[Sofoula]

Με την συγκριση μπορεις να αναλυεις 2 ή παραπανω διαφορετικες καταστασεις Α, Β και να επιλεγεις ποια θα ειναι η αποτελεσματικοτερη. Κατι τετοιο ειναι απαραιτητο το λιγοτερο για την επιβιωση μας.

Συμφωνώ, το να επιλέγεις τι σε κάνει πιο αποτελεσματικό μέσα σε μία κατάσταση είναι η διάκριση. Η σύγκριση είναι μια λειτουργία του νου που υπάρχει, ακριβώς για αυτόν τον λόγο...

Να παρατηρούμε τα «τραύματα» που μας έδωσαν πίσω την Δύναμή μας και το Θάρρος μας και όχι πόσα έχουν «επουλωθεί», γιατί τότε θα αναγκαζόμαστε διαρκώς να συγκρινόμαστε…

Αυτό δεν το καταλαβαίνω... Εννοείς για τραύματα που έχουν απλά καλυφθεί και όχι επουλωθεί?
Γιατί δεν βρίσκω λόγο να αναγκάζεται κανείς σε διαρκή σύγκριση, αν παρατηρεί κανείς τι έχει θεραπεύσει.

[Vasoula]

Το προβλημα ξεκιναει οταν α)η ικανοτητα σου να αναλυεις καταστασεις, ειναι μολυσμενη

μολύνεται, Άκη σε κάθε άνθρωπο, που μεγαλώνει με συγκριση όχι καταστάσεων ή αντικειμένων, αλλά του εαυτού του, χωρίς να μαθαίνει την ποιότητα της ανάλυσης, και την ωριμότητα της διάκρισης...
δηλαδή στους περισσότέρους, γιατί θα ήταν ίσως λίγο τολμηρό να πω σε όλους...

από εκεί και πέρα για να νιώσεις τον Εαυτό σου, χρειάζεται το "βαρύ" καθήκον του αφήνω ότι με έμαθαν να μου αρέσει...

όταν οι άνθρωποι προβληματίζονται στο τι είναι δικό τους και τι είναι η επιθυμία των προγόνων τους, έρχονται όλα σαν θυσία...

Αυτή η θυσία είναι αυτό που τελικά δεν είναι δικό μας αλλά το νομίζαμε για δικό μας; Είναι κάτι που το θεωρούμε σαν θυσία ενώ στην πραγματικότητα δεν το χρειαζόμαστε;

΄
Όταν όλη σου την ΄ζωή βλέπεις τους γονείς σου αποξενωμένους να βλέπουν μόνο τηλεόραση, όταν σου πει κάποιος ότι η τηλεόραση σε κάνει φυτό και πρέπει να την πετάξεις, θα σου πέσει λίγο έως πολύ βαρύ...
Και η τηλεόραση μπορεί να ακούγεται ελαφριά "θυσία", όμως υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που την ανοίγουν γιατί δεν ξέρουν με τι άλλο να γεμίσουν την ώρα τους...και τον εαυτό τους...
Η "θυσία" του καθενός είναι συνάρτηση του πόσο πολύ έχει απωλέσει τον Εαυτό του, μέσα στην συνήθεια που έμαθε ότι είναι η Ζωή...