Όσο κάνω «βόλτες» στο ιντερνετ, διαβάζω απόψεις, θεωρίες, νιώθω αγάπες που παλεύουν με τις προσδοκίες, νιώθω πίστεις που στερεώνονται σε μια κλωστή ετοιμόρροπη, λόγια σοφά, πράξεις ανόητες…όλα αυτά μέσα σε μια «βόλτα»…
Το αποκορύφωμα αυτής της «βόλτας» είναι όσα διάβασα από τους πιστούς χριστιανούς, συγχρόνως με όσους σε τίποτα δεν τους έχει αγγίξει ο Άνθρωπος…
Μυθικό (δηλαδή ανύπαρκτο) πρόσωπο ο Ιησούς οι μεν, Θεός ο Ιησούς οι δε…
Δεν υπήρξε ποτέ ο Ιησούς οι μεν, ενσαρκώθηκε ο θεός στον Ιησού, οι δε…
Μέσα μου θλίβομαι…για λίγο όμως! Μετά χαμογελάω…
Ο Ιησούς ναι, δεν υπήρξε ποτέ σαν πρόσωπο, ούτε στους μεν, ούτε στους δε…Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Δεν χρειάζεται καμία αντιπαράθεση σ’ αυτό…
Οι μεν τον θεωρούν ανύπαρκτο σαν Θεό, οι δε τον θεωρούν ανύπαρκτο σαν Άνθρωπο…
Λες και τον έχουν ρωτήσει ποτέ…Λες και είχαν κάποια επικοινωνία μαζί του, λες και τον γνώριζαν…
Γνωρίζεις μόνο όσους μπορείς να νιώσεις μέσα στην Ψυχή σου και όχι γιατί στο είπαν κάποια ευαγγέλια…ή γιατί δεν βρήκες ιστορικές αναφορές γι’ αυτούς, στην εποχή τους…
Κανένας δεν ασχολήθηκε με τον Άνθρωπο…Όλοι ασχολήθηκαν όμως με τον θεό…
Ένας Άνθρωπος όμως είναι ο Θεός μέσα σε όλους τους ανθρώπους…
Και αν μετά από 150 χρόνια, κάποιος αναζητήσει αναφορές για εμένα πχ., δεν θα βρει τίποτα σημαντικό, όπως δεν θα βρει για κανέναν μας…Εκτός κι αν κάποιοι «επιτήδειοι» θέλουν να βγάλουν χρήματα και να έχουν εξουσία, χρησιμοποιώντας τα λόγια μου ή τα λόγια κάποιου άλλου Ανθρώπου, που το μόνο του μέλημα ήταν να προσφέρει Αγάπη…
Τότε μάνι μάνι θα τον θεοποιήσουν, όπως μοναδικά ξέρουν να κάνουν οι «επιτήδειοι» και θα τον βάλουν πρόσχημα μεταξύ Ανθρώπου και Θεού, αγνοώντας την Σοφία του…
Διάβαζα τις προάλλες έναν χριστιανό που με οργή υπερασπιζόταν αυτόν που πιστεύει σαν Κύριό του και αναρωτιόμουν, αν ποτέ του μίλησε με αυτόν τον Κύριο, μέσα στην Σιωπή…
Αν ποτέ του ένιωσε τον Λόγο του μέσα στην Καρδιά του και αν αυτός ο Λόγός κατάφερε να τον βγάλει από τον πόλεμο, που γίνεται μέσα στον νου του, ελλείψει Πνευματικής Συνειδήσεως…
Σκέφτομαι αν είναι ποτέ δυνατόν, ένας Άνθρωπος να έλεγε να μισείτε τον διπλανό σας, αν δεν πιστεύει ό,τι πιστεύετε εσείς…
Θα το έλεγε άραγε ποτέ?
Γιατί αν το έλεγε, τότε δεν θα ήταν Άνθρωπος, αλλά άνθρωπος, σαν αυτούς τους θωρακισμένους οργανισμούς, που δεν ξέρουν τίποτα για τον Εαυτό τους, ξέρουν όμως τα πάντα για τους άλλους…Γιατί η ζωή τους ξετυλίγεται από τα μάτια τους και έξω, έχοντας άποψη για τον Δρόμο του καθενός, για το πώς ο καθένας μπορεί να νιώσει τον Θεό και να επικοινωνήσει με το μέσα του…και δεν κοιτάνε το δοκάρι στο μάτι τους!
Ένας Άνθρωπος μπορεί να μην γίνει παγκόσμια γνωστός για την εσωτερική του προσφορά στην ανθρωπότητα, γιατί δεν το έχει ανάγκη…Όποιος έχει ανάγκη να γίνει γνωστός, τότε δεν μπορεί να είναι Άνθρωπος…Η φήμη ακολουθεί την φιλοδοξία και όχι την προσφορά…
Οπότε γιατί χρειάζεται να απασχολεί ο Ιησούς τον νου των ανθρώπων?
Εκείνος το μόνο που θα ήθελε θα ήταν να μας αγγίξει στην καρδιά μας…Και μπορεί να το κάνει καθημερινά, αν τον βγάλουμε από τον νου μας σαν θεό και τον αφήσουμε να δράσει μέσα στην Καρδιά μας σαν Άνθρωπος…
Όσοι δεν τον έχουν νιώσει μέσα στην Αιωνιότητά τους, δεν θα μπορέσουν να τον νιώσουν μέσα σε κανένα ευαγγέλιο, όσο και να χτυπιούνται ότι είναι ο Κύριός τους…
Όπως δεν θα έχουν νιώσει την Βάσω, την Ελένη, τον Πέτρο, τον Κώστα, και κανέναν Άνθρωπο μέσα στην Αιωνιότητα της Αγάπης, έτσι δεν θα μπορέσουν να νιώσουν και Εκείνον, που βρίσκεται σαν Αιώνιος Φίλος στις Μνήμες όσων μπορούν να νιώσουν την Ευλογία της Αιώνιας Φιλίας μέσα στην ίδια Πηγή!
Ο Θεός είναι Ένας, φίλοι…και είναι παντού…όχι μέσα σε έναν ή δύο, αλλά σε όλα, όσα βλέπουμε και όσα νιώθουμε…(το δεύτερο αποκλείεται για τους θωρακισμένους στην πίστη τους)….
Εμείς, σαν Άνθρωποι, σαν όλους, όσοι μπορούν να νιώσουν τι σημαίνει να Είσαι Άνθρωπος, θα αγωνιζόμαστε να φτάσουμε στον Δρόμο της Αλήθειας και του Φωτός, στον Δρόμο της Αγάπης, κατακτώντας ολοένα και πιο πολύ την Ακεραιότητα και την Δικαιοσύνη, ισόποσα με το Έλεος της Αγάπης…
Γιατί το μόνο που μένει τελικά από όοοοολες αυτές τις θεωρίες και τις πράξεις και τα αν και τα διότι, είναι αυτό κάνει την Ψυχή μας να ανθίζει και να χαμογελάει, προσφέροντας και όχι επικρίνοντας!
Στην εποχή του ο Ιησούς ήταν ένας ασεβής και ίσως ακόμα ένας τρελός…Γιατί άραγε να υπάρχουν καταγραφές γι’ αυτόν?
Πότε η ανθρωπότητα κατέγραψε την τρέλα ενός Ανθρώπου, πότε κατέγραψε την Αγάπη στα συν ενός Ανθρώπου?
Πάντα μετά θάνατον, κάτι αναγνώρισε…μια υποψία από αυτό το κάτι, που ήταν ικανή να αντιληφθεί, μόνο γενιές αργότερα…
Κάπως έτσι τιμά σήμερα και τον Νίκο Καζαντζάκη…
Έτσι σήμερα υπηρετεί, αυτόν που πριν χρόνια σταύρωσε…
Μα και σήμερα το ίδιο δεν γίνεται?
Τι να αναγνωρίσει από την Ψυχή, τι να αναγνωρίσει από την Αγάπη? Η μάζα των ανθρώπων για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι για το επίσημο, το εγκεκριμένο...
Και δυστυχώς μέσα σ’ αυτό το επίσημο και εγκεκριμένο υπάρχει πάλι ο ασεβής και ο τρελός που σταυρώνεται, εντελώς αθώος!
Σε τι διαφέρει άραγε το τότε με το τώρα, ώστε να έχουμε αμφιβολίες για το αν υπήρξε ή όχι ο Ιησούς? Αφού όλα επαναλαμβάνονται, όλα ξεχωρίζουν σε επίσημα και αιρετικά…ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ…
Απορίες εκφράζω απλά…
Γιατί για εμένα δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης!
Τις τάσεις παρατηρώ…Και βλέπω με Χαρά, ότι η τάση των ανθρώπων πια, είναι να προσπαθούν πιο ταπεινά να επικοινωνήσουν με την Ψυχή τους και τον Θεό μέσα τους, από το να κάνουν αλαζονικά τον σταυρό τους, θεωρώντας ότι εκτέλεσαν το χρέος τους, δίνοντας λίγο προσοχή και στον διπλανό τους, που για να λάβει συμπόνια όμως, πρέπει να είναι ίδιος με αυτούς…ή άντε στην καλύτερη να «μετανοήσει»…
η Αγάπη ενός Ανθρώπου, ποτέ δεν μέτρησε οπαδούς, αλλά πάντα νιώθει Φίλους
